Recensie Radio 1 Bowie Sessie

Theatraal vol drama en show, braaf, stout, eigenwijs, alternatief, commercieel en afgemeten. David Bowie die exact een jaar geleden stierf en mocht ie nog leven 70 zijn geworden, was het allemaal. Ozark Henry, SX, Stef Kamil Carlens, Stijn Meuris, Johannes Verschaeve (van The Van Jets), Noémie Wolfs, Tutu Puoane en Compact Disk Dummies brachten een hommage aan de Britse artiest op de vooravond van de eerste verjaardag van zijn overlijden. Elk op hun manier. Gek genoeg bleven de artiesten erg vaak binnen de lijntjes kleuren van de gekende arrangementen. En als ze hun eigen ding deden met een song, bleek dat zelden het nummer ten goede te komen.

Stijn Meuris opende met ‘Rebel rebel’ en zou op het einde van de avond nog eens ‘Let’s dance’ ertegenaan gooien. De gekende hits, degelijk gebracht met een solide rocksound en zijn wat hese timbre. Niets verkeerd mee, maar veel toevoegen deed ie niet. De man speelde op safe. Net zoals Noémie Wolfs die voor akoestische interpretaties ging van ‘Moonage daydream’ en ‘Starman’. Braaf en volgens het boekje. Maar ook te berekend en voor een publiek vol kritische Radio 1-luisteraars mocht het wel wat meer zijn.  Wolfs mag wat meer uit haar comfortzone komen, laat dat vooral de boodschap zijn.

Té veel – Meuris had het over ‘Soulwax met een voorlopig rijbewijs’ toen ie Compact Disk Dummies afkondigde – bracht die band. Zang en band blendden niet qua toon tijdens ‘Ashes to ashes’. De stem durfde wel eens overslaan en zelfs met stevig micro effect overduidelijk de valse richting uitgaan. Bij ‘Fashion’ kreeg de band die net als Piet Goddaer en Stefanie Callebaut van SX uit Kortrijk komt waardoor deze stad oververtegenwoordigd was op het podium, het publiek wel aan het meeklappen. Maar we kunnen ons niet van de indruk ontdoen dat de groep er los over ging.

Iets in ons zegt dat de artiesten samen met de voor de gelegenheid samengestelde Bowie tribute band niet zo gek veel repetitietijd achter de rug had. Zowat alle artiesten op BJ Scott na hadden nood aan de lyrics op papier op een muziekstandaard. BJ Scott niet, wat haar politiek pleidooi kracht bijzette tijdens ‘I’m afraid of Americans’. Het maakt een live performance zo veel sterker wanneer je een nummer uit het hoofd kan zingen, bewees deze vrouw met krachtige stem eens te meer. BJ Scott koos ook voor de moeilijkste weg, door het minder bekende ‘5.15 The angels have gone’ te brengen. Ook dat hoort bij live optredens, niet altijd een hapklare brok serveren. Op dat vlak verdient deze artieste meer dan een pluim voor moed.

Tot vier keer toe floten de micro’s tijdens het ganse optreden, en sommige artiesten kenden timing en/of toonproblemen. Ook dat zijn zaken die aantonen dat wat meer repeteren geen kwaad had gekund.  Ging Tutu Puoane nog iets te laag tijdens ‘Changes’ en kende ze een timingprobleem bij de start van ‘Life on Mars’, dan zette ze deze scheve situatie recht naarmate dat laatste nummer vorderde. Moeiteloos haalde ze die hoge noten uit haar strot, en voorzag ze de Bowie-klassieker van iets meer soul. Met stip stond zij garant voor hét kippenvelmoment van de avond.

Johannes Verschaeve bracht een vettige rockende versie van ‘Fame’, die bleef kleven waar het moest. Op het einde zakte ie in toon en vertraagde hij als een plaat die op het einde stilvalt. Fraaie versie. Later op de avond bracht ie het kampvuurmoment bij uitstek, begeleid door gitaar: ‘The man who sold the world’. Een singer-songwriterversie met hoog ge-oe op het einde. Een van de publieksfavorieten was deze versie kennelijk hoewel wij even moesten geeuwen. Zeker, Verschaeve zette een degelijke versie neer en voegde meer toe dan Wolfs tijdens haar interpretaties. Maar toch vonden we het iets te braaf en voorspelbaar. Idem voor Ozark Henry die ‘Boys keep swinging’, ‘We can be heroes’ en ‘Suffragette City’ bracht. Mooi binnen de lijntjes, perfect om binnen de muren van een opnamestudio te brengen. Maar een live optreden vraagt méér dan dat. En de afwezigheid van zangeres Laura Groeseneken tijdens ‘We can be heroes’ opvangen door elektrische gitaar, zorgde eerder dat het gevoel van iets of beter iemands afwezigheid te missen onderstreept werd dan wel dat die versie meerwaarde bracht.

Bowie was zoals gezegd best ook eigenwijs en extravagant. Arno ging het radicaalst tewerk in zijn interpretatie van ‘All the young dudes’. Hij liet het hoge refrein door backings Mo en Nina zingen terwijl hij daarbij in het Nederlands in parlando een weinig extra’s toevoegend ‘’t is een liedje van David Bowie’ mompelde. ‘’k ga een ander liedje zingen’ zo kondigde de ket wat infantiel ‘Jean Baltazaarrr’ aan waarbij de samenwerking met BJ Scott wonderwel werkte.

Stefanie Callebaut van SX zette een te braaf ‘Lazarus’ neer, dat te weinig sneed, laat staan dat het de donkere sfeer opriep van een man op zijn ziekenbed. Haar meisjesstemmetje kwam net als dat van Wolfs te lieflijk over. Er ontbrak een scherp kantje. Maar het spacy, weliswaar geholpen door het micro effect, gaat haar wel af. Callebaut leek wel uit een ander sterrenstelsel te komen toen ze ‘Space oddity’ zong dat ze het publiek telkens twee keer liet meeklappen. En ook Stef Kamil Carlens zorgde voor mixed feelings. Tijdens de strofes van  ‘Where are we now’ zat zijn zang/parlando niet op de toon, terwijl ie wel een magistrale versie neerzette van ‘Young Americans’.

Kortom: in de AB hoorden we tijdens de Radio 1 Bowie Sessie een paar kanjers van live versies van Bowies nummers, versies waar meer (potentieel) in zat dan er uit werd gehaald, een aantal interpretaties die de nodige strafpunten opleveren en tot slot een aantal technische mankementjes (fluitende micro’s) die echt wel stoorden op den duur. Misschien toch eerst nog wat bijkomend repeteren en een kleine tour organiseren voor die live plaat geperst wordt, Meuris en co.

< Bert Hertogs >      

De setlist:

1. Rebel Rebel (Stijn Meuris)
2. Changes (Tutu Puoane)
3. Life on Mars (Tutu Puoane)
4. Fame (The Van Jets)
5. Lazarus (SX)
6. Ashes to Ashes (Compact Disk Dummies)
7. Fashion (Compact Disk Dummies)
8. Wild is the wind (Tutu Puoane)
9. All the young dudes (Arno)
10. Jean Baltazaarrr (Arno & BJ Scott)
11. Moonage daydream (Noémie Wolfs)
12. Starman (Noémie Wolfs)
13. 5.15 The angels have gone (BJ Scott)
14. I’m afraid of Americans (BJ Scott)
15. The man who sold the world (The Van Jets)
16. China Girl (The Van Jets)
17. Space oddity (SX)
18. Boys keep swinging (Ozark Henry)
19. We can be heroes (Ozark Henry)
20. Rock ‘n roll suicide (Stef Kamil Carlens)
21. Young Americans (Stef Kamil Carlens)
22. Suffragette City (Ozark Henry)
23. Let’s dance (Stijn Meuris)
24. Where are we now (Stef Kamil Carlens)
25. Modern Love (Nina, Mo en band)