Recensie Tout Va Bien

We bleven achter met een dubbel gevoel na het optreden van Tout Va Bien, die zijn nieuwe EP ‘Curious Encounter‘ voorstelde in de AB Box. De breekbare stem van Jan Wouter Van Gestel vulde probleemloos een tot achteraan volgepakte zaal. Ook hoe Steven Van Gelder (drums) en David Thomaere (keyboards) erin slaagden om met hun tweeën zo’n volle sound te creëren, blijft ons een raadsel. Maar toch miste het optreden wat energie. Dat komt enerzijds omdat er weinig interactie was met het publiek, op een sporadisch “Komaan AB!“ en enkele pogingen om de handen op elkaar te krijgen na. Anderzijds zijn de tragere dance nummers van Tout Va Bien nu éénmaal niet zo dansbaar, al zegt hij zelf in het begin van de show “Ik hoop dat jullie gekomen zijn om te dansen want we hebben de set wat sneller gemaakt.“ Daar merkten we alleszins weinig van. Hoogtepunten waren voor ons de nieuwe nummers zoals ‘Default‘ en ‘Lucy‘, die origineel en apart klinken. De refreinen lijken combinaties van new wave geluiden uit de jaren tachtig met een zware, moderne dub feel.

Tout Va Bien, het alterego van de jonge Mechelaar Jan Wouter Van Gestel (24), verscheen voor het eerst op het toneel met de single ‘If You Go Away‘ (een vertaling van Jacques Brels ‘Ne Me Quitte Pas‘) in 2013. Hij viel op door zijn aparte stem die vaak neigt naar falsetto, maar dat net niet is. De videoclip heeft ondertussen al meer dan 250.000 clicks op Youtube. Daarna was het wachten op zijn debuutalbum ‘Kepler Star‘ met de singles ‘This Fight‘ en ‘Old Love‘ in 2015. Dat jaar schuimde Tout Va Bien met zijn melancholische elektropop enkele grotere festivals af zoals Rock Werchter en stond hij in een uitverkochte AB Club. Zo bevestigde hij zijn naam als nieuwkomer in het Belgische muziekcircuit. De populaire single ‘Goodbye‘ zette de toon voor de nieuwe EP, die iets donkerder en mysterieuzer klinkt dan ‘Kepler Star‘.

De bijzondere opstelling doet vermoeden dat er voor het optreden een hele show is uitgedacht. Drie kleine podia staan in een halve cirkel achter Jan Wouter opgesteld. Links drie keyboards en een laptop, in het midden een piano en rechts een drumstel met een digitale drumpad. Maar een spectaculaire show werd het niet echt. Gedurende het hele optreden loopt Jan Wouter in zijn lange zwarte jas van links naar rechts over het podium terwijl hij lichtjes beweegt op de beat, maar zich toch lijkt in te houden. Gelukkig staat er geen rem op zijn stem, die even mooi en emotioneel klinkt als bij zijn opnames. Bij het eerste nummer ‘B.E.E.‘, dat traag op gang komt, maar sterk eindigt in hoge keyboard geluidjes, vallen ook de lichten op. Oranje en blauwe stralen licht lijken van achter het podium te komen en creëren zo een warme, zwoele sfeer.

Ook bij de volgende nummers gebeurt er weinig, zowel op het podium als in de zaal. Wel is het leuk om te zien hoe David Thomaere de hoge melodieën, diepe baslijnen en geluidseffecten inspeelt en dan live genereert met een laptop. Ook Steven Van Gelder leeft zich uit op de drums en de bijhorende drumpad die samen een geweldig krachtige sound voortbrengen. Maar het is een beetje wachten tot Jan Wouter zijn draai gevonden heeft. Voorlopig straalt hij weinig zelfvertrouwen uit en dat lijkt het publiek door te hebben. Terughoudend is het juiste woord. Bij het volgend nummer ‘Kepler Star‘, van zijn debuutalbum met de gelijknamige titel, loopt hij nog steeds heen en weer terwijl hij hoofdknikkend de zaal in tuurt. Het nummer wordt wel enorm strak gespeeld en foutloos gezongen, maar komt daardoor wat plat over.

De half-time beat van de drum blijft aanslepen bij de single ‘This Fight‘, maar het aanstekelijke refrein, - “Walk, walk on my friend. See where it all ends“ – dat hij een aantal keer herhaalt, brengt de boel weer wat op gang. Als hij daarna ‘JW4‘ aankondigt - “Ik heb de voorbije maanden enorm hard gewerkt aan de nieuwe EP. Het volgende nummer staat er niet op, maar ik wil het jullie toch tonen“ – volgt een eerste enthousiaste reactie van de toeschouwers die dan toch eindelijk laten horen waarom ze in een volledig volgepakte zaal naar Tout Va Bien staan te kijken. Het wordt een mooie, trage song met langgerekte woorden – “so long... “ – en mooie synthesizergeluiden tussen de zang door. Veel nummers van Tout Va Bien lijken de luisteraar te overspoelen als een langzame golf die uiteenspat in de laatste bridge of het laatste refrein.

Het nieuwe nummer ‘Default‘ gaat diep en is prettig dissonant, maar dat is duidelijk het opzet. Het doet ons denken aan bands van de late jaren tachtig zoals The Cure, Talking Heads en Billy Idol. Jan Wouter ruilt zijn falsetto in voor een dieper en warmer timbre dat zeer goed past bij de mysterieuze tonen van het nummer. Die lijn lijkt hij door te trekken in zijn nieuwe EP. En dat is ook meteen de reden waarom het optreden toch nog in de smaak valt bij ons. De nieuwe nummers zijn écht goed: nieuwerwets met retro-elementen en bovendien knap gearrangeerd en sterk gezongen.

Maar we maken ons de bedenking of de opstelling wel de juiste keuze is geweest. Jan Wouter heeft moeite om het podium te vullen en het publiek op sleeptouw te nemen. Was het misschien beter geweest hem achter de piano te zetten en de muziek voor zich te laten spreken?  Wellicht. Want als hij zich neerzet op het podium uiterst links om het intieme  ‘Let me love you‘ van DJ Snake en Justin Bieber te brengen, waarin hij enkel begeleid wordt door zacht pianospel van David Thomaere, laat het publiek van zich horen. Heel respectvol wachten de mensen met het applaus tot de laatste noot volledig is uitgestorven. Toch draaien de pogingen om ze daarna ook mee te laten klappen op de beat op niets uit. Een schamel hoopje mensen doet wel hun best, maar krijgt de rest niet mee.

Bij ‘Messiah‘ valt weer die industrial new wave op die heel subtiel in het nummer sluipt en transformeert naar diepe, zware dub in het refrein. De zwarte jas gaat uit en Jan Wouter gebruikt eindelijk het volledige podium. Hij lijkt ook natuurlijker te bewegen dan voordien en haalt op het einde van het nummer uit met één enorm lange, hoge toon die niet stopt totdat de keyboards het overnemen en de band overgaat in ‘JW2‘, waarna ze de nieuwe single ‘Queen of Sheeba‘ spelen.

Eindigen doet hij met ‘Goodbye‘, waarbij het refrein een zestal keer herhaald wordt. Hoewel er tijdens het optreden niet echt hevig werd geapplaudiseerd, reageert het publiek na afloop toch fanatiek. De show hield het midden tussen een luisterconcert en een avond waarbij wel bewogen, maar niet gedanst werd. Een dubbel gevoel dus: interessante, originele nieuwe nummers, maar een zwakkere prestatie op het podium.

< Wannes Hobin >

De setlist:

1. B.E.E.
2. Kepler Star
3. This Fight
4. JW4
5. Default
6. Let me love you (cover DJ Snake & Justin Bieber)
7. Full Stop
8. Lucy
9. Messiah
10. JW
11. Queen of Sheeba

Bis:

1. Goodbye