Recensie Slow Magic

Er heerst een algemene vorm van mysterie rond Mr. Magic. Zelf benoemt hij zijn muziek als ‘music by your imaginary friend’. Hij geeft in interviews nooit prijs wat zijn echte naam is, of waar hij vandaan komt. Hij komt daarbij in een rijtje van andere elektronische artiesten te staan die hun anonimiteit willen gebruiken om de focus naar de muziek te trekken, zoals Daft Punk of Deadmau5. Ironisch genoeg werkt zo’n drang naar anonimiteit de focus op de muziek niet helemaal in de hand, want de aandacht wordt zo des te harder op de artiest gevestigd.

Wat we wel weten, is dat hij altijd optreedt met een lichtgevend zebramasker op en zijn twee trommels, die hij zelf soundcheckt, weliswaar met een zwart doek over zijn hoofd. Naast zijn drums staat een eenzame laptop, en verder niets. Mr. Magic betreedt het podium met de drumstokken geheven, voor een ongeduldig juichend publiek. Wat na de helft van het eerste nummer al opvalt, is dat Slow Magic er in slaagt om met zijn best simpel format en dito opstelling het hele podium te vullen. Drummen op zijn eigen nummers, die hij met zijn laptop afspeelt. Het klinkt niet speciaal, het ís ook niet speciaal. Maar oh zo aanstekelijk.  

Hij bespeelt zijn publiek even meesterlijk als zijn drums, en vult de zaal met zijn onuitputtelijke energie. Het voelt aan alsof er over de setlist lang en grondig is nagedacht. Met zijn bekendere nummers ‘Corvette Casette’ en ‘Moon ☾’  verplicht hij menig been tot dansen en wanneer de begintonen van ‘Girls’ worden ingezet, houdt het publiek het niet meer. Opblaasbare eenhoorns en Belgische driekleuren vliegen door de ruimte, hun eigenaars er achteraan. 

Of hij ook kon trommelen op Hotline Bling van Drake? Ja hoor, tot groot jolijt van het publiek. Afsluiten deed hij met zijn eigen versie van ‘All The Small Things’  van Blink 182, haast als bedanking voor het enthousiasme van het publiek, met de drums boven zijn hoofd. ‘Turn the lights off, carry me home’. Laptop dicht, lichten uit, tijd om te slapen.

Wat in het begin een gimmick met een houdbaarheidsdatum lijkt, houdt stand. Een drumvirtuoos als geen ander, met een talent voor entertainment. Al zijn de overgangen van de opzwepende percussie naar de laptop soms wat klungelig. Het voelt niet aan als een doorlopende set, wat je van dit genre muziek wel kan verwachten. Om de show nóg beter te maken, moet hij misschien op zoek naar wat meer zebra’s op het podium. Dan is hij hier in het safaripark alvast aan het juiste adres. 

< Sebastien Segers >