Recensie Ellie Goulding

Een verwittigd man is er twee waard. Zeker wanneer die Herman Schueremans heet. Schreven we vorig jaar nog dat Ellie Goulding anderhalf uur laten spelen op een festival veel te lang is op basis van onze ervaring op Sziget Festival, dan zagen we die stelling koudweg opnieuw bevestigd op Rock Werchter. Met een korte set van 55 minuten op Pukkelpop vorig jaar wist ze wel te scoren, maar in Werchter kreeg ze het publiek nauwelijks mee.  Het werd zelfs zo erg dat op den duur tienermeisjes – toch wel het doelpubliek van Goulding - de pit verlieten tijdens “Codes” en andere oorden opzochten nog voor ze de grote hits liet horen. Tja, als je bijna alle hits opspaart om tussen 8 en twintig na acht te spelen terwijl er tussen zeven en acht nauwelijks iets te beleven valt, dan heb je gewoon een zwakke setlist onder de arm die maar één ding ambieert: de herinnering aan het laatste stuk bij de toeschouwers vasthouden.

De Britse Elena Jane Goulding, kortweg Ellie Goulding vulde dit voorjaar op haar eentje het Antwerps Sportpaleis. En dat is heel wat voor de 29-jarige artieste die drie albums op haar naam heeft staan. Goulding nam er haar videoclip “Something in the way you move” op. Met “Love me like you do”, “I need your love”, “How long will I love you” en “Burn” haalde ze telkens de top 5 van de single charts in Vlaanderen. Net die drie spaarde ze helemaal op voor het einde. “How long will I love you” haalde net als in het Sportpaleis de set van Werchter niet. Goulding stond dus minder scherp op het podium van Werchter in vergelijking met Pukkelpop vorig jaar en haar show in het Sportpaleis dit jaar. Het geluid viel deze keer niet op een cruciaal moment uit zoals in Antwerpen, dat is ook al heel wat.

Zeker, een time slot tussen zeven en half negen is verre van dankbaar. Het is er een waarop heel wat toeschouwers nog aan het eten zijn of net hun avondeten hebben binnengespeeld. Maar dat mag voor alle duidelijkheid niet het excuus zijn voor deze magere prestatie. Wat vooral opviel, was dat de Britse beroep deed op voice over tijdens openers “Aftertaste” en “Holding on for life” zodat haar geluidsmensen de tijd konden nemen om het een en ander af te regelen. Lees: die eerste songs waren tevens de soundcheck van Goulding. Dat viel dermate op, dat Goulding zo hier en daar live door die bandopname doorkwam, dat het ook de sfeer in het publiek de kop indrukte. Op de een of andere manier voelen toeschouwers erg goed aan wat het verschil is tussen live, live on tape of de mengvorm voice over. Bij “Aftertaste” komt dus zo nu en dan de stem door terwijl ze een dansje op het podium pleegt op haar hielen. Goulding heeft een blauwe band aan haar buik, onder haar zwarte doorschijnende kledij aan. Ivy Park zien we erop. Het activewearmerk waar onder andere Beyoncé mee achter zit, is het.

“Outside” voorzien van C02 jets (later nog eens dunnetjes overgedaan bij “On my mind”) is zowat het enige hoogtepunt van de set tijdens de start van het optreden. Bij “Goodness gracious” moet een basdrum ervoor zorgen dat een aantal mensen de handen op elkaar doet, maar verder is het voor het podium een opmerkelijk dooie boel. Witte en roze ballonnen die de lucht in gaan tijdens “Something in the way you move” zorgen nauwelijks voor meerwaarde qua ambiance. Zowat alle ballonnen concentreren zich in no time aan de rechterkant van het podium. Goulding doet een verzoek om ze terug wat meer te spreiden maar merkt al snel dat die opspringende ballonnen tijdens haar akoestische nummer “Devotion” dat ze begeleidt op haar witte gitaar, niet meteen met het nummer strookt. Dan al merken we dat de set niet al te slim in elkaar zit.

Moest ze bij “Outside” haar zware halsketting nog vasthouden bij het opspringen, dan heeft ze die uitgedaan tijdens een video intermezzo. Qua sfeer zit het optreden nog helemaal niet goed, en Goulding kiest al om de zaak te onderbreken. Opnieuw komt dat haar optreden niet ten goede. Integendeel, het werkt tegen haar.   De zangeres komt dus niet zelden wat onbeholpen over. Zoals na “Burn” wanneer ze met plectrum tussen de lippen met de smartphone het publiek vereeuwigt.

Ellie Goulding heeft een erg specifieke manier van zingen, behoorlijk kelig, en heeft nooit correct door haar neus leren ademen, geeft ze in haar recentste bio voor de pers mee.  Daardoor zet ze ook erg veel druk op haar stembanden waardoor haar stem dat specifieke kelige en hese karakter heeft. De cameramannen brengen dat erg goed in beeld tijdens “Lights” dat begeleid wordt door piano. De twee groen-blauwe aderen aan haar strottenhoofd spannen zich ontzettend op tijdens dat nummer. Eindigen doet ze met een triller die ze live tot een goed einde brengt, wat terecht haar applaus oplevert. De zangeres voelt aan dat de respons nog niet je dat is wanneer ze voor ze “Army” inzet het publiek oproept om elkaar te knuffelen of te kussen, ook als je je buurman of buurvrouw niet kent. Het antwoord op haar vraag is zo mager dat ze eraan toevoegt: “misschien later als jullie wat meer gedronken hebben.”

Terwijl Ellie Goulding het publiek van Pukkelpop van begin tot einde op haar hand had vorig jaar door die korte set van 55 minuten, haalde ze met moeite een fractie van dat publieksenthousiasme wanneer ze “I need your love”, “Burn” en “Love me like you do” er nu tegenaan smeet op het einde. De zangeres gaf ons op Rock Werchter een vermoeide indruk na maandenlang touren. Het lot van een – eenmalige? – wereldhit is dat waar ze haar optreden mee afsloot. Ook bij haar, net als bij McCartney geen woorden maar beelden waar ze mee eindigde: ze zwaaide het publiek uit en maakte het vredesteken met wijsvinger en middelvinger.

< Bert Hertogs >

De setlist:

1. Intro (Delirium)
2. Aftertaste
3. Holding on for life
4. Goodness Gracious
5. Something in the way you move
6. Outside (Calvin Harris)
7. Devotion (akoestisch)
8.  (I do what I love interlude)
9. I just keep on dancing
10. Don‘t Need Nobody
11. Lights (Piano)
12. Army
13. Figure 8
14. On My Mind
15. Codes
16. Don‘t Panic
17. I Need Your Love (Calvin Harris)
18. Burn
19. Anything Could Happen
20. Love Me Like You Do