Recensie De Grungblavers

Eindelijk! Met dank aan Guillaume Van der Stighelen en zijn Grungblavers kunnen we nu luidkeels het legendarische “Bohemian Rhapsody” in het Algemeen Bijgeschaafd Aantwaarps meekelen. Toegegeven: het zal nog even duren voor de tekst er in zit, maar hij is nu op zijn minst beschikbaar voor wie er zin in heeft. Want daar draaide het toch maar weer om bij deze ondertussen al derde show van De Grungblavers: onvergetelijke evergreens meezingen in de taal van Wannes en Rubens. Guillaume Van der Stighelen, Luc Caals, Jan Van Looveren, Erik Goossens, Dirk Cassiers, Gène Bervoets, Jean Bosco Safari, Boogie Boy Paul Ambach en Marc Fransen gingen er ook dit jaar weer helemaal voor en dat leverde opnieuw enkele mooie momenten en een leuke sfeer op. De zang was niet altijd van de opperbeste kwaliteit, maar de heren weten dat zelf ook en het publiek vergeeft hen dat. De meeste mensen kwamen dan ook voor de nostalgie van de liedjes, de teksten en de ambiance… en misschien ook wel voor de spiksplinternieuwe Koningin Elisabethzaal.

We hadden een beetje een déjà-vugevoel toen we het Astridplein opliepen na de voorstelling. Het was ontspannend en entertainend geweest, maar ergens voelde het aan alsof deze show voor een groot deel een herneming was van de vorige jaren. Na controle kunnen we met een gerust hart melden dat er maar 13 nummers hernomen waren en dat Guillaume Van der Stighelen voor 17 gloednieuwe hertalingen gezorgd had. De verklaring voor dit gevoel kon gevonden worden in het feit dat het grootste deel van die nieuwe nummers in de eerste helft zaten en dat het laatste deel amper nieuw werk kende. Komt daar wel bij dat het niet is omdat iets herhaald werd, dat het daarom ging vervelen. Het was nu al de derde keer dat Gène Bervoets zijn “In een sloppenwijk” en Jean Bosco Safari zijn “Ga ni weg van mij” zongen en nog steeds wisten ze hiermee te ontroeren.

Maar we waren toch vooral weer benieuwd welke pareltjes uit de oude doos er nu weer naar het Antwerps hertaald waren. Het was dan ook een erg aangename verrassing om plots in de tonen van Steven Mintjens’ vleugel de intro van “Bohemian Rhapsody” te herkennen. Jean Bosco Safari mocht in de huid van Freddy kruipen terwijl zijn kompanen de rest van Queen vertegenwoordigden. Af en toe verliep de overgang naar de kopstem iets minder perfect dan gehoopt, maar al met al was het een geweldige ervaring om dit monument nu eindelijk ook eens in de taal van ’t Stad te horen. Tim Van Roy was nog niet echt de nieuwe Brian May, maar zette wel een verdienstelijke gitaarsolo neer. Je kon merken dat het publiek hier oprecht van genoot en dat werd achteraf dan ook duidelijk tijdens het applaus.

We moeten hier misschien wel al opmerken dat algemeen genomen het moeilijker leek om de zaal echt mee te krijgen in de feestsfeer die we gewoon zijn bij De Grungblavers. Jan Van Looveren deed zijn uiterste best om op verschillende momenten tijdens de show het publiek op de been te krijgen, maar telkens als het lied dan goed en wel uit de startblokken was, ging iedereen weer zitten. Vanaf “Nachtjedeur” lukte het plots wel en tijdens “Het Meer van Connemara” kwamen zelfs spontaan de zakdoeken boven.

Die zakdoek hadden we net niet nodig gehad tijdens “Roxanne” van Dirk Cassiers, al scheelde het niet veel.  (Eigenlijk hadden we moeten schrijven “van The Police”, maar deze Antwerpse versie was wel degelijk van Dirk.) Muzikaal werd de spanning netjes opgebouwd en het podium kleurde vurig rood. En dan viel Dirk in met vooral de akoestische gitaar van Tim Van Roy als begeleiding. Het was een mooi, sterk en gevoelig arrangement en Dirk Cassiers wist zich goed in te leven.

Nog zo een sterk moment kregen we te horen toen Erik Goossens “Denkt is” vertolkte. De oproep voor vrede en verdraagzaamheid die John Lennon in zijn “Imagine” stak, klonk in het Antwerps minstens even sterk en was misschien anno 2016 meer nodig dan in 1971. We voelden hoe het publiek in stilte zat te luisteren naar de zang en naar de boodschap terwijl Erik al zijn gevoel in dit nummer legde. Het kreeg dan ook meer dan verdiend een groot applaus op het einde.

Maar niet zo groot als het applaus dat Jan Van Looveren te beurt viel. Vorig jaar bracht hij nog zijn versie van de Pavarotti-klassieker “Caruso”. Dit keer had hij zijn oog laten vallen op “Nessum Dorma”. Als we heel kritisch zijn, moeten we toegeven dat het niet de perfecte uitvoering was en dat het niet van hetzelfde kaliber was dan Pavarotti, maar … het was een verdomd geweldig knappe prestatie die hij neer wist te zetten. Er zaten een paar stevige uithalen in die de juiste gevoelige snaar wisten te raken. Helemaal op het einde ging hij zelfs naast de micro staan om zijn stem te laten dragen door de akoestiek van de zaal. Wat een heerlijk nummer in een geweldig decor als de nieuwe Koningin Elisabethzaal.

Die zaal werd door Marc Fransen omschreven als “da pas gerenoveerd parochiezaaltje” waarin ze mochten spelen. Misschien een beetje het understatement van de avond, maar van Marc konden we dat wel verwachten. Hij moest het immers minder van de zang hebben en meer van het vertellen. Dat was een rol die hij meesterlijk vervulde tijdens de openingsmedley van het tweede deel. Via een kleine verhaallijn met gevoel voor humor werden verschillende nummers aaneengeregen zodat men de kans kreeg om een paar oude hertalingen te combineren met nieuwe teksten. Elke Grungblaver kreeg zijn momentje, maar het tempo bleef lekker hoog. Eigenlijk stonden de negen mannen gewoon wat leute te maken terwijl Guillaume achter de piano zat. Het had iets lekker ongedwongen en ontspannen, zonder dat het zangniveau er al te erg onder ging lijden. Het bracht een echte ongedwongen sfeer.

Dat konden we trouwens ook zeggen over “Paradijs op de achterbank” van Luc Caals en Jan Van Looveren. De tekst was misschien niet altijd even verstaanbaar en het was een herhaling van vorig jaar, maar het bleef toch een geweldig stuk toneel om te zien hoe Jan Luc probeerde te verleiden. Hij sprong nog net niet in zijn nek, maar het scheelde echt niet veel. Het was de valse start van een heerlijke feestfinale die met “Nachtjedeur” helemaal uit de starblokken schoot. Alle remmen gingen los en het dak ging er bijna af. Wie zelf ook eens wil zien hoe dat er nu juist uitzag maar geen kaartje had kunnen bemachtigen, kan op 1 januari 2017 afstemmen op ATV. Al is een opname uiteraard nooit even leuk als het feestje zelf.

< Sascha Siereveld >

De setlist:
Deel 1:

1. ’t Is absoluut geen kakmadam (The lady is a tramp)
2. Achterdochtig doen (Suspicious mind)
3. Schaarpe Sjarel (Mac the knife)
4. Nathalie (Nathalie)
5. Marieke (Maria)
6. Zestien ton (Sixteen tons)
7. Lola (Lola)
8. Roxanne (Roxanne)
9. Boheemse rapsodie (Bohemian Rhapsody)
10. Buona sera (Buona sera)
11. Prachtig vrouwke (Pretty woman)
12. Ni te geloove (I’m a believer)
13. Een draadloos lief (Radar love)
14. Bleft van m’n hart (Unchain my heart)

Deel 2:

1. Music-medley
2. Niemand slopt na (Nessum Dorma)
3. Denkt is (Imagine)
4. Hoe gere dak a zien (Make you feel my love)
5. Ik hem een mokke (I’ve got a woman)
6. In een sloppenwijk (In the ghetto)
7. Bij ’t horen van de stilte (The sound of silence)
8. Klein oranje bikinike (Yellow polka dot bikini)
9. Paradijs op de achterbank (Paradise by the dashboard light)
10. Ga ni weg van mij (Ne me quitte pas)
11. Zie nor ’t leven langs de zonnige kant (Always look on the bright side of life)
12. Nachtjedeur (All night long)
13. ‘k Zen gemokt om gere te zien, schat (I was made for lovin’ you)
14. Mijn goesting (Satisfaction)
15. Het Meer van Connemara (Les Lacs du Connemara) 

Bis:

1. Wet a moeder da (Does your mother know)

De Grungblavers:

Luc Caals
Jean Bosco Safari
Erik Goossens
Guillaume Van der Stighelen
Marc Fransen
Boogie Boy Paul Ambach
Gène Bervoets
Dirk Cassiers
Jan Van Looveren