Recensie Glass Animals

Strakke zanglijnen van Glass Animals‘ frontman Dave Bayley. Headliner van Best Kept Secret, maar te dromerig voor een plaats in de avondprogrammering.

De zonnige klanken van Glass Animals zijn meer dan welkom op de zaterdag. De droge “Hi guys“ van Dave Bayley benadrukt de nattigheid die gestaag het festival blijft plagen.. In een knalroze trui staat de frontman blij rondjes te springen met zijn gitaar.  

Sinds het opnemen van het nieuwe album Life Itself  had de band zich niet meer op het podium laten zien. “It is good to be back!“, is wat het optreden kenmerkt. Het geluid van de band kan gemakkelijk worden beschreven als dromerig, maar de manier waarop frontman Bayley over de soepel gespeelde beats heen zing/praat is rete-strak.

Hoogtepuntje van het optreden is zeker het nummer Gooey. “Allright, come close“ start het nummer. Ondertussen heeft de zanger zijn schoenen uitgeschopt en is hij van het podium gesprongen om met zijn witte sportsokken in de modder het publiek van dichtbij toe te zingen. “My mum would probably be very angry about me, for doing that“, zegt hij; terug op het podium met zijn blubberige sokken.

Dat de jongens uit Oxford echt blij zijn om op het podium van Best Kept Secret te staan, straalt tijdens het optreden van ze af. Het publiek wordt op de valreep nog getrakteerd op een Kanye West cover. Love Lockdown wordt nooit meer hetzelfde na de versie van Glass Animals.  

< Layla Bil >