Recensie Whitney

Gitarist Mcmillen Kakacek, drummer Julien Ehrlich, Malcolm Brown aan toetsen, Josiah Marshall op bas en William Miller aan trompet vormen samen de indie rockband ‘Whitney’. Uit Chicago komen de heren . Hun debuut ‘Light upon the lake’ is nog maar enkele maanden uit en dat is alvast goed voor twee keer een uitverkochte AB Club. Ehrlich vroeg tijdens de avondshow wie er die middag (om 15u) ook was komen kijken. Dat bleek 1 iemand te zijn, een potentiële leugenaar ook overigens. Whitney bleek in de AB erg goed qua sound, live zang en musiceerde voorbeeldig. Alleen zit de band nog in zo’n pril stadion, nog in zijn speelvogelsfase zeg maar, dat ze vooral dat er uit moeten halen en wat professioneler leren zijn. Al was het wel een hilarisch zicht toen de barmannen effectief met een shot voor alle muzikanten kwamen opdraven toen Ehrlich een weddenschap met het publiek was aangegaan dat wanneer ze dat zouden krijgen, de bandleden elkaar allemaal op de mond zouden kussen. Whitney hield woord overigens toen het zover was. De mannen gingen in een cirkel staan en begonnen elkaar te kussen om daarna de zaak door te spoelen met een shot. De speelvogelfase van een band dus.

Ehrlich zet zich het ganse optreden vooraan in het midden achter de drums. Bij de start nog met zijn grijze trui met kap over zijn hoofd. Na een tijd heeft ie het te warm, vraagt hij een rode handdoek die blijkbaar geen propere is, alweer een grapje van de band, en gaat hij vanaf dan met een rode handdoek rond zijn nek en na een tijd over zijn hoofd spelen. Het is compleet geen zicht. Na ‘No matter where we go’ breekt de gitarist ook twee snaren. ‘We’re so embarassed right now’ klinkt het uit de mond van de zanger die het ganse concert goed bij stem blijkt en moeiteloos zijn kopstem weet aan te spreken. Alleen is het wat vreemd dat in de front of house de tour manager en de geluidstechnicus een high 5 aan elkaar geven. Het zou ons niet verbazen, mocht ook dit een grap geweest zijn net als de lofzang van Ehrlich over het eten in de AB waar hij kaas voorgeschoteld kreeg en sindsdien blijkbaar niets anders dan kaas ruikt. Soms wil je gewoon niet weten wat er allemaal backstage aan fratsen gebeurt…

‘Polly’ is een knappe song die aanvankelijk begeleid wordt door toetsen maar na verloop van tijd opentrekt via drums en elektrische gitaren.  ‘Red moon’ is dan weer een knap voorbeeld van een vraag-antwoord nummer waarbij 4 noten voorgespeeld worden door een instrument en het niet veel later door een ander instrument gespeeld wordt. Bas, toetsen en trompet spelen dat spel onder andere. Twee songs coveren de bandleden en zetten ze naar hun hand. ‘Tonight I‘ll Be Staying Here With You’ van Bob Dylan en voorlaatste bis, het uptempo ‘Magnet’, een cover van NRBQ (De Amerikaanse rockband New Rhythm and Blues Quartet die in 1966 het levenslicht zag) waarover ze zelf - terecht overigens - achteraf zeer blij waren met de live versie die ze in de AB neergezet hadden. En nummer ook waar de toetsen even boven de rest mag doorklinken.

Voor ‘Golden days’ gebruikt de frontman de niet zo sympathieke bindtekst ‘Are you guys still alive? What the fuck!’ terwijl het aan Whitney zelf ligt dat ze te lange pauzes tussen de nummers nemen waardoor de sfeer constant wat inzakt en opnieuw opgebouwd moet worden. De groep zou dus beter zichzelf in vraag stellen dan het publiek.

Met ‘On my own’ doen ze wat reggae in hun set sluipen. Julien Ehrlich laat weten dat er nog twee songs op de set staan en daarna drie bissen volgen terwijl hij meegeeft dat bissen, af en op gaan, wat beu te zijn. Met ‘Follow’, een nummer dat de zanger schreef net voor zijn grootvader overleed, eindigt de band zijn reguliere set. Met de titeltrack van hun debuut ‘Light Upon The Lake’ starten ze de toegiften die wat voorspelbaar eindigt met ‘No woman’, een song die ook volgens het boekje even stilgelegd wordt en zijn vervolg krijgt.

Whitney heeft dus bakken potentieel in zich, staat live zeer sterk in de startblokken van de carrière. Alleen moet de band kennelijk nog vervellen van een act met speelvogelmentaliteit naar een groep die zich professioneel opstelt en gedraagt. Vraag is of Whitney ook geen nood heeft aan een bijkomende drummer zodat de frontman meer frontman kan zijn en het publiek meer kan bespelen dan hij nu kan doen. Er zijn voldoende formules bedenkbaar, een waar hij soms achter de drums kruipt, en soms niet en het dan overlaat aan een andere muzikant, … behoort namelijk tot de opties. Maar als ze echt groot willen worden, lijkt een live opstelling met een zanger die vooraan het podium drumt en dus wat statisch is, verre van optimaal.

< Bert Hertogs >

De setlist:

1. Dave‘s Song
2. No Matter Where We Go
3. Polly
4. Red Moon
5. Tonight I‘ll Be Staying Here With You (cover Bob Dylan)
6. Golden Days
7. On My Own
8. The Falls
9. Follow

Bis:

1. Light Upon The Lake
2. Magnet (cover NRBQ)
3. No Woman