Recensie Poepsimpel

Kolder op het Theaterfestival. Jawel, dat serveert Compagnie Cecilia het publiek in de Rode Zaal van deSingel. Over vastzitten in een bepaalde situatie en er in blijven steken ook al wil je verandering in je leven. Over de moed niet hebben om dat belangrijke telefoontje te plegen. En hoe er dus niets verandert. Over hoe moeilijk relaties zijn ook.

Roger (Tom Vermeir) heeft een nieuwe vriendin Caro (Robrecht Vanden Thoren). Hij nodigt zijn ex Babette (Titus De Voogdt) uit voor een laatste feestje op zijn landgoed voor hij verhuist naar een appartement in Brussel en definitief afscheid neemt van het kasteel. Die keuze valt niet bij iedereen in goede aarde: ‘Hij stapt van zijn toren en gaat tussen het plebs wonen.’ luidt het. Maar eerst moeten de schuur en de paardenstallen plat gaan. Met Babette, buurjongen Benoît (Robrecht Vanden Thoren) en Rogers zoon Antonin (Titus De Voogdt) haalt hij herinneringen op. Daarmee komen ook de kleine kantjes van alle personages naar boven, de ruzies maar ook even goed erg leuke momenten. Regisseur Arne Sierens levert hier een heerlijk tragikomische voorstelling af die niet zelden over the top gaat.

Alleen al het gebruik van het Gentse dialect ligt er zo waar op, met extra lange rollende ‘r’, en het overdreven assimileren van woorden dat het duidelijk is dat Sierens vooral de draak wil steken met het alledaagse, het volkse ongeacht rang of stand. Jean-Yves Evrard voorziet de voorstelling van live muziek op klarinet, elektrische gitaren, buisklok, basdrum en is ook dj van dienst. Hij kiest voor stilte op moeilijke momenten (wanneer Roger aan zijn ex Babette toegeeft dat hij een nieuw lief heeft), een integer rustig klankbedje wanneer er toenadering gezocht wordt tot stevige beats die het feestgedruis onderstrepen.

Op een verticale as kan je de woorden ‘voldoening’ en ‘wanhoop’ plaatsen, op een horizontale as de woorden ‘succes’ en ‘mislukking’, weet Roger. Zowat alle mensen zijn te categoriseren in een combinatie van die vier elementen. De grootste groep zijn de mensen die wanhopen omdat ze mislukken, geef ie mee. Maar kennelijk valt er ook voldoening uit een mislukking te halen, of dat doet Roger althans uitschijnen.

Babette blijkt van de ene op de andere dag met Antonin het landgoed verlaten te hebben om haar theatercarrière een boost te geven in het buitenland, waar ze kennelijk niet in geslaagd is. De Voogdt kwakkelt constant op zijn hakken.  De dramatiek van het personage ligt in het alcoholprobleem dat ze heeft. Ze is ook constant op zoek naar bevestiging, die ze ook krijgt van Roger met hilarische complimenten. Dat ze de tafel weer prachtig gedekt heeft, om maar iets te zeggen. Met ‘We waren zo mooi samen,’ probeert ze opnieuw om Roger voor haar te winnen waarop hij koel reageert: ‘En nu zijn we mooi apart.’ Ook wanneer ze aankwam, kreeg ze eerder al het deksel op de neus: ‘Krijg ik geen kus? Ben ik niet welkom?’ vraagt ze waarop ze refereert naar de symbiose die er tussen de twee was, ook op seksueel vlak. Roger antwoordde haar dan afgemeten: ‘Ons verhaal is verteld. Er staat einde op het einde.’

Roger heeft met Caro een nieuwe vriendin die haar kuren heeft – of zijn het de hormonen die bij een zwangerschap de kop op komen steken? - en vooral voldoening vindt in dure cadeaus krijgen van de man. Babette heeft dat al snel door, en wijst Roger daar ook op. Buurman Benoît heeft dan weer last van de overhangende takken van de pruimelaar van Roger. Maar ook op relationeel vlak met Brenda zit het niet goed. ‘Het loopt wat stroef tussen Brenda en mij,’ zegt ie wanneer hij verwijst dat hun dochters van 6 en 8 aan de zee zitten met hun moeder en hij daar niet bij is. Ook Rogers zoon Antonin kent relationele problemen met Julie, een Hollandse trut volgens Babette. Zijn huwelijk is met zes maanden uitgesteld. Hij stort zich dan maar vol overgave op huiselijke taken zoals het gras afrijden. En dat vol enthousiasme, ook al is de verhuis van zijn vader over vier weken gepland. Ronduit hilarisch reageert Tom Vermeir als Roger wanneer hij halve uitdrukkingen aan elkaar rijgt: dat ie door de zure appel moet bijten die niet ver van de boom valt. ‘Wat wil je nu zeggen dat ik moet toegeven?’ repliceert zijn zoon waarvan we later te horen krijgen dat hij wel erg weinig ademruimte in het huis krijgt, daardoor de deur van de wasmachine er heeft afgesjot en een giga wijnvlek heeft gemaakt. ‘Ik heb nu ook een plek die van mijn eigen is in dat stom kot hier!’ riep hij Julie toe waarop zijn vader droog antwoordt: ‘Ja, het is niet evident.’

Ondertussen vraagt Roger zich af of de paardenstallen zullen afkruimelen of instorten bij de sloop. En verder komen we te weten dat hij speciaal voor Babette destijds een zwembad liet bouwen in de tuin. Een waar ze nooit in gezwommen heeft, maar wel eens in gekotst waarop ie daarna tonnen zand liet aanrukken om de zaak vol te stouwen.

‘Poepsimpel’ steekt de draak met relaties en gaat vooral in het tweede stuk all the way e het regent niet zelden verwijten naar de vrouw: ‘Er is niets uitgesproken aan dat meisje, zelfs haar gat niet.’ of: ‘Bij de bevalling wordt ook de moeder geboren.’ (waarbij de verlaagde seksuele appetijt van pas bevallen vrouwen aan de kaak gesteld wordt). Uiteindelijk is er een ‘hebahhen pruimentaart’ waar Benoît mee op de proppen komt als ‘daad van verzoening’ aldus Roger die eraan over the top toevoegt dat het een ‘fruitige conclusie is van een bittere burenruzie.’ en daarna de bevestiging krijgt dat de hond van Benoît het katje van Roger gedood heeft.  

Hilariteit in deSingel alom wanneer Roger finaal tips geeft hoe je met vrouwen moet omgaan: ‘Een vrouw moet je voordurend prikkelen.’ weet hij. Kussen in het openbaar stelt ie als voorbeeld voor om zo samen ‘extremen op te zoeken’. Of dilemma’s creëren door een lepeltje op restaurant te laten glippen in je borstzakje, het ‘toevallig’ ontdekken en haar vragen wat je nu best doet: het bijhouden of terugbrengen? Maar al die tips ten spijt blijkt Caro op een dag plots naar het buitenland. En de vraag is maar of ze nog terugkomt...

Het volkse theater dat Compagnie Cecilia bracht op het Theaterfestival verdiende er inderdaad zijn plek. Alleen is dit genre in een kunstinstelling als deSingel minder evident laat staan dat het er vaak geprogrammeerd wordt. Twee koppels zagen we dan ook de zaal verlaten tijdens de voorstelling. Wellicht heeft dat met het volkse karakter, de over de top-grappen en dito dialect te maken hoewel het een zeer goede voorstelling is.

< Bert Hertogs >