Recensie She is my sister

Met ‘She is my sister’ brengt Moonstein magie naar Zomer van Antwerpen. Met het Sint-Annabos op Linkeroever als prachtige locatie – neem wel muggenmelk mee en bij koud of nat weer aangepaste kledij –zit het publiek op kussentjes midden in het bos terwijl de acteurs en dansers 360 graden rond het publiek optreden. Een meisje verstopt zich in de winter van 1921 in haar nachtkleed in het bos en vindt de perfecte plek om haar te verstoppen. Haar broer zoekt maar vindt haar niet.  ‘She is my sister’ gaat over leven en dood, en de fase ertussen. Het Sint-Annabos als decor, dat ook ergens zweeft tussen leven en dood op dit moment, zorgt voor een absolute meerwaarde.

Na een korte wandeling naar de plek waar de voorstelling doorgaat, en die we in alle stilte betreden, hebben we al kennisgemaakt met het hoofdpersonage dat met een wat vreemde bril op verdwaald lijkt en zelfs niet al te best kan zien. Het is het meisje dat ronddwaalt op zoek naar haar broer, later zien we hem zijn zuster zoeken. Bevreemdend is het voor een aantal toeschouwers wanneer de twee in elkaars buurt komen maar er niet in slagen om elkaar te zien.  Dan al is duidelijk dat beiden in verschillende werelden leven. Hij in de realiteit, zij in een magisch universum tussen leven en dood. 

Aan de bomen hangen spiegels. Een personage klopt dan weer een nagel in een boom om daar een schilderij van een bos aan te hangen. Een ijzersterk beeld is het en een prachtig eresaluut aan het bos op Linkeroever. Vastleggen in kunst hoe een bos er uit ziet om de generaties daarna te tonen waar ooit een bos was, lijkt het wel. Maar vooral: het schilderij toont het poëtische, de schoonheid van het bos dat verloren gaat. Hetzelfde lot is het meisje beschoren. Muzikaal wordt de voorstelling begeleid door enerzijds mystieke instrumentale muziek en popmuziek die zo uit de jaren ’80 lijkt overgewaaid. Voor de muziek stonden Felix Machtelinckx en Quinten De Cuyper in. Met een prachtige slow die broer en zus samen dansen onder een discobol, samen en apart tegelijkertijd, ogenschijnlijk alsof ze zich in dezelfde ruimte, plaats en tijd bevinden, maar dat is niet zo. Een aandoenlijk moment. Als slotmuziek horen we ‘Heaven . You will be the one tonight’.

“I know a boy who lives with wolves. She can be like that. She is strong”, spreekt de broer zich moed in. Naast theater zit er ook behoorlijk wat dans in ‘She is my sister’ met naast een prachtige slow ook een choreografie met drie achter elkaar in een laan van het bos wat met de ondergaande zon op de achtergrond die lichtjes door het bladerdek priemt voor knappe effecten zorgt. De drie komen tevoorschijn achter een boom, hellen naar links met hun hoofd zodat de lange haren bijna tegen de grond bengelen en een hand naar de grond reikt. Na verloop van tijd liggen ze op de rug om tenslotte snel bijna net als derwisjen in hun nachtjapon rond te tollen. Later zien we hen achteroverhellen op elkaars bovenlichaam in een groene zetel. Die zetel staat tevens symbool voor de machteloosheid van de burger, de passiviteit ook van de burger die niets doet, en er niet in slaagt om in te grijpen terwijl het verdwaalde meisje wel om hulp vraagt en contact probeert te zoeken en zich verzet tegen haar lot “I think I’m not ready. Pick someone else! How do I get back? No one was telling me what was going on. It’s so unfair.”

Knappe voorstelling dus die de performers  Giada Castioni, Viktor De Greef, Margaux Dufour, Roberto Gomez, Tchi-ann Liu en Libby Ward brengen in een regie en choreografie van Doriane Dubost Dessertine. De 360°- benadering is absoluut een interessante oefening van het gezelschap. Alleen zorgt dat er helaas bij de première nog voor dat de zichtlijnen voor het zittend publiek lang niet gegarandeerd zijn. U zal ons zelden onze plaats zien verlaten, maar bij ‘She is my sister’ was dat gewoon absoluut noodzakelijk. Zo niet zouden we de helft simpelweg niet gezien hebben wat de voorstelling vatten erg zou bemoeilijken. Op de plek in het bos duurt ze een uurtje, wat maakt dat ze rechtstaand meemaken waarbij je makkelijker kan draaien en om je heen kijken, best wel haalbaar is. Naar het einde van de spelreeks op Linkeroever zal de zon beetje bij beetje wat vroeger ondergaan waardoor het mystieke kantje een extra laag zal meekrijgen. Toch is het opvallend dat we op visueel vlak niet zo zeer de schemering missen, maar eerder ochtenddauw en een fijn laagje mist dat over het gras hangt. Want net dat zou ‘She is my sister’ nog net dat ietsjes meer geven. Technisch gezien is dat een quasi onmogelijk realiseerbaar. Zo’n natuurverschijnsel heb je nauwelijks in de hand. En rookmachines 360 graden laag hangende mist in het bos laten spuwen, is al evenmin een optie. Dus dachten we die laaghangende nevel en mist er gewoon bij in onze fantasie. Wie dus als toeschouwer mee wil gaan in het universum van Moonstein ziet hier prachtige poezïe in.

< Bert Hertogs >

‘She is my sister’ speelt nog t.e.m. 21 augustus 2016 op Zomer van Antwerpen. Er zijn nog kaartjes beschikbaar voor verschillende data. Omdat ze doorgaat in een bos en omwille van het 360° concept is ze minder geschikt voor mensen met een fysieke beperking.