Recensie Aspe 2 Het dodelijk jubileum

Voor de tweede en tevens laatste keer vindt een verhaal rond hoofdinspecteur Van In plaats op de planken. Pieter Aspe, Peter Römer en Frank Van Laecke (die laatste deed tevens de regie) schreven samen ‘Aspe 2: Het dodelijk jubileum’. Deze keer draait alles rond de 35^ste jubileum van de hoofdinspecteur die plaatsvindt in de zaal terwijl hij nergens van af weet. Hoofd van de politieschool Vera Lootens (Katelijne Verbeke) organiseert het ganse gebeuren. Inspecteur De Swaef (Jelle Cleymans) spreekt alle genodigden als eerste toe, drinkt van een glaasje water en stuikt dan in elkaar. Wie probeerde De Swaef te vergiftigen met GBL en waarom? De zoektocht kan beginnen voor Van In op zijn eigen jubileum. Om te feesten is er geen tijd meer.

Zowat iedereen lijkt verdacht in ‘Aspe 2: Het dodelijk jubileum’. Maar toch in eerste instantie stagiaire Sofie (Helle Vanderheyden in alweer een prachtrol) die de inspecteur stalkte en zelfs een pikante foto toestuurde. Haar eerste reactie wanneer hij in elkaar stuikt: ‘dat zal ‘m leren, de macho.’ Volgens De Swaef is ze echter ziek in haar kop en het onderzoek tegen hem heeft niets oneerbaars opgeleverd. De andere stagiair Mats is tijdens een routinecontrole gepakt. Hij had 100 gram drugs in zijn moto.  Vera Lootens blijkt zijn tante, en ze probeert dan ook via Schepen van cultuur en afvalverwerking Luc Staes (Peter Thyssen) het PV tegen Mats te doen verdwijnen. Staes heeft echter een stiekeme verhouding met Lootens. Daar is Ben dan weer van op de hoogte, een homoseksueel die soms als travestiet optreedt in een karaokebar. Het levert weliswaar een van de weinige taalspelletjes op in het script uit de mond van Pieter Klinck die de rol van Ben speelt: ‘Ik ben wie ik ben.’

Iedereen heeft op den duur wel een motief, zeker wanneer blijkt dat het gif voor de eerste spreker diende en De Swaef niet op de sprekerslijst stond terwijl Vera Lootens wél als eerste spreker ingepland stond. Van In moet dus op zoek naar de dader van een moordpoging op Lootens terwijl er niet veel later een tweede slachtoffer valt. ‘Aspe 2: Het dodelijk jubileum’ maakt op dat vlak zijn titel waar. Er vindt een moord plaats.

Lootens blijkt gehaat door de stagiairs, heeft een affaire met een schepen, chanteerde Ben omwille van zijn geaardheid, en blijkt de tante van Mats waardoor ze een PV liet verdwijnen. Een corrupte flik dus. Staes blijkt zo verliefd te zijn, en ondertussen dakloos nu zijn vrouw de affaire te weten is gekomen, dat ie er alles aan doet om zijn affaire met Lootens te kunnen houden. 

Mats blijkt aan het begin van zijn carrière al een streep over zijn carrière te kunnen trekken omdat ie op drugs betrapt werd. Hij wil er alles aan doen dat dit niet zou uitlekken, en chanteert op zijn beurt. Dat zijn vader de voormalig Schepen van cultuur is, wiens opvolger Luc Staes is, speelt wellicht ook mee. Sofie vindt dan weer dat De Swaef er te gemakkelijk is vanaf gekomen en vindt dat het onderzoek naar seksuele intimidatie niet grondig genoeg gevoerd is terwijl ze op de hoogte is van de verhouding tussen Lootens en Staes zodat zij op haar beurt Lootens kan chanteren. Ben wordt dan weer langs alle kanten gechanteerd door Lootens, en de andere stagiairs.

Los van wie het nu gedaan heeft, telt het ganse verhaal van ‘Aspe 2: Het dodelijk jubileum’ niets dan verliezers. Van In valt te misleiden en buiten zijn weten om krijgt men hem op zijn verrassings jubileumfeestje. ‘Dat we u naar hier hebben kunnen lokken, bewijst dat ge niet zo’n hele goede flik zijt’ zegt De Swaef daarover.  Maar vooral: wat we te zien krijgen, is dat de corruptie overal zit. In de politiek, bij de politie (zelfs al op de politieschool), en is wat er gebeurde tijdens het jubileum van Van In géén reclame noch voor de politieschool, noch voor het theater en ook niet voor zij die het aanvankelijk goed voorhebben. Van In over Ben: ‘Mannen als Ben moeten er meer zijn maar overleven niet in deze jungle.’ Best dus wel een donkere maatschappijvisie.

Erg melig eindigt ‘Aspe 2: Het dodelijk jubileum’ dan ook om toch maar hoop mee te geven aan de toeschouwers wanneer de zaak opgelost is. Het belang van gezins/familiebanden (Francesca Vanthielen als Hannelore met de kinderen via een videoboodschap) en vriendschap onder collega’s wordt er veel te breed in onderstreept.

Daarnaast is ‘Aspe 2: Het dodelijk jubileum’ een bijna zuivere tekstvoorstelling geworden waar nauwelijks echt gespeeld wordt. Op een korte maar intensieve moord- en vluchtscène na verloopt alles zo goed als zittend, of erg statisch. En als er al gespeeld wordt, is dat steeds in een fash back, met wat scherper micro effect bij de acteurs in kwestie. Dat naast de ongegeneerde product placement voor een biermerk, de interactie tussen acteurs en publiek die wat dunnetjes is, en de vele plot twists, eigenlijk iets te veel om nog geloofwaardig te zijn - zo is het DNA van een sigaret in een lavabo wel erg snel geanalyseerd – zorgt ervoor dat je op den duur mentaal afhaakt als toeschouwer. U zal ons dus niet horen jammeren dat dit de laatste keer is dat een verhaal rond Van In op de bühne gezet wordt. Integendeel.

< Bert Hertogs >