Recensie Paul McCartney

Groot nieuws op Rock Werchter. En neen dan hebben we het niet over de wateroverlast waar de regio de laatste weken na overvloedige regenval mee te kampen had. Het muzikale nieuws was de komst van Macca naar de wei van Werchter. Het festival had op die manier voor het eerst de Kever der Kevers beet. Alleen stond de Kever een kwartier te laat op het podium, schrapte hij daardoor maar liefst 7(!!) nummers uit de set in vergelijking met zijn vorige optreden in Denemarken, kende de show een zeer vreemd einde met C02 jets die nog even vlug hun overschotjes loosden, de confetti die de lucht invloog en wat vuurwerk dat nog overgebleven was dat de lucht in schoot een hele tijd nadat slotnummer “The End” al afgelopen was, bleek Macca’s stem wel erg broos geworden met de jaren – lees: de man klonk bij momenten bijzonder vals – en ging het geluid op het einde de mist in “I don’t know what that feedback was, but it was big.” En of dat zo was! Om kort te zijn: McCartney is oud geworden en leverde op Rock Werchter een set af die balanceerde tussen het aanvaardbare en het onaanvaardbare.

Paul McCartney bracht overigens niet alleen songs uit zijn periode met The Beatles mee naar ons land. Ook nummers uit de periode na 1970, van zijn band Wings en solowerk, tot zeer recent materiaal zoals FourFiveSeconds, dat van vorig jaar dateert dat ie met Rihanna en Kanye West uitbracht, liet ie horen op het hoofdpodium. De 74-jarige artiest werkt al langer samen met andere artiesten. In 1982 schreef ie “Ebony and ivory” dat ie in duet met Stevie Wonder uitbracht en met Michael Jackson blikte hij “The girl is mine”, “Say say say” en “The man” in. Die nummers haalden weliswaar zijn festivalset niet, wat toch wel jammer is. “Say say say” was weliswaar wel te horen tijdens het kwartiertje dat het publiek mocht wachten.

“Hope of deliverance” wat een toch niet onbelangrijk radiohitje was voor hem bij ons in de jaren ’90 was ook niet te horen. Kortom de set miste wel een aantal markante nummers. Uit het solowerk uit de eighties koos ie onder andere voor “Here today” dat ie twee jaar na de dood van John Lennon uitbracht en gaat over de relatie die hij met die Beatle had. In de setlist ligt dus een gat van 30 jaar tussen 1982 en “My Valentine” uit 2012 aan de zwarte vleugel live begeleid door zwart wit beelden en ie opdroeg aan zijn vrouw Nancy die naar eigen zeggen aanwezig was op het festivalterrein, “Save us” en “New” uit 2013 en “FourFiveSeconds” van vorig jaar. Of hoe het optreden van Macca in Werchter representatief en toch ook weer niet helemaal was in het belichten van zijn carrière.

Nochtans was dat hetgene wat Paul McCartney beloofde bij de start van het optreden dat uiteindelijk op twee uur en zeven minuten zou afklokken: nieuwe songs, oude songs, en dingen die ertussen vielen. McCartney had voor de gelegenheid Nederlandse bindteksten – fonetisch uitgeschreven – bij. Zo meldde hij bij de start: “ik ben blij oem hier zu zijn.” Zijn Nederlands hield het midden tussen Nederlands en Duits zeg maar. Bij “Hey Jude” startte hij dan weer en groot singalong moment op door eerst de mannen, dan de vrouwen en tot slot iedereen samen te laten meezingen.

Een klein podium stond vooraan in de frontstage met links en rechts daarvan twee bijkomende kraancamera’s die enkel voor McCartney gebruikt werden. Op dat podium zou ie akoestische versies brengen met zijn gitaar zoals “Blackbird” dat over burgerrechten gaat in het Amerika van de jaren ’60 en “Here today”. Links en rechts gaf de Brit een sneer naar de sector. Toen hij zijn bordeaux vest uitdeed verzekerde hij ons dat het “This is the only big wardrobe change of the evening” was. Of toen ie “Here today” inzette, liet ie optekenen dat het coole om op festivals te spelen een akoestisch en intiem nummer als “Here today” spelen is, met dreunende bassen van een ander podium op de achtergrond. Het sterkste arrangement van de avond was met stip dat van “Something” dat ie solo inzette op ukulele, waarna basgitaar en basdrum de song geleidelijk aan opentrokken, het publiek meeklapte en McCartney het kleine snaarinstrument inruilde voor een grote akoestische gitaar waarna de ganse band het nummer helemaal opengetrokken speelde. Opvallend klonk McCartney dan minder toonvast in vergelijking met zijn solo-momenten. Maar toch: dat net dit het lievelingsnummer van Frank Sinatra was, konden we helemaal begrijpen.

De zeventiger heeft trouwens een autocue dezer dagen nodig om de teksten van zijn nummers op te kunnen spieken. Die lyrics werden ook getoond tijdens “FourFiveSeconds” zodat het publiek het nummer kon meezingen. Groter kon het contrast niet zijn met “In Spite of All the Danger” dat van voor The Beatlesperiode dateert. Onder de naam “The Quarrymen” namen John Lennon, Paul McCartney en George Harrison het nummer in 1958 voor 5 pond op.

McCartney klinkt behoorlijk schor en moet vooral zijn hoge noten uit zijn strot persen zoals bij “Hey Jude” en “Live and let die” dat visueel begeleid wordt met lasers, vuurwerk en vlammen alsof ie Rammstein de loef wou afsteken. Vocaal komt ie bij momenten erg gecrispeerd over. Hij moet echt grijpen naar die noten, een stevige inspanning doen en dat komt de kwaliteit van de zang en de nummers niet ten goede. Een van de weinige momenten waarop die wat gebroken schorre stem muzikaal een meerwaarde bood, was tijdens “Let it be” dat ie aan de piano bracht. Uiteraard was het publiek vooral gekomen om de hits van The Beatles te horen: “A Hard Day’s Night”, “Love Me Do”, “We Can Work It Out”, “Ob-La-Di, Ob-La-Da” en “Hey Jude” werden dan ook stevig meegekeeld. Maar – typisch aan Rock Werchter en zijn Belgisch publiek overigens – wanneer het wat minder gekend was, zakte de sfeer als een pudding in elkaar en staarde iedereen wat  doelloos voor zich uit. Dat is het grootste verschil tussen pakweg een internationaal festival zoals die van de UK en eentje bij ons. In België draait een muziekfestival nog nauwelijks om de muziek. De echte muziekliefhebbers die ernaartoe trekken, zijn in de minderheid. Het wordt meer een soort vakantiebestemming, een uitje. En zo positioneert Live Nation Festivals Rock Werchter ook meer en meer, met VIP-campingformules en noem maar op.

Over de UK gesproken: McCartney kwam net voor “Hi, Hi, Hi” als eerste toegift met zijn band terug op met drie vlaggen op het podium: die van de UK, België en de regenboogvlag van de holebi’s. Verder zei hij niets. Een beeld zegt meer dan 1000 woorden…

< Bert Hertogs >

De setlist:

1. A Hard Day‘s Night
2. Save Us (uit 2013)
3. Can‘t Buy Me Love
4. Temporary Secretary (uit 1980)
5. Let Me Roll It (Wings)
6. I‘ve Got a Feeling
7. My Valentine (uit 2012)
8. Nineteen Hundred and Eighty-Five (Wings)
9. Maybe I‘m Amazed
10. We Can Work It Out
11. In Spite of All the Danger (The Quarrymen)
12. Love Me Do
13. Blackbird
14. Here Today (uit 1982)
15. New (uit gelijknamige album uit 2013)
16. Lady Madonna
17. FourFiveSeconds (Rihanna, Kanye West & Paul McCartney uit 2015)
18. Eleanor Rigby
19. Being for the Benefit of Mr. Kite!
20. Something
21. Ob-La-Di, Ob-La-Da
22. Band on the Run (Wings)
23. Back in the U.S.S.R.
24. Let It Be
25. Live and Let Die(Wings)
26. Hey Jude

Bis:

1. Hi, Hi, Hi (Wings)
2. Birthday
3. Golden Slumbers
4. Carry That Weight
5. The End