Recensie Beauty and the Beast

Een sterke cast betekent nog geen sterke productie. En ‘big’ betekent daarom niet ‘better’. Dat is de conclusie na de première van de hitmusical Beauty and the Beast van Marmalade in Flanders Expo Gent. Het productiehuis zet zijn allereerste live entertainment show neer en zag het meteen groots met 3250 toeschouwers per show en een roosvormig podium van 32 m breed en 48 m lang. Het is meteen de allereerste arenashow van de musical die ooit wereldwijd getoond werd. Helaas zorgt de afstand tussen publiek en scène voor een gigantische barrière die alleen Peter Van de Velde in het eerste deel met een geweldige Oya Lélé-grap naar Josje toe weet te doorprikken. Pas dan komt het publiek wat los. Het grootste probleem van deze ganse voorstelling is de techniek, en de vele podiumwissels die letterlijk volgeluld moeten worden. Daardoor is de musical opvallend vervelend, zeker in het eerste deel, en duurt die ook gewoon veel te lang. Komt daarbij dat er qua klank te weinig dynamiek zit in de voorstelling, de vertelstem van Filip Peeters bij de start te kinderachtig overkomt en hij eigenlijk te veel kleur legt in zijn vertellen, de acteurs op het podium aanvankelijk ook in hetzelfde bedje ziek zijn, en de dialogen gewoon erg geforceerd aanvoelen waardoor het erg moeilijk is om in de voorstelling te geraken. De revelatie, hét lichtpuntje van de show is ontegensprekelijk Josje die een magische Belle neerzet, haar rol goed speelt én zingt (op een paar schoonheids-  en vooral timingfoutjes na), Peter Van de Velde die als Lumière tien jaar na zijn rol in Antwerpen nog steeds met verve de rokkenjager speelt, en Eline De Munck – van typecasting gesproken – als Babette.

Beauty and the Beast ziet het groots in Gent en dus zijn er erg veel decorelementen die in de nok hangen en neerdalen. Zaken die vaak ook behoorlijk wat lawaai maken. Zowat alles staat op wieltjes en kan automatisch op de bühne gereden worden, behalve de slaapkamer van Belle kennelijk. Die wordt in twee stukken door leden van het ensemble opgeduwd. Dat komt erg knullig over te meer omdat die castleden al voor een deel in hun outfit van ‘Kom er bij’ gehesen zijn. Dat nummer, dat alle cabarettrucs van de foor bovenhaalt, werkt opvallend niet in deze show. Simpelweg omdat de cast vanuit de zaal het podium komt opgegaan, en de showtrap op die manier onderbenut blijft. Opvallend zijn de meeste choreografieën in het eerste deel ook gericht op de frontale tribune, zodat toeschouwers op de zijtribunes nauwelijks betrokken worden en je sowieso ook vaak naar de rug van een acteur of actrice kijkt. Het is naast de wat vlakke sound van deze voorstelling een van de verklaringen waarom het publiek aanvankelijk wat mak reageert.

Beauty and the Beast doet overigens volledig beroep op tape die ingespeeld werd door het Metropole Orkest. Er is weliswaar live een dirigent aanwezig maar dat is puur voor de zang. Leuk zijn de momenten in de show wanneer er een dubbele laag (ongewild) in de voorstelling zit. Zo vraagt Josje als Belle in ‘En wat dan nog’ zich af waarom ze anders is dan alle andere meisjes in het dorp. Frank Hoelen die haar vader Maurice speelt, zingt dan even ‘op een mooie dag vind jij en goede vent.’ waarop zij met ongeloof ‘ja dat denk jij’ zingt. Hier schurken fictie en realiteit plots dicht bij elkaar aan.

Van de Velde krijgt als Lumière samen met de andere castleden (niet zelden met Ivan Pecnik als Tickens) meer tekst die speciaal bijgeschreven werd voor deze voorstelling om de scènewissels te overbruggen. Zelden voegen die iets extra’s toe, ook zo wanneer we in het eerste deel de dooddoener ‘het kasteel is wel heel groot’ te horen krijgen uit de mond van Tickens die Lumière omdoopt tot Lulière die zich plots zorgen maakt om zijn lot: ‘ik zal wegsmelten’ terwijl de anderen de moed er blijven inhouden  ‘we moeten sterk zijn.’ Even is het dat Lumière zijn onzekere kant toont.

Van de Velde weet dan weer als geen ander de toeschouwers wel te bereiken wanneer hij een stukje ‘Radetzky Mars’ van Strauss op ‘dan’, ‘Je t’aime moi non plus’ met De Munck en ‘Les lacs du Connemara’ integreert, ook nu weer als vulsel om de productie tijd te gunnen. Een voorstelling die overigens erg intensief is voor de acteurs en actrices. Josje zien we in haar jurk huppelen naar de voorzijde van het podium, en dan weer rechts naar achter rennen. Jan Schepens moet als het beest met rastakapsel – leuke vondst! - dan weer een trap ophollen om daar bovenaan ‘Van haar te houden’ te zingen. ‘Thuis’ in het eerste bedrijf en ‘Dat zegt het hart’ zijn de hoogtepunten van de voorstelling, telkens zacht gezongen door Josje met het juiste gevoel gebracht ook. In het tweede deel zorgt ‘Weer helemaal mens’ voor de glamour, het showgehalte, de dynamiek ook waar het tijdens ‘Kom er bij ‘ aan ontbreekt.

Het maakt dat Marmalade met Beauty and the Beast het totaalspektakel als debuut in live entertainment hoog mikt, en eigenlijk net iets te hoog wegens onvoldoende ervaring met dit medium. Tv-producties of films steek je nu eenmaal anders in elkaar dan een live productie. Vandaar ook dat het logisch en te verwachten was dat er nog heel wat kinderziektes zitten in hun allereerste productie. En dan hebben we het niet over de zuiver logistieke uitdagingen van de site: de parking, de toiletten, de trechter met lange wachttijden tussen de twee expohallen (de ene met eten en drinken, en de eigenlijke zaal) waardoor de première een uur uitliep.

Toch zit hier zeker potentieel in, als men blijft sleutelen aan vooral het eerste deel dat te traag vooruit gaat, en waar te veel tekst in zit. Maar Josje live in een gele jurk zien ronddraaien op de tonen van ‘Meisje en het beest’… Dát wil je uiteraard niet missen.

< Bert Hertogs >