Recensie Christophe Mae

Een opwarmer van formaat en een behoorlijk exclusief gebeuren. Dat is de pre tour van Christophe Maé die in ons land voor La Madeleine koos, een zaal in Brussel met een maximumcapaciteit van zo’n duizend toeschouwers. De zanger die in 2017 maar liefst drie keer een afspraak heeft met zijn fans in Vorst Nationaal op 21 en 22 april én in het najaar op 13 oktober, bracht maar liefst negen nummers uit zijn jongste album ‘L’Attrape-Rêves’ dat 7 weken op nummer 1 stond in de Waalse hitparade. Daarvan bracht hij al bij de start het titelnummer. Een van de redenen waarom een live optreden van Maé meemaken absoluut magisch is, is de symbiose tussen hem en de prachtig meezingende (voornamelijk vrouwelijke) fans onder andere tijdens ‘L’automne’. Op het einde van zijn concert ging hij ook even voor een experiment. Zo vroeg ie tijdens ‘les amis’ aan het publiek om na het stuk tekst ‘Vas-y souri’ de mannequin challenge te accepteren, lange tijd te stolstijf te staan tot ie ‘pour la photo’ zong. Met succes overigens. De ganse zaal op een vrouw na die ‘c’est ridicule’ riep, niet geheel onterecht overigens, het was namelijk een grappig en surrealistisch zicht, deed mee aan de opdracht. Veel mama’s en in mindere mate papa’s waren er net als kinderen. Maé is dan ook een popartiest die in het Franstalig gedeelte van ons land niet alleen erg populair is, hij weet een familiepubliek aan te trekken.

De zanger speelde al van bij de start van het optreden, om twintig na acht, in op het kleinschalige kader. Met zinnen als “we voelen ons thuis vandaag” en “we kunnen jullie aanraken” benadrukte hij dat iedereen zeer dicht bij hem kon staan deze keer. ’40 ans demain’ dat ingezet werd door piano en een huilende gitaar droeg ie op aan Parijs en Brussel terwijl hij het nummer net als tijdens ‘les amis’ van mondharmonicageluiden voorzag en het glas hof samen met zijn muzikanten.

”Zijn jullie gekomen om een feestje te bouwen?” vroeg ie en jawel hoor de toeschouwers stapten van links naar rechts en terug in een choreografie, en zwaaiden met de handen mee op ‘C’est ma terre’. Tijdens ‘Je me lâche’ gingen ze zelfs nog een stukje verder en begonnen ze te springen. Na de eerste noten van het repetitieve en qua tekst behoorlijk eenvoudige ‘Il est où la bonheur’ begeleid op akoestische gitaar nam het publiek de song die niet meer begeleid werd door muziek over waarna de band het nummer inzette. Het is die dialoog tussen artiest en publiek die van bij de start van het optreden lekker zat en zo zou blijven. De vierkanten leds toonden hartjes ondertussen en ook de fans antwoorden door een hartje te maken met duimen en wijsvingers.  

Hoogtepunt van interactie was onmiskenbaar ‘La poupée’ dat ie op het einde niet versterkt zong terwijl de piano, bespeeld door Vincent Bidal, erg zacht doorklonk. Al tien jaar is hij pianist bij Maé wat meteen de vraag bij een fan opriep of hij nog single was. Maé antwoordde dat dat inderdaad het geval was en vond zo’n vraag ontvangen heerlijk en typerend voor het soort optreden, dichtbij de mensen dat ie in La Madeleine bracht. Zo’n vraag verstaan van een fan in een arena is immers bijna onmogelijk. ‘Mon ptit gars’ bracht Maé vervolgens solo op akoestische gitaar terwijl hij liet optekenen dat zijn zoontje Jules ondertussen acht is en dus al lang niet meer zo klein. Met Bruno Dandrimont, zijn gitarist, schreef ie ooit zijn eerste album dat nooit is uitgebracht. Samen maakten ze ook ‘On s’ attache’. Jammer voor de vrouwelijke fans want Bruno is geen vrijgezel. Het werd de rode draad doorheen de avond overigens wie er wel en wie niet vrijgezel was. Tijdens de bandvoorstelling op het einde kon de zanger het niet laten om het er nog eens een aantal keren dik op te leggen dat toetsenist Bidal single was.

Net zoals Maés muziek beïnvloed werd door wereldmuziek, is ook zijn band multicultureel. De zwarte bassist Albert Marolany die overigens traditioneel gekleed was en zijn hoofd ook van een streepje kleur voorzien had, had ie leren kennen in St. Tropez terwijl Joseph Di Marco die ons opwarmde met een dj set, scratchte en de percussie met lepels, flesjes, kommetjes en glazen voor zijn rekening nam tijdens ‘J’ai laissé’ uit ons land komt en dus een thuismatch speelde. ‘On s’ attache’ en ‘je veux du bonheur’ werden op hun beurt van begin tot einde knap meegezongen of meegeklapt door de fans. Fijn waren enkele muzikale verwijzingen van de band naar nummers van andere artiesten. Zo hoorden we tijdens de instrumentale outro even door de synths ‘Here comes the hotstepper’ van Ini Kamoze klinken.

Kortom: het optreden van Christophe Maé in La Madeleine: het voelde niet alleen erg exclusief aan, het was ook ronduit subliem.

< Bert Hertogs >

De setlist:

1. L’atrappe rêves
2. La parisienne
3. 40 ans demain
4. C’est ma terre
5. Je me lâche
6. Il est où le Bonheur
7. Lampedusa
8. La poupée
9. Mon ptit gars
10. J’ai laissé
11. Belle demoiselle
12. L’automne
13. La rumeur
14. Californie
15. Je veux du bonheur
16. On s’attache
17. Marcel

Bis:

1. Ballerine
2. Les amis