Recensie De Nachtwandelaars

De Nachtwandelaars van Hans Op de Beeck is een trage, mysterieuze, magische voorstelling. Wanneer de vader van drie zussen: ratje, poppemie en suske (ofwel de grote, de mooie en de slimme) gestorven is, begraven de drie hun papa. Suske heeft een walkman meegekregen en een cassette waarop de vader een laatste keer zijn dochters toespreekt en hen een opdracht geeft om de caravan waar ze in opgegroeid zijn in het bos te verlaten, een rugzak aan te doen die hun vader speciaal voor hen ontwierp en het pad te volgen door het bos. Dat is zijn allerlaatste wens. Hoewel ‘De Nachtwandelaars’ een trage voorstelling is, de spanningsboog soms verslapt voornamelijk omdat de productie herhaaldelijk inspeelt op de nieuwsgierigheid van de kinderen wat er in de verborgen lades in de rugzakken zit en waar het verhaal naartoe leidt, intrigeert die toch. Voornamelijk dan omwille van zijn sfeerzetting.

Eva Binon, Leen Diependaele en Marieke Dilles spelen de drie zussen. Drie verschillende karakters ook, die niet zelden met elkaar botsen. De nachtwandeling zorgt ervoor dat ze terugkijken naar hun jeugd, hun leven in de caravan, en nostalgische gevoelens oprakelen. Maar evengoed zal de jaloezie ook tussen de drie opgewekt worden wanneer ze één voor één een geschenk uit een van de rugzakken krijgen. Poppemie krijgt een speciale rok cadeau van haar vader. Dat zorgt voor heftige reacties omdat de andere twee de werkkledij van hun vader moeten blijven afdragen. Ze verwijten Poppemie dat ze altijd al het lievelingetje is geweest van hun papa.  Nog voor de stem op band (ingesproken door Wim Opbrouck) kan uitleggen waarom die rok zo speciaal is, is hij al verscheurd… De omkleedscène waarbij een van de actrices even in onderbroek op het podium staat, wordt door de jongste kindjes niet al te best gesmaakt. Dan volgt de eerste ‘ei-‘reactie van de namiddag.

‘De nachtwandelaars’ spreekt vooral tot de verbeelding omdat het een voorstelling is die erg zintuiglijk is. Van het knetterende vuurtje, over het water van het meer waar de drie met blote voeten ingaan, over de rolband waar ze een groot stuk van de voorstelling op wandelen, en de prachtige nachtvisuals van het bos met de caravan, de open plek, de regen, de autostrade, en uiteindelijk het op de weg komen die hen bij dageraad naar hun toekomst zal brengen,... Verder integreert de voorstelling ook geurkunst, op het einde dan, wanneer we de geur van vers gebakken brood ruiken. Een geur die de zussen eerst niet konden plaatsen tussen alle andere geuren die aan hun caravanverleden deden denken. Hier kon de voorstelling, toen de parfumflesjes een na een geopend werden, nog meer werk van een geurartiest inzetten naar ons gevoel.

Het spel tussen de drie actrices is heerlijk fris kinds en herkenbaar. Zo zeggen ze elkaar na als een papegaai. Verder plagen er twee eentje die het niet zo heeft om zusterliefde openlijk uit te spreken waardoor de twee de ander besluipen met kusgeluidjes en een koppel uiteindelijk elkaar ook kust wat helaas ook opnieuw tot ‘ei’-reacties leidt bij de jongste toeschouwers in de zaal die kennelijk niet gewoon zijn dat meisjes ook meisjes kussen. Het brengt die ene zus tot de uitspraak: ‘Ok ik zie jullie ook graag. Maar het is zo vies om dat te zeggen tegen je eigen zussen.’ Zussen die blijkbaar ook geheimen voor elkaar hebben die een na een tevoorschijn getoverd worden. Zo is er eentje ooit al eens in de stad geweest en weet die wat liften is terwijl een ander geen flauw idee heeft wat dat handgebaar met die opgestoken duim wil betekenen.

Naast theater bevat ‘De nachtwandelaars’, dat deels ook over elkaar vergeven gaat, een behoorlijke dosis magie en goochelen. De magische pen die Suske krijgt, maakt haar een tekst schrijven die uit haar pen vloeit. De pen die haar als het ware dwingt en niet andersom. Eva Binon, Leen Diependaele en Marieke Dilles tonen ook even lichtillusies met hun duimen die plots een oranje licht uitstralen en ze aan elkaar doorgeven.  En zo trekt ‘De nachtwandelaars’ de kaart van de zintuiglijke ervaring met mysterieuze muziek ook, inclusief bosgeluiden (een uil bijvoorbeeld). Maar de voorstelling mocht wat ons betreft nog iets zintuiglijker gaan, en de spanningsboog en het tempo ietsjes strakker vermits er nu toch een paar dipjes in de Nachtwandelaars zaten.

 < Bert Hertogs >