Recensie De Gouden Draak

In de keuken van het Thais-Chinees-Vietnamees afhaalrestaurant “De Gouden Draak” wordt de jongste van de vijf illegale koks geteisterd door vreselijke tandpijn wanneer twee stewardessen de zaak binnenwandelen om na een lange vlucht nog een kleinigheid te eten.  In 48 genummerde scènes ontplooide zich vervolgens het tragische verhaal van zes uitgebuite illegalen in een Europese grootstad en de mensen rondom hen. Met deze productie van Roland Schimmelpfennigs theaterstuk “De Gouden Draak” brachten “de Roovers” niet de bitterzoete komedie die werd aangekondigd. Het was eerder een drama doorregen met donkere humor. Wie dus kwam kijken naar een ontspannen avond theater, kwam van een kale markt thuis. Wie met een open vizier naar de voorstelling trok, werd meegenomen in de wereld van 18 personages die uiteindelijk toch allemaal met elkaar verbonden bleken te zijn.

Geheel trouw aan de “Zomer van Antwerpen”-traditie speelden de acteurs van “de Roovers” deze voorstelling op een weinig voor de hand liggende plaats: een gigantisch stuk braakliggend terrein midden in het financiële hart van Antwerpen, verstoken achter de gevels van de diamantwinkeltjes. Als setting voor een stuk waarin Schimmelpfennig ons meenam naar de miserie van wat er zich achter de schermen van onze keurige maatschappij afspeelt, kon dit tellen. Het was alleen erg jammer dat men het unieke aan deze locatie artistiek niet meer in de uitvoering wist te integreren. 

We moesten even in de voorstelling komen. Om te beginnen werden de verschillende, vaak erg korte scènes, luidop genummerd, wat een beetje vervreemdend overkwam. Vervolgens werden er op zeer korte tijd 18 personages voorgesteld die op het eerste zicht soms weinig met elkaar te maken hadden. Gezien het gezelschap maar uit vijf acteurs bestond, moest elke speler dus meerdere rollen vertolken. Om te voorkomen dat we als publiek de draad kwijt zouden raken, werden de verschillende rollen niet alleen gespeeld, maar fungeerde elk van de Roovers ook nog eens als verteller. Tussen deze verhaallijnen werd een vernieuwde interpretatie van Jean de La Fontaines bekende fabel “De krekel en de mier” voorgedragen en uitgebeeld en de scènes volgden elkaar in heel snel tempo op. Het was dus bij de start even op de tanden bijten om het geheel te blijven volgen. 

Maar geleidelijk aan viel alles in de plooi. De fabel van de krekel en de mier bleek hier niet te gaan over de kunstenaar die in de zomer zijn tijd verkwanselde aan het spelen van domme muziekjes, maar over uitbuiting en onderdrukking. Hij was geactualiseerd naar het verhaal van de moderne slavernij  in onze eigen maatschappij waardoor uitspraken als “Van mij krijg je niets.”, “Als je iets wil hebben, moet je dat verdienen.” en “Voor een beetje eten doet die alles.” plots wel heel erg hard binnen kwamen. Stilaan vielen de maskers af, bleek de waarheid soms veel ingewikkelder te zijn dan we op het eerste gezicht wel dachten en bleken personen vaak niet helemaal te zijn wie ze lieten uitschijnen. 

Best wel en zware thematiek voor een toneelstuk dat als een komedie werd aangekondigd. Waar zat dan de humor? De grappen zaten in de situatie: 5 mannen opeen gepropt in de veel te kleine keuken van het Thais-Chinees-Vietnamees afhaalrestaurant “De Gouden Draak” die in bijna slapstick-stijl uiteindelijk over gaan tot het trekken van een tand met een rode loodgieterstang. Het feit dat de vrouwenrollen voornamelijk door mannen werden gespeeld en omgekeerd. Het gegeven dat tijdens al de miserie die zich in de keuken afspeelde er ook nog moest gekookt worden en dat de nummers van de gerechten de revue bleven passeren. De running joke was dat telkens ook de naam van het gerecht en de ingrediënten in hoog tempo moesten worden opgesomd. Dit bleek voor de verschillende acteurs uit het gezelschap een behoorlijke uitdaging. Voor het publiek was het wachten tot ze zouden struikelen over het citroengras of de gember. Er gaat tenslotte bij zo een voorstelling niets boven een beetje leedvermaak. 

“De Gouden Draak” van “de Roovers” combineerde dus drama, fabel, maatschappijkritiek en humor tot een snelle voorstelling en liet zich alleen op het einde een beetje wegzinken in zweverige romantisering. We begrepen heel goed welke laatste link er tot slot nog moest gelegd worden, maar auteur Roland Schimmelpfennig had hier de voetjes iets meer op de grond mogen houden. 

< Sascha Siereveld > 

tekst: Roland Schimmelpfennig
cast: Robby Cleiren, Sara De Bosschere, Luc Nuyens, Sofie Sente en Vincent Van Sande