Recensie Lapsley in de AB

Dit voorjaar bracht de twintigjarige Lapsley haar debuut  ‘Long Way Home’ uit waar haar hitje ‘Hurt me’ van eind vorig jaar op staat. De Liverpoolse Holly Fletcher die geboren is in het Britse York, Yorkshire schopte het tot BBC Sound of 2015 samen met Years & Years en James Bay. Maar vooral: ze stond twee jaar geleden al op Glastonbury Festival. Deze zomer deed ze Lollapalooza aan en in ons land stond ze op het podium van Rock Werchter. Heel wat journalisten waren niet overtuigd over haar optreden op de wei van de Schuer omdat ze te kampen had met enkele technische problemen waardoor ze haar set noodgedwongen moest inkorten. Anderen focusten zich op de reverb op haar stem die wat valse noten moest weg camoufleren. In de Ancienne Belgique wachtte haar kans op revanche met haar minimalistische soulvolle pop. En of ze die kans met beide handen greep!

Enkele tienermeisjes zitten met ons op de trein, niet wetend dat ze naast een journalist zitten. Uitkijken doen ze naar het optreden vanavond. Verschillende onderwerpen passeren. Eentje vond het toch wel straf dat ze van haar mama met haar vriendin van Antwerpen Centraal naar Brussel Centraal mocht sporen. Ze had immers nooit gedacht dat ze die ouderlijke toelating zou krijgen. De ander die voor het eerst ooit naar Brussel de trein neemt, liet dan weer optekenen dat ze dat een jaar geleden nooit zou kunnen doen omdat ze heel de tijd zou stressen om de trein te nemen. ‘Maar kijk mij hier zitten hoe relaxed ik nu ben!’ klinkt het met enige trots. Tiener zijn is dan ook bakens uitzetten en kennelijk is dit voor haar een mijlpaal in haar tienerleven.

Wanneer we Brussel bereiken, rond half acht, ruim een half uur voor het voorprogramma en anderhalf uur voor Lapsley het podium van de AB opgaat, laat de ene al weten dat haar hartslag de hoogte ingaat. De ander wijst op haar beurt naar de aanwezigheid van soldaten op de perrons van Brussel Noord. Ze geeft mee dat die aanslagen tegenwoordig wennen alsook de aanwezigheid van die militairen.  Ze merkt zelf dat het haar allemaal wat onverschillig maakt maar dat eigenlijk niet zou mogen. Bij zo’n bedenking wordt het stil tussen de twee vriendinnen. Geen ongemakkelijke stilte, wel een waarbij ze elkaar ruimte geven om even introvert stil te staan bij wat er omgaat in de wereld. Het zijn deze wat emotionele meisjes, de positieve emo’s zeg maar, die met veel zijn in de Ancienne Belgique.

“Ze komen toch niet.” klinkt het ontgoocheld uit de mond van een technicus van de AB aan de mengtafel tegen zijn collega. Hij kijkt naar het podiumelement en de twee geluidskabels die klaarlagen voor een cameraploeg van het VRT Nieuws zodat ze in de beste omstandigheden het concert in beeld zouden kunnen brengen en het geluid (via een lijntje) vanuit de mix zouden kunnen overnemen. Openen doet Lapsley met ‘Cliff’ maar tijdens de eerste zin blijkt het effect op haar micro nog niet aan te staan. Snel wordt dat aangepast aan de mengtafel waardoor haar stem plots wat voller en lager klinkt, en ja er zit wat reverb op. Eigenlijk heeft de zangeres twee micro’s voorhanden. De tweede gebruikt ze om er een dieper, wat mannelijker maar ook mechanisch effect uit te halen.

‘Fallen short’ kenmerkt zich door vingergeknip en een aanstekelijke pianomelodie. Vervolgens kondigt de zangeres haar bandleden aan: Duncan op toetsen, Michael op drums en Jody op bas. Verder laat ze weten helemaal niet zo makkelijk te kunnen bewegen op hakken. Niet veel later grapt ze dat ze misschien mee de marathon moet lopen in Brussel omdat ze zag dat het een en ander al klaarstaat in enkele Brusselse straten.

‘Heartless’ bracht ze niet tijdens haar vorige tour, geeft ze nog mee voor ze het nummer inzet. Maar het is met het ‘oude’ – ze was zestien toen ze het schreef – ‘Painter’, een klein gehouden nummer dat ze onze aandacht ten volle kreeg. ‘Burn’ deed het met drie repetitieve tonen en slagen op percussie tegelijkertijd en lang aangehouden akkoorden op de synths. Hier speelde de zangeres en haar band met dynamiek, door halfweg het nummer plots heel stil te brengen en verder open te trekken. ‘Dancing’ gaat dan weer op een bepaald moment volledig crescendo waarna het nummer plots a capella gezongen wordt en alle begeleiding verrassend wegvalt. Opnieuw een erg sterk arrangement dat kiest om te variëren tussen luid en zacht. Ook ‘Tell me the truth’ zit productioneel erg goed in elkaar, met dat micro effect opnieuw waar ze wat mannelijk in klinkt enerzijds, maar ook met haar lead zang die ze laat uitsterven op het einde anderzijds. Wanneer ze ‘Brownlow’ aankondigt volgt een spontane ‘ow!’ uit het publiek. Een percussief nummer is het waar zo goed als alle melodie gemaakt wordt door de zangstem van Lapsley.

Kenmerkend aan de minimal aanpak is dat het kleinste uitschuivertje op vocaal of muzikaal vlak, opvalt. Dat komt omdat geen van de vier zich ergens achter kan verbergen. Dat maakt een optreden van Lapsley ook broos maar eens zo mooi. Zeker, tijdens het concert durfde ze al eens onder de toon gaan, maar dat viel gezien de moeilijkheidsgraad van de songs in kopstem al met al erg mee. Toppunt van risico was ‘This woman’s world’ dat ze enkel begeleid door Duncan op synths bracht. ‘Love is blind’ met Aziatische toets in en de beats die wat disco achtig aanvoelden van ‘Operator’ werden erg goed onthaald in de AB. Dat laatste nummer werd stevig meegeklapt en kreeg gefluit vanuit het publiek mee. En toen moest ‘Hurt me’ dat instrumentaal eindigde nog komen…

Conclusie: Lapsley bracht een erg goed optreden in de AB. Dit soort artiest komt nu eenmaal beter tot haar recht in een zaal dan in een mobiele hangar waar je een Boeing in kan parkeren zoals op Rock Werchter. Dat weinig Vlaamse journalisten mee zijn met haar muziek heeft wellicht te maken met het minimalisme. Het soort muziek dat Lapsley brengt gaat immers (ver) boven het gemiddelde intellect en aandachtspan van de doorsnee algemene of muziekjournalist. Of dat de reden is waarom VRT Nieuws niet aanwezig was in de AB laten we in het midden. Feit is dat ze aan de Reyerslaan, en bij uitbreiding de Medialaan, wat meer begrip zouden mogen opbrengen voor concertorganisatoren die volgens ons iets te veel naar de pijpen dansen van tv crews.    

< Bert Hertogs > 

De setlist:

1. Cliff
2. Falling Short
3. Heartless
4. Painter
5. Burn
6. Tell Me The Truth
7. Seven Months
8. Dancing
9. Brownlow
10. Woman’s work
11. Love Is Blind
12. Station

Bis:

1. Operator (He Doesn‘t Call Me)
2. Hurt Me