Recensie Johan Verminnen

Het was een gezellige zondagnamiddag in het hartje van Borgerhout; de ideale plek voor Johan Verminnen om zijn publiek kennis te laten maken met zijn nieuwste liedjes uit “Tussen een glimlach en een traan” en zijn vertrouwde klassiekers als “Pauline”, “Mooie dagen” en “Laat me nu toch niet alleen”. Het was niet het meest uitbundige concert dat we al in de Roma zagen, het was wat aan de korte kant, maar het wist zeker in de toegiften toch voor een leuke sfeer te zorgen. Alleen begon het bij de oudere nummers toch nogal op te vallen dat de hogere noten zo stilaan een probleem beginnen worden voor Johan Verminnen.

Tijdens “Tussen een glimlach en een traan” zong Johan Verminnen dat hij “de balans opmaakte van zijn leven” en dat was ook wat we in deze voorstelling konden horen. Hij bracht dan ook een gezonde mix van liedjes van zijn laatste schijfje en een reeks oude nummers die voor de gelegenheid soms een nieuw jasje kregen. Dit was al te merken bij “Brussel”. Het startte romantisch op akoestische gitaar, kreeg een beetje cello mee en ging op een bepaald moment volledig over in gesproken poëzie om vervolgens toch terug te keren naar zang. Mooi. Zo kreeg een absolute klassieker, zonder dat er extreem aan geprutst was, toch iets nieuws. 

Ook “Oude maten” , dat eigenlijk een nieuw nummer was, klonk live behoorlijk anders dan op de cd. Bert Candries op basgitaar en Leo Caerts Jr. op de toetsen zorgden aanvankelijk voor een funky achtergrond waartegen Johan de tekst debiteerde. We vonden het geen geweldige vondst en wilden het nummer bijna volledig afschrijven toen de muziek meer funky jazz werd, Johan toch ging zingen en het geheel best wel begon te swingen. In de swing kwam ook de tekst beter tot zijn recht.

Iets wat absoluut ook belangrijk was bij een nummer als “Lampedusa”. Ook Johan Verminnen vond duidelijk dat hij aan het schrijnende thema van de vele bootvluchtelingen niet voorbij kon gaan en schreef een hele mooie tekst over de mensen die vol hoop proberen het Italiaanse eiland Lampedusa te bereiken. De repetitieve trompetklanken kwamen uit een doosje, maar de rest van de muziek werd live gespeeld. En niet alleen de tekst, maar ook het gevoel zat juist. De diepe, donkere, warme stem van Johan Verminnen paste als gegoten bij de boodschap die achter de woorden stak. Alleen de “Wir schaffen das.” helemaal op het einde ging er net even over. Het was een tikkeltje te moraliserend en klonk niet echt gemeend.

Na dit wat zwaardere nummer was het even tijd om te denken aan “Mooie dagen” en net iets later het “Café der blije harten”. Het eerste nummer werd nog vlot meegezongen, maar bij het tweede werd er hoofdzakelijk in de handjes geklapt.

Als afsluiter van het eerste deel, volgde een ode aan de grote Toots Thielemans met “Eén of andere dag”. Marc De Boeck waagde zich niet aan een mondharmonica, maar zorgde op zijn melodica voor een gelijkaardige klank en zo vulde De Roma zich met het ritme van de bossanova en de stem van Johan Verminnen. Jammer genoeg viel het ook hier weer op dat bij een deel van zijn oudere nummers het niet helemaal meer wilde lukken. Wanneer de noten te hoog werden, klonk zijn stem wat geforceerd en een beetje hees. Het was een probleempje dat we verschillende keren hoorden.

Het tweede deel opende met het mooie “Over zeeën en meren” dat met veel passie en gevoel gebracht werd. Johan wist de juiste toon te zetten om de ruwe kracht van de zee te laten doorklinken in de zang. De combinatie met wat blauw licht, de klank van een piano en een vleugje hobo van Marc De Boeck maakte er een passend geheel van.

Een van de meest frivole liedjes was “Het meisje aan de balie heette Lente”.  Het werd geschreven door Jan (Bob) Savenberg en had inhoudelijk eigenlijk niet zo veel om het lijf. En toch was het een erg leuk nummer waar je spontaan vrolijk van werd. Een opgewekte melodie en lieve rijmelarij met helemaal op het einde een stukje waarin Johan de vrolijke flierefluiter mocht spelen. Meer moest dat echt niet zijn.

“Soms vraagt een journalist mij …”  Het was de start van de inleiding op “Vierhoog in de wolken” waarin Johan Verminnen vooral zielig stond te vertellen hoe journalisten hem niets meer vragen, hij voor de media van nu afgeschreven is als een oude man en nam het moment om even op de kap te zitten van MENT TV. Wat hij eigenlijk wilde vertellen, was dat hij dit het mooiste nummer vond dat hij ooit geschreven had. Het was een tijd van armoede, maar tegelijk ook van de grootste rijkdom: liefde. Het nummer klonk gevoelig en zacht. De combinatie van hobo en de klavecimbel uit de synthesizer werkte wel.

Johan sloot af met  “Einde seizoen”. Op de cd klinkt het al als een slaapliedje, maar tegen het tempo dat hier gehanteerd werd, verbaasde het ons dat het publiek niet in een coma terecht kwam. Als hij nog trager ging zingen, zou hij het misschien achterstevoren gaan brengen. Gelukkig wist Johan Verminnen met de toegiften zijn publiek terug wakker te krijgen. “Laat me nu toch niet alleen” werd eigenlijk door het publiek gezongen en men tolereerde dat ook Johan zijn duit in het zakje deed. Op algemene aanvraag sloot Johan dan definitief af met “Rue des Bouchers”. Hier was wel een opgewekte sfeer te bespeuren en zo kon iedereen toch nog met een optimistisch gevoel naar huis.

< Sascha Siereveld >

De setlist:
Deel 1:

1. Tussen een glimlach en een traan
2. Brussel
3. Ouwe maten
4. Wim
5. Lampedusa
6. Mooie dagen
7. Mama wat doen ze me aan
8. Is er een dokter?
9. Café der blije harten
10. Eén of andere dag 

Deel 2:

1. Over zeeën en meren
2. Ik wil de wereld zien
3. Het meisje aan de balie heette Lente
4. De musette
5. Met zeven aan de tafel
6. Alle dromen zijn van ons
7. Vierhoog in de wolken
8. Paulien
9. Einde seizoen 

Bis:

1. Laat me nu toch niet alleen
2. Rue des Bouchers