Recensie Mud

We moeten het Herman Schueremans nageven. De head promotor houdt de vinger aan de pols en weet wat de recentste tendensen zijn in festivalland. Door dit jaar geen eieren naar de Clarissen te brengen (wat vorig jaar volgens de massamedia nog de reden was voor een zonnige Rock Werchter 2015) voegde hij last minute en verrassend Mud toe aan de affiche van het festival in Vlaams-Brabant. Volgens kwatongen probeerde hij zo waar Glastonbury festival naar de kroon te steken of zelfs Woodstock uit 1969 om zijn festival terug dat hippiegevoel van weleer te bezorgen dat met de loop der jaren om commerciële redenen toch wel wat naar de achtergrond was verdwenen.

Fuck ontbijt op bed-, jacuzzi’s,  VIP-campingformules en nog meer van dat decadent gedoe dat geen zak met muziek laat staan met gemeenschapsvorming te maken heeft: back to basics dus. Maar niet alleen dat was een opmerkelijke zet: de Schuer surft onverwachts mee op de trend om een verrassingsact op de affiche te plaatsen. Herman vernieuwde ook het concept – slimme ondernemer die hij is – door de act overal te plaatsen en het geen time slot of tenminste geen curfew te geven. Dat laatste is niets nieuws: ook de laatste act op Roskilde festival mag zo lang present geven als ie wil. Rock Werchter liet Mud zelfs toe om te openen. Dat is op zijn zachtst gezegd vernieuwend waardoor iedereen in de sector met verstomming geslagen werd.

Mud was gewoon omnipresent

Niets aan de hand, de festivalweide ligt er goed bij, lazen we enkele massamedia enkele dagen geleden nog orakelen. Maar toch, wie het buurtfeest geschrapt zag om het terrein te vrijwaren, voelde dan al nattigheid. Het kon niet anders dan dat er iets op til stond. Schueremans en co broedden op iets bigs, iets nooit eerder vertoond. En de organisatie spaarde kosten noch moeite om de aanwezigheid van de verrassing, dat extraatje te ontkennen ja zelfs de geruchten (letterlijk) te onderdrukken. 4000 ton zeezand werd aangerukt om het terrein te bedekken en aan te drukken.

Maar het verzwakte Mud niet. Integendeel, het versterkte de act. Mud was gewoon omnipresent en zette een performance neer die zo’n indruk op je achterliet dat je hem gewoonweg mee naar huis nam: de bus op naar Leuven of de wagen in. Betere promo dan dat bestaat er simpelweg niet, gaven ook de meest doorwinterde promo boys en girls van de verschillende record labels aan onze redactie toe die vooral nieuwsgierig waren om het grote draaiboek te kunnen inkijken dat zo‘n verpletterend succes bezorgde aan Mud. Ook zij stelden vast dat zelfs de “lalala’s” van The Beatles hier niet tegen opgewassen waren. Terwijl Macca al lang naar huis was, breidde Mud zijn terrein doodleuk uit zodat ook de crewparking waar VIPS, pers, een paar schermgezichten en een paar comedians hun veel te dure en in het beste geval gesponsorde bolide moesten stallen eraan moest geloven.

Plots moesten zij op zoek naar alternatieve vervoerswijzen. Geen parking op wandelafstand voor hen dus. Mud haalde daarmee een dubbelslag binnen. Eén: VIPS werden vakkundig herleid tot gewone stervelingen die niet meer en niet minder recht hebben dan een ander om op deze aardkloot wat rond te dabben, iets wat deze heren en dames soms vergeten. En twee: Mud liet McCartney een poepie ruiken. Niets zo rock ’n roll als de act die Mud minutieus dag na dag, minuut na minuut aan het uitrollen was. Terwijl er in geen tijd terreinwinst geboekt werd, de zone tussen Klub C en The Barn was al helemaal verkocht aan Mud, steeg het ontzag geleidelijk aan en nam het ongeziene proporties aan. Het bestaan van Mud ontkennen, het negeren of bestrijden had geen enkele zin meer. Zo werd Mud heer en meester van Rock Werchter 2016.

Talk of the town

We merkten ook een gemeenschapsvormend effect op de wei dat sowieso een sterk element is voor eender welk subsidiedossier bij eender welke gemeente. Mud werd talk of the town. Bezoekers en niet-bezoekers zouden het op de eerste dag van het festival nog alleen maar over Mud hebben. Zoals dat gaat met verrassingsacts omarmde de ene festivalganger deze lumineuze programmatorische zet met veel liefde, terwijl de ander zich verzette en daarmee openlijk solliciteerde om opnieuw eenzaam met Kerst te zijn.

And the music went on and on

Paul McCartney met een eigen leger aan veganistische crew die met een aanzienlijk aandeel van het artiestenbudget ging lopen wat overduidelijke impact had op de rest van het programma, verbleekte er zo waar tegen. Het moet toch wel wat gestoken hebben bij die Kever toen bleek dat duizenden mensen “Lean on me” in de praktijk brachten en na een dag stevig dabben op het zompige terrein met “Tiger feet” hun tent in kropen terwijl de rest bleef doorfeesten met slechts  één credo in gedachten: “ the party turned insane” en “the music went on and on and on and on and on and on and on and on and on”. Daar sta je dan met je “lalala” uit “Hey Jude”.

Headliner die met alle eer ging lopen

Als er dus één headliner was die met alle eer ging lopen op Rock Werchter 2016 dan was het wel Mud. Als de jongens en meisjes van Live Nation Festivals slim zijn, maken ze er hun unique selling proposition van als festival op Europees vasteland. Nu claimt Glastonbury festival die eer over het Kanaal. Vorig jaar verkochten ze daar “Hello is it mud you are looking for?” t shirts van Lionel Richie. Als Schueremans slim is,koopt hij de overgebleven stock van Michael en Emily Eavis over voor TW Classic straks en commercialiseert ie de Belgische mud tot merchandising artikel. Heilige modder van de heilige wei of zoiets. Al dan niet gezegend door de nonnen uit Gutterdämmerung. Dat wil je toch gewoon mee naar huis nemen als souvenir en aan je kleinkinderen tonen later?

< Bert Hertogs >