Recensie Forever Happily

Een staande ovatie voor Forever, Happily… van het Belgische Collectif Malunés. Dat gaf het publiek na de première van deze voorstelling op Zomer van Antwerpen. Simon Bruyninckx, Juliette Correa, Lola Devault-Sierra, Luke Horley, Arne Sabbe, Gabriel Larès en Nickolas Van Corven mengen muziek (zoals ‘Dream a little dream of me’ met circus (trapeze, hand op handacrobatie en luchtacrobatie), theater, dans en cabaret. Een heerlijke mix in een regie van Dominique Bettenfeld die werkt en de aandacht weet vast te houden van zowel jong als oud.

In Forever, Happily… creëert het collectief een sprookjeswereld van Roodkapje, de Kleine Zeemeermin, Sneeuwwitje, de Schone Slaapster en de Boze Wolf die allemaal samen komen. Het enige minpuntje van de  voorstelling zijn de noodzakelijke podiumwissels die de gecreëerde fantasiewereld al behoorlijk snel doorbreken al weet het gezelschap die ombouw relatief goed in te vullen door muziek of de focus elders op de scène te leggen.

Openen doet de voorstelling met Roodkapje die zich op de schouders zet van een acrobaat die een boom speelt. Dat leidt tot interessante hand-op hand acrobatie waarbij ze de Wolf probeert te ontwijken. Een van de sterktes op circusvlak is ongetwijfeld de act die volgt op teeterboard (een wip waar twee mannen elkaar mee de lucht in kegelen zodat ze salto’s kunnen maken, schroeven en andere figuren).  We zien dan twee koningen die Sneeuwwitje totaal negeren hoewel ze net van de appel gebeten heeft en voor dood op de wip ligt. Sterker nog: ze zal als een soort object van de wip gestoten worden en op een bepaald moment zelfs door haar vast te houden aan een been versleept en op een plek gelegd worden waar ze minder in de weg ligt van de act. De mens als object zien we hier dus in een maatschappij die egocentrisch en kil is. Behoorlijk wat toeschouwers reageren erg fel “maar allez!” wanneer ze deze choreografie zien. Of hoe deze voorstelling op haar beurt behoorlijk maatschappijkritisch overkomt.

De acteurs corrigeren elkaar ook. Zo zien we Roodkapje aan Sneeuwwitje een tip geven hoe ze zich best legt om te slapen. De dame wordt in een trouwjurk gehesen, en danst erg gelaten, passief de openingsdans terwijl het effect van een veelkleurige discobol in de piste te zien is. Als je wil kan je daarin kritiek zien tegen gedwongen huwelijken, het uithuwelijken van meisjes tegen hun zin hoewel ook zij een uitweg kunnen kiezen. Dat in combinatie met de tekst “Op een dag komt je prins”, wat een verwijzing is naar ‘Someday my prince will come’ dat verderop in de voorstelling instrumentaal terugkomt uit een muziekdoosje, geeft een scherp kantje aan de voorstelling die net het sprookje en dus het ideale beeld wil doorprikken.

Niet veel later volgen hilarische regieaanwijzingen van Ariël voor de cruciale oppeuzelscène tussen de Boze Wolf en de grootmoeder. Aan humor, in verschillende vormen, geen gebrek dus. Kritiek ten opzichte van de té dominante man in patriarchale samenlevingen zien we het gezelschap dus uiten zoals in ‘Mon homme’ (‘Ils ne valent pas très cher. Tous les hommes’) van Juliet Gréco.  Met lucht- en teeterboardacrobatie met de voeten tegen elkaar gebonden (bij de Zeemeermin en later door een man) leggen de acrobaten de moeilijkheidsgraad hoger.  Wanneer een acrobaat uit de nok naar beneden gezekerd afdaalt aan een koord, zien we de Schone Slaapster in haar witte jurk naar boven gehesen worden. Daar volgt een kus die op een verrassend fel “Dégage!” (“bol het af!”) van haar als antwoord mag rekenen. Of hoe Forever, Happily… ook de geëmancipeerde vrouw toont en net daardoor kritiek uit op de Disneys van deze wereld.  Met een verrassende finale pleit de voorstelling voor tolerantie, openheid, verdraagzaamheid voor iedereen ongeacht hun geslacht of seksuele voorkeur.

< Bert Hertogs >

Forever, Happily… speelt nog t.e.m. 6 augustus 2016 op Zomer van Antwerpen en dat in juli van woensdag t.e.m. zaterdag telkens om 20u. In augustus start de voorstelling een uurtje vroeger: om 19u. Voor sommige data zijn er nog tickets te koop.