Recensie Lula Pena

Lula Pena, een kosmopolitische muzikante met Portugese roots, is vooral gekend om haar ritmisch gitaarspel en breekbare stem met een diep, warm timbre. In de AB Club stelt ze haar nieuwe plaat Archivo Pittoresco voor.

Bijna 20 jaar geleden nam Lula Pena haar eerste album ‘Phados’ op in Brussel. Daarna verdween ze een hele tijd van het podium tot ze pas in 2010 haar tweede langspeelplaat ‘Troubadour’ opnam. Sindsdien treedt ze in middelgrote zalen in Europa en Amerika op. Naast het optreden in AB, zal de Portugese artieste dit jaar nog drie keer te zien zijn in ons land.

“Welcome  to this journey”, glimacht Lula Pena wanneer ze slechts vijf minuten te laat onder een bescheiden applaus opkomt. Voorovergebogen over haar gitaar zet ze ‘Come wander with me’ in, het laatste nummer van het album. Na enkele minuten intro knikt ze lichtjes het hoofd en recht ze haar rug: ze heeft haar draai gevonden en kan eraan beginnen, lijkt het. Haar zwoele stem vult een ondertussen muisstille zaal en de reis is begonnen.

Zonder dat iemand het opmerkt, schakelt ze moeiteloos over naar ‘Ojos, si quereis vivir’ en daarna naar het meer up tempo ‘Ausencia’ waarbij ze met de palm van haar hand over de snaren veegt, terwijl haar vingers op miraculeuze wijze een ritme op de klankkast tokkelen. Hier en daar beginnen hoofden te knikken en benen te wippen. Zo gaat het nog een tijdje door. Alles lijkt met elkaar verbonden in één muzikale roes en niemand die zich stoort aan de afwisseling tussen Portugees, Spaans en Italiaans of zang, gekreun en gefluister.

Na het Spaanstalige nummer ‘Las penas’, pakt ze nog eens uit met hevige percussie en melodische gitaarriffs. Maar daarna valt de energie van daarvoor wat weg en trekt Lula Pena zich terug in de vertrouwde Portugese folk, de fado. Hoewel ze even gepassioneerd blijft spelen als ze zingt,  is dit misschien het enige moment van de avond waarop de aandacht van het publiek wat verslapt.

Halfweg het optreden, na bijna 45 minuten non-stop klankenspel, breidt ze tenslotte een einde aan de roes met het nummer ‘O ouro e a madeira’ en opent haar ogen (voor de eerste keer sinds ze het podium besteeg). Het applaus is deze keer niet meer zo voorzichtig. Het publiek geniet en wilt meer. 

Nog geen halve minuut later herstemt ze haar gitaar om de zaal terug mee te slepen in een lange, dromerige muzieksessie. Met ‘A diosa’ en het daaropvolgende ‘Pes mou a Lexi’ bewijst Lula Pena nogmaals dat ze naast haar betoverend gitaarspel ook beschikt over een uitzonderlijk krachtige stem. (Hoewel het intermezzo waarbij ze een saxofoon nabootst eerder een ludieke touch is dan een muzikaal hoogstandje.)

Alsof we nog niet wisten dat Lula Pena heel wat talen beheerst, sluit ze op het einde van de avond, net voor het ingetogen bisnummer ‘Rose’, in perfect Frans af:  “Ik heb geluk vandaag. Jullie zijn een lief publiek. Vandaag is onze dag. On est arrivé en Belgique.“

< Wannes Hobin >