Recensie Plop en het circus

Kabouter Plop en zijn vrienden zijn ergens beland voor een doek met enkele sterren. “Waar zijn we?” vragen ze aan het publiek dat terecht en volledig juist droog: “Antwerpen” roept. “We zijn de dag goed begonnen” denken de 4 kabouters, waarbij ze meteen eraan toevoegen dat ze bij het grote mensencircus zitten. Daar gaan ze op zoek naar het kaboutercircus Pipov. Maar helaas, het viertal heeft de Kabouterkrant niet gelezen: de voorstelling van vanavond gaat immers niet door. De reden: de twee broers van clown August Pipov zijn ziek.

"Wiedewiedewie” klinkt het droevig uit August’s mond. Acteur Peter Thyssen kent zijn klassiekers. Clown Bassie deed net hetzelfde tijdens de fenomenale reeksen van “Bassie en Adriaan”. Een fijne verwijzing dus. Ondertussen leren we wat een lepel, een vork en een mes is. Lui doet zijn rijdende postkoets met enkele taarten in dicht. “Waarom?” vraagt een kabouter. “Voor de vliegen” antwoordt Lui. Zo dat weten we ook alweer.

Liedjes als “De kabouterfanfare” en “We spelen circus” worden gezongen. De dieper liggende betekenis van dat laatste nummer is dat ook al mislukken er soms nummertjes tijdens een of andere circusact en blijft het (kabouter)publiek weg: het belangrijkste is dat je jezelf toch maar weer eens geamuseerd hebt.

De voorstelling die op maat gemaakt is voor de kleuters weet ook de volwassenen aan te spreken. Enerzijds heb je de gortdroge humor van Lui. Wanneer Klus om “Pipov” roept op en wel zeer schelle en hoge toon, zegt die: “Nu is hij er zeker niet meer.” Ook later tijdens het Ploplied laat Chris Cauwenbergs zich eens goed gaan: “Maar als ik wil dan gaan die twee dingen niet meer naar omhoog” zo zingt hij, verwijzend naar zijn muts die inderdaad de ganse voorstelling niet omhoog gaat, door een technisch defect, al horen we wel het belletje.

Naast die gortdroge humor is er nog de situationele humor. Zo vliegt er op een bepaald moment blauwe confetti in de zaal. Wanneer een dame op een van de eerste rijen behoorlijk wat papiersnippers in haar decolleté krijgt, anticipeert Aimé Anthoni als Klus hierop. “Allemaal in de spaarpot laten steken hé” zegt hij. Die kabouters toch! Ze zijn ondeugender dan we dachten. Of kwam het omdat de Chippendales nog maar enkele dagen daarvoor op hetzelfde podium stonden en er dus nog heel wat menselijk testosteron in de zaal hing?

Feit is dat de kindjes in de zaal niks door hadden. De ouders daarentegen gniffelden stiekem.

Maar terug naar het verhaal: 2 zieke clowns dus, en geen voorstelling. Was het niet dat de kaboutervrienden zich als 2 duo’s voorstellen. Een wedstrijd waarbij Pipov en het publiek het winnende duo mag aanduiden, zal beslissen wie er die avond met de circusartiest een clowntrio mag vormen.

Thyssen schittert in zijn rol als Pipov met een heerlijk nasaal en Russisch accent. Met het woord “schietschijf” heeft hij blijkbaar wat moeite. “Schijtschief” en daarna “schiefschijt” horen we. De kleuters in de zaal hebben ‘m duidelijk niet. Deze smeuïge Samsonhumor is nog niet aan hen besteed.

“Sjoebi doebi dabidee” wordt gezongen en tijdens “de kabouterdans” en “de kabouterpolonaise” dansen de kleuters mee. Tijdens de polonaise staan er heel wat kinderen op het podium in een rij mee te dansen. Plop en zijn vrienden nemen de tijd om tekeningen aan te nemen en om mee te poseren op de foto, iets waar bij andere Studio 100-theatershows soms te weinig aandacht of tijd aan wordt besteed.

De kabouters stralen gewoon in hun schitterende pakjes. Wat ons betreft mag de VRT dit viertal volgend jaar naar het Eurovisiesongfestival sturen. Enkel een steengoed nummer, met elektrobeat en een stevig eurodancejasje aan, zijn nodig. De looks, de X-factor, de moves, het ondeugende en vooral de fraaie en kleurige kostuums hebben ze al. Waar wacht Studio 100 nog op? Uiteindelijk is het Eurovisiesongfestival ook een circus, maar dan wel een grote mensencircus…

< Bert Hertogs >