Recensie Alex Agnew Unfinished Business

Alex Agnew is terug als comedian met zijn recente zaalshow ‘Unfinished business’ die al vroeg in de speelreeks werd opgenomen voor dvd in de Stadsschouwburg van Antwerpen. Agnew zette zijn carrière als comedian even on hold om zich te kunnen concentreren op de carrière van de metalband Diablo Blvd. Met een internationaal platencontract bij het label Nuclear Blast onder de arm, voelt hij zich zelfs fierder dan toen hij voor het eerst vader werd: “voor zo’n contract moet je werken, voor een kind niet. En daarbij: ik had liever een zoon gehad dan een dochter.” geeft ie mee aan het publiek. De reden waarom ie opnieuw tourt als comedian: het geld was op, vandaar het woord ‘business’ in de titel en met vier vrouwen in huis: zijn vrouw, achtjarige dochter en twee katten, heeft hij niets meer te zeggen thuis. Agnew doet dus net als zijn publiek aan escapisme om een duur woord te gebruiken. Net als zijn publiek overigens dat ie letterlijk en figuurlijk een spiegel voorhoudt.

De Antwerpse komiek graait opnieuw gretig in zijn arsenaal aan humor die niets of niemand lijkt te sparen. Een recept dat ie al enkele jaren gebruikt en dus zeer vertrouwd klinkt. Maar helaas – en dat is dodelijk voor elke comedian – het maakt hem ook een stuk voorspelbaarder. Komt daarbij dat Agnew au fond eigenlijk ook wat contradictorisch is waardoor alle logica soms zoek is. Zo schoffeert hij onder andere Yves Desmet wiens pretentieuze analyses hij kennelijk niet kan smaken. Het vreemde is net dat Agnew zélf geen klein beetje staat te prediken tijdens zijn show en dus lang niet altijd even consequent is met zichzelf.

Zo pleit ie om ergens geen mening over te mogen hebben, maar ventileert ie aan de lopende meter zijn mening: over de mobiliteitsproblematiek, over Syriëstrijders, over de boerkini die volgens hem een symbool van onderdrukking van de vrouw is (een probleem dat zichzelf in de loop der jaren zal oplossen omdat moslima’s studeren, financieel onafhankelijker gaan worden zodat hun mannen net zoals bij ons ‘geen kloten meer te zeggen gaan hebben in het huishouden’ volgens Agnew), over het veiligheidsdiscours (‘waarom mag ik geen twee paracommando’s hebben voor de deur als dat voor de Joodse gemeenschap wel kan?’), over de media (de verdoken opinie in elk artikel), de desinformatie, het gekakel op café, rechtse politici, de (beperkte) intelligentie van moslimterroristen, de moslims (die klagen dat de Quick geen halal-vlees serveert: “Doe de bacon eraf van de ‘Big Bacon’ en je hebt ‘Big’ en dan is het ook weer niet goed voor hen”), de homo’s, de Joden, enz. En uiteraard mogen daarbij de geluidjes niet ontbreken.

Neem nu bijvoorbeeld de humor rond homo’s of seks die hij brengt. Weinig subtiel gebracht met uitdrukkingen als ‘droog in de hol nemen’, ‘afjassen’, enz. Enerzijds toont Agnew zich als tegenstander van homofolie en wijst ie erop dat het onnatuurlijk is dat mannen elkaar anaal nemen. Aan de andere kant flirt hij ermee. Idem voor lesbiennes, waarbij hij het absurde van een pornovideo met twee vrouwen waar de ene de voorbindpenis van de andere pijpt, aan de kaak stelt. Dan denk je, ok dit is een duidelijk signaal van Agnew dat hij straight is en dat vooral zo wil houden. Maar aan de andere kant flirt ie zelf kennelijk met de vraag hoe het anders zou zijn.

Zo tourde hij met Mina Caputo, de transgender zangeres van de New Yorkse metalband  ‘Life of Agony’ die als Keith geboren werd. Met haar komt ie beter overeen dan met Keith destijds. Agnew wijt dat aan het feit dat ze nu borsten heeft. Afgewezen worden door een homovriend van hem omdat hij ‘zijn type niet is’, bezorgt het ego van de man die enkele keren het Sportpaleis vulde een deukje. Daarnaast integreert Agnew net als in zijn vorige show ook enkele gay friendly musicalnummers. Fragmenten uit ‘Somewhere over the rainbow’ uit The Wizard of Oz en ‘Tell me more’ uit Grease zingt hij onder andere net als ‘Celebration’ van Kool and the Gang en ‘I gotta feeling’ van The Black Eyed Peas en zelfs de ‘Macarena’. Met dit soort gedrag dat totaal irrationeel is, en zelfs enigszins contradictorisch, haalt Alex Agnew zichzelf volgens ons dus deels onderuit. Naarmate de show vordert die uiteindelijk op twee uur afklokt– wat veel te lang is voor een voorstelling zonder pauze – ebt het enthousiasme van het publiek dan ook geen klein beetje af. Al is de bis ronduit hilarisch, toch zullen die vooropgenomen applausjes straks meer dan een keer nodig zijn voor de montage om het publieksenthousiasme op de DVD wat kunstmatig de hoogte op te drijven.

Niet dat Agnew slecht was, integendeel. Maar hij stond niet de ganse tijd even scherp, net als het publiek dat kennelijk wat last had van de warmte in de zaal en daardoor na verloop van tijd wat lomer reageerde. Een t shirt met de slogan ‘What about the good things Hitler did?’ brengt hem bij Hugo Boss die de uniformen van de nazi’s ontwierp. Agnew is dan ook geen klein beetje verwonderd: ‘toch dragen we zijn kleren nog!’ Op dat vlak hadden de nazi’s wel een beter ontwerper dan de Joden destijds, stelt Agnew, die het met een pyjama-look ontwerp moesten stellen. Met een grotesk en overdreven quote ‘De holocaust was een groter feest dan vermoed.’ waarbij de overdrijving er metersdik opligt, dingt ie naar een zoveelste klacht van Michael Freilich, hoofdredacteur van Joods Actueel. ‘Anders heeft ie geen bestaansrecht’ grapt Agnew om daarna terug te keren naar het thema en bikkelhard uit te halen naar Boss: ‘Zyklon B: a gas by Hugo.’ of nog ‘Holocaust: the new fragrance by Hugo Boss.’

De slogan van het t shirt brengt hem ook bij Volkswagen en autostrades al blijkt Agnew zich erg druk te maken in het verkeer. Het absurde idee van zelfrijdende auto’s als oplossing voor de files, kaart ie aan. Erg veilig en praktisch lijkt die oplossing hem niet. ‘Hoe ga je de volgende ochtend in godsnaam je zelfparkerende auto terugvinden als die je de avond ervoor thuis heeft afgezet?’ beeldt ie erg leuk uit. Maar vooral: zijn toaster kent nog steeds maar twee mogelijkheden: zwart geblakerd brood of slap brood. Neen, artificiële intelligentie is niet Agnews ding en in zelfrijdende wagens heeft ie even veel vertrouwen als in zijn toaster dus.

Ijzersterk is hij in zijn analyse van Bart De Wever en diens NVA. ‘Welke verandering?’ vraagt Agnew zich af. Voor het ‘V’-teken in hun slogan hebben ze de mosterd gaan halen bij Thatcher die het voor ‘Victory’ gebruikte na de Falklandsoorlog. En de ‘war on terror’ dateert uit de jaren ’80 van het Reagan-tijdperk weet hij. Voor Agnew is De Wever vooral een ‘oersaaie oerconservatieve vent’, een sfeerspons die alle fun op een feestje verpest onder het motto ‘gedraag u eens, er zijn grenzen hé!’

‘Unfinished business’ eindigt met pretentieuze praat om vijfsterren recensies in de Standaard of de Morgen te scoren, zo grapt Agnew achteraf. Hoewel: ‘Als je de zon bezit, heb je geen sterren nodig’ klinkt het over the top pretentieus. Agnew stelt dat wij nood hebben aan iemand die het van ons overneemt, net zoals de Homo Sapiens vroeger de fakkel overnamen van de Neanderthalers die uitstierven. Volgens hem moeten we doen wat David Bowie – die ook voor de show start te horen is door de luidsprekers - zingt in ‘Oh You Pretty Things’: ‘You gotta make way for the Homo Superior’ omdat wij immers een stel holbewoners zijn met onze zelfrijdende wagens.

Daar lijkt alleszins iets van aan, want in Antwerpen bleek vooral de seksuele of aangebrande Joden/moslim en volkse humor uit het alledaagse leven, over de kleine frustraties van de gewone man die hij uitvergrootte te werken. Wanneer het wat intellectualistisch werd, haakte een behoorlijk deel van het publiek koudweg af. Misschien overschat Agnew zijn publiek wel. Uiteindelijk vielen ons twee quotes voor en na het optreden op in de mannentoiletten: “De Stadsschouwburg is ook wel groot, maar het is het Sportpaleis niet.” en “toen hij als Bassie een stuk uit ‘50 tinten grijs’ voorlas, dat was lachen hé”. Uitspraken, gekakel als je wil die de slappe koord aanduiden die Agnew bewandelt: tussen (platte) volkse humor brengen en humor met een boodschap. Tussen grappen om het alledaagse, het leven van de gewone man en de grote, moeilijkere thema’s.    

< Bert Hertogs >