Recensie Forever young

In  ‘Forever young’ kleedt Marijn Brussaard hiphop helemaal uit en maakt er een heerlijke parodie van. Als rapper Young Ludo creëert ie wel erg hoge verwachtingen wanneer de rookmachine aangezet wordt, stroboscopisch licht over het podium schijnt en hij uiteindelijk door de mist in tegenlicht opkomt. Niet gewoon te voet of zo, wel op een hoverboard met blauwe leds in. ‘Zijn entree niet missen’, noemen ze dat. Veel toeters (ook letterlijk in de mix, eigen aan het genre overigens) en bellen, kortom een groteske show op een klein wit cirkelvormig podium waarbinnen een kleine cirkel ook nog eens kan draaien, brengt ie. De leegheid van de popcultuur die net als de start van de voorstelling wel erg focust op de vorm en nauwelijks op inhoud, stelt Frascati Producties hier erg scherp aan de kaak.

Brussaard fileerde het genre haarscherp. Zijn dans ziet er eerder uit als een work out met veel schokkende bewegingen van het bovenlichaam, of het repetitief naar achter trekken van zijn hoofd bijvoorbeeld. Die focus op het lichaam - als een bokser met een wit-gouden boksersjas komt ie op  met witte sportsokken, wit boksersbroekje en witte sportschoenen – toont hij. Verder showt hij zijn tattoos ook op zijn ontblote bovenlichaam waarbij een skateboard te ontwaren valt. Het tonen van zijn spierballen laat ie in één beweging overgaan in wat geil staren in het oneindige in de richting van het publiek al zal ie zelden echt oogcontact maken. Dat doet ie in combinatie met een open mond, de tong lichtjes naar zijn lippen brengend. Daarna trekt hij helemaal de seksuele lijn door even naar zijn kruis te grijpen. Attitude té over dus in deze intieme, kleine setting waardoor het geheel nóg meer contrasteert met de omgeving (de toeschouwers zitten in drie rijen rond het podium in een halve cirkel).  Traag en lang houdt hij zijn hand in het begin in de lucht op het podium alsof hij een soort sculptuur is. Daarna zet hij zich op de middelste cirkelvormige podium dat enkele toertjes maakt.

Met mondjesmaat krijgt ‘Forever young’ ook wat inhoud mee, al is dat behoorlijk relatief. Door te kuchen in de microfoon waarvan het geluid zwaar vervormd wordt door autotune, en de micro tegen zijn borstkas te kloppen, vindt hij gaandeweg zijn toon, en zo waar frequentiemodulatie waarbij hij in de buurt komt van een melodie. Het nummer van Alphaville waar de voorstelling naar verwijst, laat ie vervormd, vertraagd en door de autotuneblender gemixt horen in combinatie met geluiden van geweergeschut én die typische toeter die dj’s uit de hiphop/rapscène gebruiken om het publiek op te zwepen of nummers aan elkaar te rijgen. Nadat ie een wit blok op zijn schouders tilde alsof het een sound blaster was, en er de vuisten op legt (opnieuw een verwijzing naar de bokser) komt hij via de vervorming van zijn gehijg naar een song, of iets dat er moet op lijken, waarbij hij varieert op twee zinnen: ‘No I’m not what I used to be’ en ‘I’m crazy for what I am right now’. Hiervoor kruipt ie terug op zijn hover board om tussen het publiek te rijden terwijl hij tijdens het verplichte ‘confession’ moment – ook dat is eigen aan het genre – tenslotte God – nog zo’n zekerheid - erbij betrekt.

Brussaard heeft dus een zeer sterke, scherpe én grappige analyse gemaakt van de hiphop-, en bij uitbreiding de huidige popcultuur als je wil. Het gaat nog nergens over, zo lijkt het wel, behalve dan dat er erg veel ‘pose’ te zien is. Zo levert hij geen mis te verstane kritiek op de Kanye Wests van deze wereld. Een geweldige voorstelling dus die wij met een kamerbrede glimlach van begin tot einde bekeken simpelweg omdat die er krak op is.

< Bert Hertogs >