Recensie Radiohead

Met Radiohead wist Lollapalooza Berlijn de ultieme afsluiter van zijn tweede editie te strikken. De Britse band die tijdens de first leg van zijn tour opmerkelijk België links liet liggen,  bracht zowel nieuw materiaal uit het recente ‘A Moon Shaped Pool’als hits  naar het Treptower Park in de hoofdstad van Duitsland. Enkel ‘Tinker Tailor Soldier Sailor Rich Man Poor Man Beggar Man Thief’, ‘Glass eyes’ en ‘True Love Waits’ van de nieuwe plaat haalden het optreden niet. Muzikaal viel er niets af te dingen op dit concert dat artistiek zeer breed ging maar vooral ook koos voor intense verstilde momenten die wonderwel werkten op dit unieke en eenmalige festivalterrein. ‘No surprises’ speelden de Britten erg klein, zacht op onder andere klokkenspel en flirtte met de tijd die de groep wel leek stil te zetten.  

Hun enige concert in Duitsland dit jaar was het. Hun laatste passage in ons buurland dateert ondertussen van alweer vier jaar geleden. Logisch dan ook dat het festival uitverkocht geraakte. Van de pulserende beats van ‘The gloaming’ ondersteund door groen tegenlicht – niet zelden kiest de groep overigens voor tegenlicht – tot de 80s synths waar ‘Everything in its right place’ naar verwezen en het meerstemmige ‘Idioteque’ dat al flirt met drum ’n bass en de bleeps van ‘Bodysnatchers’: Radiohead diepte dat brede scala op en liet een breed en rijk klankspectrum horen aan Lollapalooza.  Thom Yorke bleek erg goed van stem te zijn, sprak moeiteloos zijn kopstem zoals in ‘2+2=5’ waarbij het publiek volledig ontdooide en nam de glissandi in onder andere ‘Nude’ met zichtbaar gemak.

Geen grote showelementen overigens, behalve dan zwart-wit live beelden van de band die omgeven werden door pelliculestroken. Voor de magie zorgde de band niet alleen, ook het publiek deed een duid in het zakje. Tijdens ‘Present tense’ haalden enkele fans vuurwerkstokjes boven. Voor een prachtig beeld zorgde dat, ook al omdat net de witte felle lichtmast van de nooduitgang eindelijk was uitgezet. Net daarvoor had ‘Street spirit’ voor het kippenvelmoment van het tweedaagse festival gezorgd. Het publiek zong het nummer prachtig mee. Opnieuw gingen de haren op onze armen recht – niet van dat welgekomen zomerse briesje dat ’s avonds kwam opsteken na een warme dag wel van de klasse die de band toonde – bij ‘Creep’ begeleid door witte ledschermen en wit licht, met scherpe snedige elektrische gitaren die het duale karakter – enerzijds ballad anderzijds een rocksong in deze versie liet horen. Het was hét smartphone moment van de avond trouwens.

De band nam definitief afscheid van de 70 000 toeschouwers na een tweede bisronde. Met als laatste ‘Karma Police’ op het menu hoorden we de Belgische meisjes naast ons een indianenkreet slaken van blijdschap. Begeleid door akoestische gitaar en piano, en op het einde enkel Yorke op akoestische gitaar samen met het publiek dat ‘I lost myself’ mocht zingen uit het nummer, werd ook die versie eentje om in te kaderen. Wat een magisch concert op een historische plek!

Kortom: Radiohead bracht een optreden in Berlijn dat de vlucht Brussel-Berlijn meer dan waard was.

< Bert Hertogs >

Lees ook:
Recensie Radiohead in het Antwerps Sportpaleis op 18 oktober 2012 ****1/2   

Recensie Radiohead op Bilbao BBK Live op 13 juli 2012 ****1/2

De setlist:

1. Burn the Witch
2. Daydreaming
3. Decks Dark
4. Desert Island Disk
5. Ful Stop
6. 2 + 2 = 5
7. Lotus Flower
8. Reckoner
9. No Surprises
10. Bloom
11. Identikit
12. The Numbers
13. The Gloaming
14. Everything in Its Right Place
15. Idioteque
16. Bodysnatchers
17. Street Spirit (Fade Out)

Bis:

1. Let Down
2. Present Tense
3. Paranoid Android
4. Nude
5. Weird Fishes/Arpeggi

Bis 2:

1. Creep
2. Karma Police