Terug naar de straat

Lollapalooza Berlin en Laundry Day. Op zich zijn het twee compleet verschillende festivals met een totaal andere focus. En toch hebben ze iets gemeen. De keuze om dit jaar de straat als ontmoetingsplaats centraal te stellen. Om het publiek daar met elkaar te mengen en het zo naar verschillende uithoeken te brengen, tot ontdekkingen te laten komen.

Laundry Day deed dat dit jaar door het terrein op Linkeroever bewust te verkleinen. Wou het publiek aan het hoofdpodium geraken dan moest het zich via een u-vormig pad daarnaartoe begeven terwijl links en rechts ervan verschillende podia opgesteld stonden. 1 gewone festivaltent stond er overigens en een secret stage in een spiegeltent. De focus op een openluchtbeleving dus maar even goed ook op ontdekken en verloren lopen.

Géén festivalmapjes, geen duidelijke namen van de stages in de buurt van de podia te vinden. Wél de line up en de map op verschillende plekken op zeildoeken gehangen. Maar tegen dat je dat je gememoriseerd had wie er wanneer speelde en waar dat nu weer was, was je al lang ergens anders verzeild geraakt en daar blijven plakken. Het uur volledig uit het oog verloren. Kortom: het moment vangen en dingen op je af laten komen. Laundry Day koos voor het originele straatconcept, voor dat bruisende, dat creatieve, de mensenzee, het krioelen, het zoeken, verdwalen, de weg terug vinden en opnieuw verliezen. Dat dus. Stuk voor stuk zagen we ingrepen die we achteraf wel konden smaken. Met resultaat overigens. In een standaard festivalconcept zouden we nooit verzeild zijn geraakt bij een synthband als Meteor Musik die in ruimtepak achter hun analoge toetsen stonden in het spoor van Jean-Michel Jarre. We zagen ze aan het werk op de Secret Stage en zagen dat het lang niet slecht was.

Lollapalooza Berlijn koos voor zijn tweede editie Treptower Park uit. Centraal een straat: de Pushkinallee waar het publiek kon flaneren, naar het chemisch toilet gaan, straattheater ontdekken, van de ene naar de andere stage gaan, plots vrienden of kennissen tegenkomen of kwijt spelen in de massa, … De slagader van het festival was het. Was er weinig volk in de straat, dan was dat omdat het overgrote deel een optreden of dj set aan het bijwonen was, of met de kinderen aan het spelen was in het uitgebreide kidsdorp van Kidzapalooza, verwonderd was door het straattheater of het kind in zich opriep in de Fun Fair met allerhande volksspelen.  

Dé verrassing in Berlijn was het straattheater en dan met stip Dundu, een metershoge pop die zich in de massa begaf en wellicht het meest gefotografeerde item werd tijdens het festival. Ontdekking en verwondering stonden ook centraal bij dit straattheater. En er was ruimte voor improvisatie. Moest een combi van de politie passeren op de straat, dan deden de 5 poppenspelers daar iets mee, door even opzij te gaan met de pop en hem of haar een handgebaar te laten maken alsof die zelf even in de huid kroop van een politieagent die het verkeer regelde. Niet veel later kwam de sportieveling in hem op door in slow motion achter de combi aan te hollen.

Een ander onwaarschijnlijk mooi moment was toen de reus het mini reuzenrad voor kindjes had ontdekt en suggereerde dat zijn hand de zaak in beweging bracht. De interactie tussen de pop en de kindjes die al even hard met open mond naar het spektakel keken als hun ouders was subliem, geniaal, magisch en zo schoon in zijn eenvoud ook. Dundu zagen we ’s avonds de heupen bewegen op de beats van Dimitri Vegas and Like Mike, en zelfs even de handen in de lucht gooien en dan weer op elkaar doen. Terwijl die handen ook de wereld ontdekten overdag, door heel even met de rechterhand de takken van de bomen aan te raken bijvoorbeeld. Ware poëzie zit ‘m soms in kleine dingen.

Zeggen dat terug naar de straat gaan dé trend van festivalzomer 2016 is, is behoorlijk overdreven. Maar het is wel zo dat beide festivals die het seizoen afsloten op hun manier iets met elkaar gemeen hebben. Al was de plaats van het gebeuren voor Lollapalooza Berlin wel eenmalig de Pushkinallee. Te veel verzet van ecologisten en rechts populisten (het zijn over enkele dagen verkiezingen in Berlijn), tegenstand van buurtbewoners rond geluidsoverlast (die al met al meevalt, op zaterdag stopte het festival om elf uur, op zondag om tien uur) en de locatie die zijn geschiedkundige waarde heeft en daarom voor hen niet gepast is als festivallocatie doen Lollapalooza na Tempelhof vorig jaar en Treptower Park dit jaar opnieuw verhuizen.

Op dat vlak was Lollapalooza organiseren dit jaar absoluut niet evident wist de festivaldirectie ons te vertellen tijdens een persconferentie omwille van de vele restricties van verschillende overheden. Met het sold out-bordje in de hand - 70 000 bezoekers per dag die sowieso ook een positieve impact hebben op de Berlijnse economie - ziet het ernaar uit dat het festival – geheel terecht overigens – een blijver is op de Europese festivalkalender. Volgend jaar op een nieuwe locatie in Berlijn. Zodat er opnieuw heel wat te ontdekken valt, en ook daar je weg moet zoeken tussen alles wat er te beleven valt. Meer dan wat dan ook, is dat vooral de rol die zomerfestivals kunnen spelen in het landschap: een ontdekkingsreis bieden aan hun bezoekers.

Dit is onze wens voor 2017. Beste programmatoren in binnen- en buitenland: verras ons. Verlaat de al zo vaak betreden paden. Laat ons in uw straten verdwalen. Vind uzelf opnieuw uit. Durf uzelf, alles en iedereen in vraag stellen. Het zal u en ons deugd doen.

< Bert Hertogs >  

De auteur is hoofdredacteur van Concertnews.be