Recensie Beck

Het optreden van Best Kept Secret-headliner, Beck, komt traag op gang maar de artiest maakt het meer dan goed. Met scheurende gitaarlicks en nette zanglijnen wordt het publiek meegenomen op zijn ‘Beck- beats‘ en hij laat ze dansend de regenachtige aftrap van het festival vergeten.

‘Sorry ‘bout the rain guys.‘ Het terrein voor de mainstage is veranderd in een modderpoel tegen de tijd dat de Amerikaanse artiest het podium opkomt. De eerste helft van het optreden kost het Beck moeite om de aandacht vast te houden. Zijn lijzige manier van zingen kan het publiek niet direct boeien en de solo‘s klinken als een kraan zonder waterdruk. Een groepje bezoekers buigt zich over het programmaboekje om te zien wat er op andere podia te zien is. 

Dit veranderd zodra ‘Loser’, de hitsingle uit 1994 wordt ingezet. Zowel het oudere- als het jongere publiek zingt mee. Beck‘s verbaasde ‘Holy shit‘ is de artiest ten voeten uit: Een ietwat onbehouwen jongen uit Los Angeles, die uit de maat danst en met zijn zanglijnen en raps laidback glijdt over het ritme. 

Het omslagpunt komt na de twee rustigere nummers afkomstig van het album Sea Change. De smart van het stuklopen van zijn eerste huwelijk in 2002 brengt hij opnieuw tot leven tijdens ‘Lost Cause‘. “I‘m tired of fighting“ zingt het publiek het refrein mee.

Bij vlagen neigt hij naar het blijere geluid van Pearl Jam, met zijn scheurende gitaarpartijen. De muziekvirtuoos durft het aan om de gitaarsolo ervan te spelen door aan de stemknoppen te draaien. 

‘Dreams’ telt als absoluut hoogtepunt van de set en het inmiddels is het publiek mee in de verzameling nummers die Beck hen voorschotelt. Van de strakke rock van ‘Black Tambourine’, gaan we naar elektronische synth-pop nummers van het album ‘Morning Phase’. Hij blijft zichzelf opnieuw uitvinden in de muziek, raakt genres aan en giet er een Beck-sausje overheen.

Het is wachten op de nieuwe single ‘Wow‘, waarin een belofte ligt van Beck aan het publiek. Het is uitermate jammer dat hij dit nummer niet aandurfde om aan het publiek te tonen. Ook bij andere enigszins nieuwe nummers bedankt hij het publiek voor het luisteren, en excuseert hij zich: “Het is altijd lastig om nieuw materiaal voor het eerst voor publiek te spelen.“

Hoewel het programmaboek van Best Kept Secret anders doet vermoeden, heb je sinds ‘Loser’ niets gemist. Sterker nog; iedereen, van jong tot oud, kan moeiteloos inspringen in het oeuvre van Beck. Hij maakte de mainstage tot het café waar hij ooit begon. Hilvarenbeek ontsteeg zichzelf en het modderige terrein dankzij de jongen met de gitaar.

< Layla Bil >