Recensie Paul Simon

Een mindblowing optreden. Dat zette Paul Simon en zijn drie gitaristen, drummer, percussionist, pianist, trompettist en saxofonist neer in Vorst Nationaal. Over ‘spirit voices’ vertelde hij dat hij ooit zeilde op de Amazone, een rivier in Zuid-Amerika, en hem verteld werd dat er een genezer woonde in de jungle. Die bezocht hij ook en gaf hem een mengeling van plantensappen. ‘It opens up your mind’ wist Simon daarover te zeggen, waarbij hij meegaf dat vijftien minuten  nadat je het plantenextract had ingenomen je een zwarte anaconda zag, de genezer zelf die op die manier kon zien wat er met je scheelde op fysiek of psychisch vlak zodat ie wist wat ie moest genezen.  Simon en zijn muzikanten, stuk voor stuk topmuzikanten en multi-instrumentalisten brachten de wereld naar Vorst met een on-waar-schijn-lijk rijk palet aan klankkleuren. En Paul Simon live lijkt wel als een goede fles wijn, hoe ouder hij wordt hoe beter.

Twaalf na acht gaat het zaallicht uit van Vorst Nationaal voor een optreden dat zo’n twee uur en half zou duren. Geen overbodige support act dus, Simon ging meteen naar de essentie. ‘The boy in the bubble’ bracht hij deels gezongen, deels in parlando, op het einde van een woord gleed ie dan naar een hogere toon.  Accordeon, akoestische gitaren, hoorn, bas gevolgd door elektrische gitaar mochten elk op hun beurt de klank van het nummer bepalen. De toeschouwers in Vorst reageerden al bij zijn opkomst erg enthousiast en klapten het nummer al van bij het begin mee. Het publieksenthousiasme zou ook nooit gaan liggen overigens. Zo werd ’50 ways to leave your lover’ erg luidruchtig rond ons onthaald met extatische ‘yeah’-kreetjes terwijl trompet, sax en orgel naar voor traden in het klankpalet.

Gejoel en gefluit was Simons deel na ‘Dazzling blue’, een pareltje met rain maker/shaker en güiro in één instrument, een darboeka dat is een percussie-instrument uit het Midden-Oosten die je onder de oksel legt en bespeelt, dwarsfluit en accordeon. ‘Dazzling blue’ is een nummer dat over Paul Simons zijn vrouw gaat die van een bepaald soort blauw houdt. Folkzangeres Edie Brickell, die later zijn vrouw werd, ontmoette hij in 1989 toen ze het voorprogramma speelde van Bob Dylan in Vorst Nationaal. ‘Het is dus in zekere zin een verjaardagsoptreden dat ik vandaag geef’ zei Simon die zijn band met Vorst Nationaal op die manier onderstreepte. Kijk, dit soort bindtekst is uniek, en erg zeldzaam. En ook het soort optreden dat ie beoogde in Vorst Nationaal was blijkbaar van een andere orde dan een standaardoptreden. Simon en zijn bandleden gingen voor het volle pond gewoon en meer.  Wanneer de zanger dan ook nog eens begon te dansen tijdens ‘That was your mother’ dat heerlijk snel begeleid werd via het wasbord, kan de avond dan al niet meer stuk. ‘Rewrite’ schreef ie toen hij met zijn twee vingers op de klankkast van zijn akoestische gitaar een bepaald ritme tokkelde en ook in Vorst hoorden we 5 akoestische gitaren waaronder enkele die op die manier betokkeld werden. Simon, die net 75 is geworden, blijkt nog erg goed te kunnen fluiten, iets wat nochtans met het ouder worden doorgaans moeilijker wordt, en verder valt het metaalachtig klankeffect op van de piano waarbij de dempers en de hamers die tegen de snaren dienen te komen gemanipuleerd worden.

Paul Simon weet zijn nummers ook voorbeeldig aan elkaar te rijgen. Zo brengt ie ‘Honky Tonk’, de cover van Bill Doggett die in een beweging overgaat in ‘Slip Slidin’ Away’ terwijl ‘Mother and child reunion’ via de akoestische gitaarbegeleiding door Simon solo naadloos overgaat in ‘Me and Julio down by the schoolyard’. Tijdens dat laatste nummer zien we de hoofdjes voor ons in het publiek naar voor en achter gaan, fluit Simon opnieuw, horen we de maracas het ritme mee bepalen en eindigt de zanger in profiel met zijn gitaar als een echte rocker te wiegen. Het moet gezegd, op het podium zien we een zeer vinnige Paul Simon staan. Contrasteren doet ie niet zelden in zijn setlist en zo lijkt geen enkel nummer op het voorgaande qua sfeerzetting. Bij ‘The obvious child’ kiest ie voor percussie, sax en trompet waardoor het ritme meegeklapt wordt door het publiek.

Je zou er bijna vergeten bij te melden dat de reden waarom Simon naar Vorst kwam zijn recentste en dertiende studioalbum ‘Stranger to stranger’ is. De titeltrack van het nummer bracht ie dan ook waarbij de rol van de dwarsfluit en hoorn belangrijk was maar het toch vooral opnieuw de pianist was die opviel toen hij de binnenkant van de vleugel met een drumstok besloeg wat een zeer specifieke houtachtige en droge klank opleverde.  Slim als hij is, liet Simon jong materiaal opvolgen door oud materiaal zodat hij iedereen bij de les hield en dat lukte dan ook perfect bij ‘Homeward Bound’ dat al bij de eerste noten op een stevig applaus mocht rekenen.

Qua sfeerzetting behoorde ‘The werewolf’ wellicht tot het strafste dat de avond te brengen had, in deze Halloweenperiode. Handgeklap, het geluid van een Indisch instrument, in combinatie met de didgeridoo, het geluid van een deurbel en orgel pasten perfect bij de donkere sfeer van het nummer.  ‘Diamonds on the Soles of Her Shoes’ bracht de groep aanvankelijk als een negro spiritual, zuiver meerstemmig gezongen door mannenstemmen, waarna conga’s, twee trompetten, saxofonen en een heerlijke baspartij de overgang inluidden van hét feestnummer bij uitstek ‘You can call me Al’ dat ie zuiver in kopstem zong terwijl de ‘tin whistle’, bas en sax opnieuw mochten schitteren.  Het publiek veerde recht en ging vanaf dan niet meer op zijn stoeltjes zitten.

Drie bisrondes had Paul Simon maar liefst klaarstaan waarbij hij met ‘Wristband’ kritiek leek te leveren op de sector dat men niet meer naar je kijkt wie je bent maar of je al dan niet een bandje draagt om je pols zodat je ergens toegang tot krijgt of niet. Het bandje werd op die manier een metafoor voor mensen die kansen krijgen en anderen die uit de boot vallen. Simon neemt het voor die laatste groep op. In het refrein hoorden we hem ‘Wristband, my man, you‘ve got to have a wristband. If you don‘t have a wristband, my man, you don‘t get through the door.’ zingen. Met onder andere ‘Graceland’, ‘Still crazy after all these years’ , ‘Late in the evening’ en ‘The Boxer’ in de toegiften, koos Paul Simon ook voor crowdpleasers. Het laatste zong het publiek maar al te graag mee met zijn ‘lalala’-gedeelte. Maar toch was het vooral ‘Still crazy after all these years’  met orgel en saxsolo en een heerlijk koperfestijn in  ‘Late in the evening’ – wat een melodie! – dat ook stevig meegeklapt werd door het staand publiek, dat we tot een van de vele hoogtepunten van de avond rekenen.

Paul Simon leverde Vorst Nationaal het perfecte concert af, een zeer goede, slimme en rijke cocktail met verschillende ingrediënten van over de ganse wereld die elk op hun beurt refereerden naar verschillende genres, invloeden van (wereld)muziek waarbij de spanningsboog van het optreden strak bleef, en de afwisseling tussen oude en nieuwe nummers ook erg naturel aanvoelde. Kortom: een mindblowing optreden.

< Bert Hertogs >

De setlist:

1. Gumboots (instrumentaal)
2. The Boy in the Bubble
3. 50 Ways to Leave Your Lover
4. Dazzling Blue
5. That Was Your Mother
6. Rewrite
7. Honky Tonk (cover Bill Doggett cover) (instrumentaal)
8. Slip Slidin‘ Away
9. Mother and Child Reunion
10. Me and Julio Down by the Schoolyard
11. Spirit Voices
12. The Obvious Child
13. Stranger to Stranger
14. Homeward Bound (Simon & Garfunkel)
15. El Condor Pasa (If I Could) (Simon & Garfunkel) (instrumentaal)
16. Duncan
17. The Werewolf
18. The Cool, Cool River
19. Diamonds on the Soles of Her Shoes
20. You Can Call Me Al

Bis:

1. Proof (instrumentaal)
2. Wristband
3. Graceland
4. Wheels (cover Chet Atkins) (instrumentaal)
5. Still Crazy After All These Years

Bis 2:

1. Late in the Evening
2. One Man‘s Ceiling Is Another Man‘s Floor
3. The Boxer (Simon & Garfunkel)

Bis 3:

1. The Sound of Silence (Simon & Garfunkel)