Recensie Stan Van Samang in t groot

40 000 toeschouwers. Die trokken naar Stan Van Samang in’t Groot in het Sportpaleis. Daarmee evenaart de acteur-zanger op zijn eentje het aantal bezoekers van Night of the Proms 2016 in Antwerpen en is hij goed voor een twee derde gevulde wei van Werchter. Sterkhouder op de Proms was dit jaar Tom Chaplin, de zanger van Keane. Pianopop dus. En net dat serveert Van Samang ook drie keer in het Sportpaleis terwijl hij maar liefst zeven songs uit zijn 10-nummers tellend jongste titelloze album live laat horen. De zanger koos voor een groots én intiem optreden, een mix tussen arrangementen die klassiek aanvoelden met die 12 strijkers, pianopop en stevige gitaren. Het resultaat werd een degelijke show die coherent en eclectisch tegelijkertijd was en vooral een brede sound liet horen waarbij de band en strijkers de zaak helemaal konden opentrekken zoals in het nieuwe ‘Ghosts’, een nummer over elkaar kwijt raken. Al verloor Stan Van Samang het publiek dat kennelijk wat moe begon te worden even voor elven bij gebrek aan nieuwe showelementen en omdat ie twee nieuwe nummers ‘Ghosts’ en ‘Explode’ na elkaar bracht gevolgd door Owens ‘Is it over you’ waar hij zijn stem zes jaar geleden aan verleende.’Summerbreeze’ zorgde dan ook voor het dipje in de show wat in eerste instantie te maken had met de samenstelling van de setlist daar.

Met veel goesting stond Stan Van Samang op het podium in het Sportpaleis. Je zag gewoon dat de man enorm aan het genieten was al van bij opener ‘A Simple Life’ toen ie uit een kubusvormige constructie van ledschermen neerdaalde op het B-podium. ‘Sportpaleis! Da’s de max dees. Ik raad het iedereen aan.’ liet de zanger al bij de start van het optreden optekenen. Toen hij ‘Fix You’, een cover van Coldplay bracht stond ie er even bij stil dat die band op dezelfde plek als hij ooit stond. Alsof Van Samang het zelf nog niet kon geloven dat ie drie avonden op een rij zijn publiek in het Sportpaleis kreeg. De fans die erg goed opgewarmd waren door Udo en Lisa van Rossem met nummers als ‘Het kan niet zijn’, ‘Ik mis je zo’, Ne partez pas sans moi’ en ‘Isn’t it time?’, bleken maar al te graag de ‘oehoe’ uit ‘Junebug’ mee te willen zingen.

De 37-jarige artiest riep ons op om de stoeltjes te laten voor wat die waren tijdens ‘Watcha gonna do’ en bedankte zijn publiek. ‘Wat je van jullie terugkrijgt, is zot.’ wist Stan Van Samang. ‘One for the road’ ontstond 10 jaar geleden toen hij Steracteur Sterartiest had gewonnen (op 24 november 2006 nvdr.). Het feest in Wijgmaal was ’s morgens nog niet gedaan en hij moest rond vijf uur in de ochtend al naar de VRT. Van Roel Vanderstukken kreeg ie op dat moment nog een pintje aangeboden met de quote ‘one for the road’.

Coldplays ‘Fix you’ dat ie in duet met Nina Babet zong, was exquis. Klassiek en rustig opende het nummer met strijkers waarna het helemaal opentrok via de elektrische gitaren. Een van de strafste arrangementen van de avond was het. De samenzang zat ook zeer goed. Kortom: Van Samang bewees dat hij een meer dan Sportpaleiswaardige artiest is. ‘Poison’ zong het publiek op haar beurt maar al te graag mee. De drums trokken de song ook open terwijl Van Samang het nummer ook even overliet aan het Sportpaleis zelf. Op die manier ontstond er een erg goeie wisselwerking tussen artiest en publiek. Ook zo tijdens ‘Second hand life’ waarbij hij het publiek indook, over de balustrade ging om zo even op de frontale tribune te wandelen. Perfect getimed kwam ie opnieuw op het podium aan om de song neer te leggen al waren de volgspotters hem even kwijt. Tijdens ‘Hang on’ kwam Stan Van Samang een handje schudden met zijn mindervalide fans op een speciaal voor hen ontworpen tribune.  Het is nog maar de tweede artiest in de geschiedenis van het Sportpaleis, na Pharrell Williams’ passage in 2014, die we in de grootste concertzaal van het land extra aandacht zien geven aan deze fans. Een mooi, maar helaas veel te zeldzaam gebaar.

‘The load’, ook al uit het nieuwe album was net als ‘Governor for life’ wellicht een van de sterkste nieuwe nummers die hij live bracht. Ook omwille van zijn arrangementen. Dat laatste nummer was een mooi opgebouwde song via piano, akoestische gitaar en vervolgens strijkers. Een duidelijk geëmotioneerde Stan Van Samang had het nummer samen met Joris Longin geschreven voor een vriend (Jo) die gestorven was. De emotie van het moment  zorgde ervoor dat Van Samang niet altijd even toonvast klonk in het nummer terwijl hij voor de rest op vocaal vlak een erg goed optreden neerzette.

Kende het concert dan geen mindere momenten? Toch wel. En die waren dan vooral van technische aard. Zo ondervond Stan Van Samang tijdens ‘This time’ problemen met zijn in earkastje en kwam de stagehand hem blijkbaar niet helpen. Tijdens ‘I didn’t know’ bleef de volgspot dan weer op hem gericht toen hij rechts achteraan het podium even ging uitblazen. Pas op zo’n moment zag je dat Van Samang, die erg zweette, uitgeput was. Hij deed met zijn armen een X-teken om de volgspots uit te krijgen, wat pas na enkele seconden ook gebeurde. Daarna kwam hij opnieuw op om als laatste toegift ‘Een ster’ te brengen. Verder ontwaarden we dat de zwart-wit visuals van brekend glas achter glazen mannetjes steeds een sprongetje maakten tijdens hun loop in ‘Explode’. Maar het meest storend van al was vooral de fluitende micro bij ‘Little Moon Rises’ waardoor het nummer met Sarah Bettens zijn kracht verloor. Van Samang riep iedereen op om massaal te filmen tijdens dat nummer en die smartphonevideo’s te posten op zijn Facebookpagina. ‘Daarna stuur je de factuur maar op’ grapte hij toen hij meedeelde dat die video’s zouden dienen voor zijn volgende videoclip. ‘Stel dat de DVD niet lukt dan hebben we toch die filmpjes.’ wist ie terwijl hij twee vrouwelijke fans op het podium liet filmen wat dan weer deed denken aan de recentste passage van U2 in datzelfde Sportpaleis.

‘Goeiemorgend goeiendag’, een stevig meegezongen ‘Scars’ dat ook heerlijk versnelde via de conga’s en ‘Een ster’  met doedelzakspelers zoals bij opener ‘A simple life’ zorgden voor een sterke apotheose van een maar liefst twee uur durend optreden dat op een paar puntjes na vlekkeloos verliep.

< Bert Hertogs >

De setlist:

1. Intro + doedelzakspelers 
2. A Simple Life (met doedelzakspelers)
3. Junebug
4. Candy
5. All In My Head (met strijkers)
6. Watcha Gonna Do (met strijkers)
7. One For The Road
8. Fix You (duet met Nina Babet, cover Coldplay met strijkers)
9. Poison (met strijkers)
10. Second Hand Life (met strijkers)
11. The Load
12. Little Moon Rises (met Sarah Bettens)
13. Not An Addict (Sarah Bettens solo)
14. Intro Hang On (met strijkers)
15. Hang On
16. Sirens
17. This Time
18. Rush
19. King In My Head
20. Ghosts (met strijkers)
21. Explode (met strijkers)
22. Is It Over You
23. Summerbreeze
24. Goeiemorgend Goeiendag
25. Scars

 Bis:

1. Governor Of Life (met strijkers)
2. I Didn‘t Know (met strijkers)
3. Een Ster (met strijkers, doedelzakspelers en watervalvuurwerk)