Recensie Nathaniel Rateliff and The Night Sweats

Met stip was Nathaniel Rateliff and the Night Sweats op de eerste festivaldag van Rock Werchter dé act van de dag dit jaar. Niet McCartney, zoals andere media bleven beweren, Macca bleek immers niet al te best bij stem die dag én zong meermaals vals, wat niet gezegd kon worden van de ondertussen achtendertigjarige Nathaniel Rateliff and the Night Sweats die een stevig feestje bouwden. Ook het platenlabel blijkt door te hebben dat het gelijknamige schijfje weliswaar meer dan een jaar na zijn release bij ons goed onthaald wordt door het publiek. Het gevolg: recent verscheen een deluxe versie op de markt, een dubbelaar. En toch hebben we tot op de dag van vandaag nog steeds die plaat niet in huis. Het antwoord zochten en vonden we in de AB.

Een mix van soul, folk, indie rock, blues rock, americana, en gospel zelfs brengen Nathaniel Rateliff and the Night Sweats en het is net die cocktail die het erg boeiend houdt. Op papier en tijdens Rock Werchter alvast. Maar in de AB kiest het gezelschap om zijn grootste hit ‘S.O.B.’ tot het einde te bewaren en meteen als eerste toegift ‘I need never get old’ te brengen. Meer dan een uur blijft het publiek dat aanvankelijk nochtans er erg veel zin in had – sommige toeschouwers hebben weliswaar te diep in het glas gekeken waardoor tijdens het voorprogramma Matthew Logan Vasquez er kennelijk al een ruzie tussen twee mannen ontstond waarvoor ze naar de exit werden gewezen – op zijn honger zitten. Het gevolg laat zich dan ook raden. Na een behoorlijke start, zakt de sfeer bij het publiek stevig in wegens een gebrek aan afwisseling.

Niet dat de trompettist, saxofonist, toetsenist, drummer, bassist, gitarist of Rateliff iets te verwijten valt. De groep musiceert goed, en heeft er kennelijk zin in. Alleen blijkt die set onvoldoende uitgebalanceerd. De man moet dan ook tot twee keer toe ‘Let me hear you. One time. Two times. One last time.’ scanderen net voor ‘Look it here’ en ‘Trying so hard not to know’ om het publieksenthousiasme op te poken. ‘The intro’ vooraan in de set met zijn karakteristieke ‘ha ha ha ha hey hey’ wordt nochtans zeer goed meegeklapt en nagezongen en tijdens ‘Howling at nothing’ met zijn vals einde - wanneer het publiek al applaudisseert, trekt de band het nummer nog even open - zien we drie vrouwen op het eerste balkon links solliciteren om achtergronddanseres bij de groep te worden. Samen wiegen ze synchroon van links naar rechts met de heupen terwijl de rechterhand een gracieuze beweging in de lucht uitvoert. Een van de drie heeft het erg naar haar zin en klopt met blote handen op de houden balustrade van het balkon na het nummer.

‘Son of a bitch’ roept iemand uit het publiek naar Rateliff die antwoordt dat het lang geleden is dat iemand dat nog naar hem toegeroepen heeft. De man in kwestie vroeg uiteraard ‘S.O.B.’ aan maar moest dan nog meer dan drie kwartier wachten eer het zover was. Tijdens ‘Wasting time’ voel je het publiek dan ook afhaken al weet Rateliff wel even de aandacht terug naar zich te trekken tijdens zijn solo ‘I’d be waiting’ waarna hij ‘If Donald Trump is elected, we’re all fucked up’ laat optekenen. ‘Parlour’ en ‘Shake’ liggen iets te veel in elkaars verlengde. En hoewel de guiro en de shaker een specifieke klank toevoegen aan ‘Shake’ in vergelijking met andere nummers komt de uptempo van ‘Out of the weekend’ geen moment te vroeg. Eerlijk? Eigenlijk komt het nummer er te laat in het optreden waardoor de groep alles uit de kast moet halen, inclusief een sit down, om van ‘S.O.B.’ een feest te maken in de AB, wat uiteindelijk ook lukt. De ‘ohohoho’-melodie die alles in zich heeft van een goeie stadionhymne, keelt het publiek dan ook stevig uit, ook nog wanneer de band al van het podium is. The Night Sweats haken slim in en spelen de song verder en brengen het opnieuw naar een hoogtepunt wanneer ze terug op het podium verschijnen. ‘I need never get old’ bevestigt opnieuw zijn status als erg sterk live nummer. Iets voor de officiële en verplichte curfew van half elf neemt de groep afscheid met ‘What I need’ maar het zijn de ‘oh’’s uit ‘S.O.B.’ dat het publiek vooral blijft verder zingen wanneer de groep buigt.          

Nathaniel Rateliff and the Night Sweats hebben een paar erg sterke songs die zeer duidelijk boven de rest van hun nog beperkte catalogus uitsteken. Misschien is het dat wel waarom we nog steeds die plaat niet in huis hebben en blijven twijfelen. Een groep met potentieel dat wel, maar er ontbreekt nog iets, een wereldhit of twee, drie om maar iets te zeggen om het de ganse tijd opwindend te houden.  

< Bert Hertogs >

De setlist:

1. I‘ve Been Failing
2. The Intro
3. Look It Here
4. Howling at Nothing
5. I Did It
6. Mellow Out
7. Thank You
8. Wasting Time
9. I’d Be Waiting
10. Parlour
11. Shake
12. Out on the Weekend
13. Trying So Hard Not to Know
14. S.O.B.
15. The Shape I‘m In (cover The Band)

Bis:

1. I Need Never Get Old
2. What I Need