Recensie Jamie Lidell

Veel van hetzelfde, veel midtempo soul en weinig kans dat Lidell (* op drie) ooit de Nobelprijs van de Literatuur in de wacht sleept. Dat is onze conclusie na zijn concert in de AB. Zijn vijfde al ondertussen. Niet uitverkocht was het. En zowel op muzikaal vlak als op vlak van opkomst, konden we ons niet van de indruk ontdoen dat de artiest over zijn momentum is. Dit optreden miste funk, en proefde als gekookte patatten zonder zout. Flets dus.

Het komt erg zelden voor, maar dit keer was het voorprogramma gewoon pakken beter dan de hoofdact. Delvis (**1/2 op drie) ging er volledig voor en bracht in tegenstelling tot Lidell wél dansbare funky grooves mee. Een groep die we absoluut in het oog moeten houden dus. Lidell (43) schrijft samen met zijn vrouw liet ie weten voor hij ‘Me and you’ bracht. Het is dus een familie album geworden dat de Engelsman bij elkaar pende, liet hij optekenen. Samen hebben ze een zoontje Julian, waar hij meermaals naar verwees, en wiens geluidjes hij ook vaak via het looping station liet horen. Iets in ons zei dat Lidell vrouw en kind mist tijdens het touren. En het feit dat ie naar zijn gezin verwees, werkte aanvankelijk in zijn voordeel maar na een tijdje begon het toch wel te vervelen, net als zijn muziek overigens.

‘I live to make you smile’ uit zijn pas uitgekomen plaat ‘Building a beginning’ bijvoorbeeld is niet meer dan 1 zin als refrein die op repeat gezet wordt. Hoeveel saaier dan dat kan een song zijn? Zelfs een uitstekende solo voor de backing vocal kan het nummer niet meer redden. Zelfde verhaal bij ‘Me and you’ dat het niet verder schopt dan die zin ‘Me and you together we can do.’ Erg simpele lyrics dus die voor geen meter onder onze huid gaan wegens te banaal en vol cliché’s. Een Nobelprijs Literatuur zien we hem dus niet meteen winnen bij gebrek aan poëzie in zijn teksten. Maar bon, er is dan ook maar 1 Dylan.   

Lidell toonde zich in vergelijking met Dylan wel een stuk toegankelijker en open voor zijn fans. Zo schudde hij handjes met de eerste rijen tijdens ‘Don’t let me let you go’, een nummer dat via piano, het geluid van gehijg opentrok via drums. Mogelijke verklaring voor het wat fletse optreden en de publieksreactie die wat gewoontjes was, was dat de artiest eigenlijk zijn start miste door technische problemen. Zo floten de micro’s meermaals tijdens opener ‘Multiply’. Tijdens ‘A Little Bit More’ werd de klank van de trompet door de effectenmolen gedraaid, en was het vooral een aanstekelijke gitaarriff in combinatie met begeleiding op drums die het publiek deed meeklappen. Naast Lidell stond er 8 man op het podium: een toetsenist, drummer, percussionist, saxofonist, trompettist, backing vocal en enkele gitaristen. ‘Another day’, zijn grootste weliswaar bescheiden hit uit 2008 alweer, bracht ie redelijk vroeg in de set. Wat daar vooral opviel, was dat ie niet de hoge noten van de ‘ohoho’-partij zong maar voor de veilige haven van het lagere register koos. Het nummer en de versie waarin hij het nu bracht zou tekenend zijn voor het ganse optreden. Te veel op safe gespeeld, te flets, te weinig gedurfd, te weinig variatie en vooral veel te weinig dynamiek en een veel te slappe spanningsboog tijdens dit optreden. Toch maar even dat voorprogramma checken dus!  

< Bert Hertogs >

Delvis – de setlist:

1. I try
2. Walk alone track
3. Double rainbow
4. Tell me
5. Come my way
6. Sunday Interlude

Jamie Lidell - de setlist:

1. Stevie Intro
2. Multiply
3. How Did I Live
4. Walk Right Back
5. Reprise
6. Feel Good
7. ** Find it hard?
8. Another Day + reprise
9. A Little Bit More
10. Building a Beginning
11. ** Busta
12. I Live to Make You Smile
13. Me and You
14. Julian
15. Don’t let me

Bis:

1. Church – band only
2. Nothing’s gonna change
3. Good day to be a pharaoh
4. Precious years
5. When I come back