Recensie Ozark Henry

Een staande ovatie na een optreden dat ongeveer anderhalf uur duurde. Dat kreeg Ozark Henry tijdens de passage van zijn jongste tour ‘Harmony is Paramount’ in de Antwerpse Bourla. Goddaer liet er zich omringen door 5 vrouwen, 3 violisten en een celliste en de multi-instrumentaliste Laura Groeseneken die naast de zang ook instond voor live begeleiding op de melodica (‘Outpatient’ en ‘Heroes’) en de synths wat niet alleen een genot voor het oog was voor ons omdat Laura er een onberispelijke houding op nahoudt aan de toetsen – ze speelt voorbeeldig volgens het boekje met een vingerzetting waaronder een tennisbal zou kunnen passen – en wat tevens ook leidt tot muzikale versies van ‘Sweet instigator’ en ‘Godspeed’ om duimen en vingers van te likken.

Een opvallend sober decor en een sterk verkleind podium, daar kiezen Goddaer en co voor. Een houten backdrop toont bomen, een motief dat zich ook repetitief herhaalt. Verder hangen er vier houten cirkels in de nok en wordt het gezelschap met een oranje gloed belicht, deels van rechts boven, deels van beneden links opzij ook. Ozark Henry roept daarmee de herfst op en niet in het minst de sfeer van de ondergaande zon. Intimistisch en klein, met veel gevoel voor finesse ook, zoals in ‘I’ve always hated watching you leave’ te horen is.

Goddaer laat de muziek voor zich spreken, en zal pas op het einde even contact maken met het publiek wanneer hij uitlegt waarom hij ‘Uno di noi’ (‘een van ons’) herneemt. In het buitenland kreeg ie dat te horen tijdens een soundcheck. Tijdens die Europese tour heeft hij zich altijd aanvaard gevoeld, inclusief, tussen de mensen van daar. Goddaer vond het jammer te zien dat niet iedereen vrij is om te reizen. ’Een samenleving waar iedereen er bij hoort, dat is er een waar ik voor kies.’ zei de muzikant die zo een pleidooi gaf voor het inclusie-model en tevens zo ook subtiel verwees naar de actualiteit (de verkiezing van Trump als Amerikaans president die er andere waarden op nahoudt nvdr.).

Na opener ‘Ecotone’ had ie het nummer al eerder op de avond gebracht met de strijkers die pittig kort en snel de snaren van hun instrument aanstreken, dan weer met de vingers er pizzicato aan plukten. Ook de celliste speelde even pizzicato. Voor ‘Sundance’ en nog enkele andere nummers deed ie geen beroep op de strijkers. Deze song begeleidde hij enkel door de synthesizer en de stem van Laura Groeseneken. Zelf bleek de stem van Goddaer aanvankelijk niet optimaal. De man klonk wat schor en tijdens ‘At sea’ durfde zijn stem wel eens overslaan.

In ‘Africa’ wordt ie dan weer alleen door de strijkers begeleid die niet alleen melodie maken maar tevens ook als ritmesectie worden ingezet in het nummer dat zich karakteriseert om zijn gepunte ritme. Het repetitieve van de backdrop toont zich ook muzikaal in ‘Love is free to interfere’ waarbij Goddaer herhaaldelijk ‘I know’ uitzingt. Of het te maken heeft met het feit dat ie op de bühne staat van het Toneelhuis weten we niet. Maar zelden – of het moet zijn dat we dat vergeten waren - zagen we Goddaer tijdens een optreden zijn nummers ook uitbeelden. Dat deed ie opvallend tijdens ‘We are incurable romantics’ waarbij hij met twee vingers naar zijn ogen wees en vervolgens naar het publiek terwijl hij uit dat nummer de zin ‘to look the monster in the eye’ zong, een golvende beweging maakte met de hand die verwees naar ‘to cross the ocean that‘s between us’ in de tekst, of dan weer de handen dichtvouwde wanneer het de beurt was aan ‘If for once I could catch a butterfly’ in die song.

Een eerste hoogtepunt kondigde zich aan met ‘Plaudite amici comedia finita est’ waarbij zijn zangeres toonde dat ze één over een erg klassiek geschoolde, fijne stem beschikte waarbij ze moeiteloos in kopstem erg moeilijke noten haalde. Maar evengoed kwam er uit die frêle vrouw bijzonder veel kracht wanneer ze ‘Oh yeah!’ uitschreeuwde in ‘Maybe’.  Ozark Henry bracht ook zijn grootste hit ‘I’m your sacrifice’ dat met pittige begeleiding door de vier muzikanten van het Nationaal Orkest van België nog steeds zijn kracht niet verloren heeft. Hét kippenvelmoment van de avond bleek de start van ‘Heroes’, een cover van David Bowie die dit jaar overleed. Het was vooral knap om vast te stellen hoe Goddaer deze song naar zijn eigen hand had gezet.

Betekende dat alles tijdens dit optreden top was? Neen, zoals gezegd klonk Goddaer wat schor en durfde zijn stem vooral bij de start van het optreden wel eens overslaan. Maar naarmate het optreden vorderde, werd dat verholpen. Jammer ook dat om de zoveel tijd wel eens een cameraman links of rechts op het podium achter een zijdoek kwam filmen waardoor hij voor het publiek zichtbaar was en dit de sfeer die Ozark Henry op het podium trachtte te bereiken meermaals de kop indrukte. De cameraman stoorde ons dus geen klein beetje.

Maar los van deze aandachtspunten, leverde Ozark Henry omringd – ook letterlijk op een bepaald moment – door vijf vrouwen een degelijk optreden af.

< Bert Hertogs >

De setlist:

1. Ecotone
2. Uno di noi
3. Sundance
4. At sea
5. Africa
6. Love is free to interfere
7. We are incurable romantics
8. Plaudite amici comedia finita est
9. Maybe
10. I’ve always hated watching you leave
11. Outpatient
12. An angel fell it’s done
13. Word up
14. A dream that never stops
15. Indian summer
16. Sweet instigator
17. I’m your sacrifice

Bis 1:

1. XTC
2. Heroes
3. Godspeed

Bis 2:

1. Uno di noi