Recensie Show

‘Show’ van Bronks toont verliefd worden, vervolgens het ontstaan van een koppel en ontluikende seksualiteit aan de hand van een goochelshow. Gytha Parmentier komt als danseres auditie doen bij de goochelshow van Dries Notelteirs (Mr. Magic) die – letterlijk – in de knoop zit met zichzelf na een mislukte truc. Een mooi beeld tussen letterlijk en figuurlijk in de knoop zitten, is dat. Beiden proberen indruk op elkaar te maken, en sloven zich danig uit. Zij zet zich in het zweet door flik flaks te doen, intensief te staan dansen en shaken (inclusief het bovenlichaam) en te twerken. Hij is net als zij onzeker, en gaat voor de pose. Hij weet niet goed wat te antwoorden wanneer zij hem vraagt wat hij ervan vond.

Liefde als illusie
Qua tekst laat regisseur Carly Wijs de twee zowel hun gedachten zeggen aan het publiek, als wat ze effectief tegen elkaar zeggen. Daarbij verklaren ze hun reacties ook. ‘Show’ kan verschillend geïnterpreteerd worden. De link die tussen (kalver)liefde en een illusieshow gelegd wordt, kan aantonen dat liefde (uiteindelijk is het een gevoel dat ook overgaat) een illusie is, omdat liefde blind maakt. Een illusionist heeft dan weer als taak om de aandacht van de kijker af te leiden zodat die een verandering, of een handeling door de goochelaar niet ziet. Dat maakt dat ‘Show’ op zijn minst ook sceptisch over de liefde kan beschouwd worden want er komt sowieso een moment dat de verveling in de relatie sloopt en de ene de ander wil veranderen. Dat er verschillende interesses opduiken, ook het verschil in seksuele appetijt. ‘Konijnen willen dus constant maar zij niet.’ zegt hij over haar. Uiteindelijk gaat het koppel dan ook uit elkaar. Dat kondigt zich al aan in het nummer ‘Paroles paroles’ van Dalida en Alain Delon. ‘Show’ doorprikt de illusies door verschillende acts uit te leggen. Hoe een dikke kwast als uiteinde van een koord door een smal gaatje gaat, de lichtillusie met een duim die rood kleurt, en een verdwijntruc bijvoorbeeld, …

Seksuele laag
Daarnaast ligt er ook een duidelijke seksuele laag in het werk, een laag die weinig tieners blijkbaar doorhebben in hetPaleis. Notelteirs stelt bijvoorbeeld dat Mr. Magic een tovenaarsleerling is die voor het eerst zijn toverstokje leert te gebruiken. En Parmentier voert als danseres niet alleen sexy moves uit maar meldt daarnaast ook dat ze iets verder staat dan de goochelaar. Haar bloemknopje is op dat moment al een beetje geopend zodat ze weet welke kleur haar bloemblaadjes zullen hebben. Wanneer Notelteirs meermaals een uiteinde van een touw in en uit een lus brengt, verwijst dit naar de coïtus. Later laat ie aan een stuk speelkaarten de lucht invliegen. Speelkaarten die ongeveer ter hoogte van zijn kruis vertrekken. Een verwijzing naar het orgasme is dat. Notelteirs en Parmentier hijgen en kreunen niet zelden ook tussen hun tekst door. Op het einde vraagt ie zich af of er een ‘happy ending’ inzit terwijl zij hem corrigeert dat ie ‘een happy end’ bedoelt. Ook dat is opnieuw een seksuele toespeling. Maar het meest expliciet van al is het moment dat de twee verschillende posities ten opzichte van elkaar nemen bij de start, wanneer zij hem uit zijn knoop probeert te ontwarren. Andere verwijzingen zijn er naar de bunny die zij op een bepaald moment moet spelen als assistente, bondage als je wil wanneer ze vastgeknoopt wordt, en de lichtillusie waarbij hij het lichtje lijkt te droppen in haar decolleté, of rond haar borsten terwijl zij het teruggeeft door het in zijn broek te gooien.

Socrates
Julien Clercs ‘Laissons Entrer Le Soleil/Let the Sunshine In’ kondigt de verliefdheid aan, Francoise Hardy’s ‘Tous Les Garcons Et Les Filles’ legt dan weer de emoties van de danseres bloot. Parmentier zingt het nummer met haar wat lage timbre mooi a capella en geeft mee dat het een triest nummer is over een meisje dat rondom haar koppels ziet terwijl het meisje zelf single is. Ze hoopt dat ook zij op een dag ooit de liefde zal tegenkomen. Hoe het met de liefde eindigen zal, laten de twee open door Socrates te citeren: ‘Niets is zeker’. Dan al voel je dat de jongste tieners het noorden kwijt zijn in deze voorstelling die nochtans erg goeie ingrediënten bevat maar halfweg stokt, tempo en focus verliest door de spanningsboog die verslapt. En dat in combinatie met het feit dat ‘Show’ te snel zijn kruit verschiet. Een ejaculatio praecox, quoi? Wat meer voorspel, een degelijkere opbouw zou dus geen kwaad kunnen om ons een bevredigender gevoel te bezorgen na ‘Show’ hoewel het met het spelplezier en enthousiasme van Dries en Gytha wel snor zit.

< Bert Hertogs >