Recensie Taxiwars

Het optreden van TaxiWars in De Roma was kunstzinnig en vernieuwend, maar tegelijkertijd langdradig en ontzettend vermoeiend. Wie is het gewoon om bijna twee uur lang te luisteren naar gejaagde jazzmuziek waarbij honderd noten per minuut je brein tormenteren? Jazzmuzikanten, die kunnen dat. Maar voor de overige toeschouwers was het echt wel een beproeving. De drie muzikanten Robin Verheyen (saxofoon), Nicolas Thys (bas) en Antoine Pierre (drums) deden dan wel hun ding samen met Tom Barman , toch hadden naar het einde van de show toe heel wat mensen de zaal al verlaten om een luchtje te scheppen of gewoon in de gang op een bankje te gaan zitten. Het was namelijk gewoon te veel en te lang. Drie tot vier keer hoorden we een nummer waarvan we konden zeggen dat het op een song leek. De andere nummers waren wilde improvisaties zonder structuur of boodschap. Maar die enkele songs die we erin hoorden zoals ‘Bridges‘ en ‘Deathride‘ zijn dan weer zó goed en apart dat je toch probeert vat te krijgen op de muziek: een onmogelijke opgave, zo blijkt. De hyperkinetische, gestoorde muziek is heel indrukwekkend om te aanschouwen, maar pijnlijk om uit te houden. Jammer dus dat de show zo uitgemolken werd. Soms leek het ook alsof de band meer voor zichzelf speelde dan voor de luisteraars. Er was bovendien weinig interactie met het publiek dat wel probeerde, maar er niet echt in slaagde om de avond ook plezierig te maken.

TaxiWars is een project van dEUS-frontman Tom Barman en saxofonist Robin Verheyen dat ontstond in 2014. Het duo wordt ondersteund door bassist Nicolas Thys en drummer Antoine Pierre. Thys speelde samen met artiesten als Toots Thielemans en Pierre studeerde aan de New York School of Jazz and Contemporary Music. Ze brengen experimentele muziek waarover Barman de vaak poëtische teksten meer opzegt dan zingt terwijl hij via een effectenbox aan het statief van zijn microfoon zijn stem bewerkt. Het resultaat is een obscuur, koortsachtig geheel van klanken en tekst dat ze zelf “JazzNotJazz“ noemen. In 2015 bracht TaxiWars hun titelloze debuutplaat uit en slechts een jaar later volgde de opvolger met de titel ‘Fever‘, waaruit de single ‘Bridges‘ voortkwam. Met de nieuwe plaat toeren ze dit jaar door Europa. Hoewel TaxiWars vorig jaar nog vaak het verwijt kreeg dat Barman met zijn rockverleden zich geen houding wist aan te meten tussen de rasechte jazzmuzikanten, lijkt daar nu verandering in te komen. In een interview met Het Belang Van Limburg eind vorig jaar zei hij: “Als dEUS mijn vrouw is en Magnus mijn minnares, dan is TaxiWars de knappe buurvrouw in de lift“. Wat hij met die buurvrouw doet, is scherp en sensueel, maar ook minimalistisch en rauw. Hoewel de nummers doorspekt zijn met jazz, klinken ze wat trashy en zijn ze toch compact.

Vanaf het eerste nummer ‘Egyptian Nights‘ is het al duidelijk dat we ons niet moet verwachten aan catchy popsongs. Integendeel, de ritmeveranderingen en vergezochte melodieën vragen niet slechts de aandacht van het publiek, maar echte concentratie om het allemaal te kunnen verwerken. Terwijl de band opgaat in hun zenuwachtige jazzmuziek spuwt Barman zwaarwichtige woorden door de microfoon. Hoewel hij niet echt een deel van de band lijkt te zijn, maakt hij extreme gebaren met zijn hele lichaam die aantonen dat hij precies weet wat er zit aan te komen. Hij lijkt wel een dirigent op cocaïne. De tamboerijn die hij tijdens het nummer bovenhaalt, doet eerder dienst als attribuut dan als een instrument. Helemaal op het einde van het optreden wanneer hij er bijna over struikelt zegt hij ook “Dit is de laatste keer dat ik een tamboerijn meeneem. Dat is gevaarlijk op het podium.“

Barman stopt gedurende het hele optreden niet met stuiptrekken. Ook niet wanneer hij de band voorstelt tijdens ‘Taxiwars‘ waarbij zijn stem door een megafoon lijkt te gaan over de hevige drum en bas. Af en toe rust hij wel uit aan de zijkant van het podium als Verheyen een solo uit zijn mouwen schudt. Hoewel, rusten is dat niet echt want hij blijft steeds dansen op diezelfde nerveuze manier.

Het moet wel gezegd worden dat de nummers heel strak worden gespeeld.Vooral het einde van de songs, dat vaak abrupt en onverwacht komt, is zo in elkaar geknutseld dat wie het nog niet wist, overtuigd wordt van het kunnen van deze muzikanten. Bijvoorbeeld bij ‘Let‘s Get Killed‘ waarbij Barman een effect toevoegt waardoor zijn stem een octaaf hoger herhaald wordt. Drummer Antoinne Pierre heeft een cimbaal in repen gescheurd die in een spiraal naast zijn drumstel hangt. Hij mept erop los en gebruikt alles, letterlijk alles, om heerlijk rollende drum beats uit zijn stokken te toveren. Over Verheyen, die zijn saxofoon laat piepen en kreunen, valt niet veel meer te zeggen buiten dat die je volledig omver blaast. Nicolas Thys zorgt met gebroken baslijnen op de contrabas enigszins voor wat structuur en lijkt daardoor de minst gedurfde muzikant. Tot hij voor het nummer ‘Pearlescent‘ een Arabisch getinte solo speelt en op zijn eentje de hele zaal aanzet tot een oorverdovend applaus. Dat hebben de mensen trouwens goed begrepen: bij jazz klap je na elke solo, tot vervelens toe.

Bij het tragere nummer ‘Recent Winds‘, dat gerijpt heeft in een vat whiskey, is de tekst van Barman voor de eerste keer echt verstaanbaar. Wel voegt hij weer een effectje toe – dit keer lijkt hij een ballon vol helium te hebben ingeslikt – dat niet echt nodig is en alleen maar bijdraagt aan het excentrieke, bizarre gevoel van de ganse show. Een aantal keer horen we “Wauw!“ door de zaal gaan wanneer hij een overdreven echo op de microfoon zet en die willekeurig naar de snare en toms van het drumstel van Pierre wijst. De jonge drummer haalt werkelijk alles uit de kast en de echo mist zijn effect niet.

Een mini-synthesizer wordt het podium opgedragen bij ‘Honey, It’s The Blues‘. Barman speelt met één hand een paar begeleidende akkoorden die zorgen voor wat regelmaat in het chaotisch geheel van ‚notenkakkerij‘. Dat zou hij gerust bij meer nummers mogen doen. Eindelijk heb je het gevoel naar een song te luisteren. Ondertussen oogt de zaal al half zo leeg als bij de aanvang van het optreden en begint de show serieus aan te slepen. Solo’s zijn leuk, maar een solo bij élk nummer is gewoon te veel. Speelt TaxiWars om het publiek te entertainen of hebben ze zelf gewoon plezier aan deze eindeloze jamsessie?

Het einde is dan toch in zicht na de twee goede, en zelfs catchy nummers ‘Deathride‘ en ‘Fever‘, de titelsong van het nieuwe album. Als bisnummers brengen ze nog de nieuwe single ‘En Route‘ en ‘Colloseum‘, waarbij ze het publiek een laatste keer op de proef stellen. Een geschifte drumsolo verdient zeker onze waardering, maar niet meer onze volledige aandacht. We kregen er namelijk al zo’n vijftal voorgeschoteld deze avond. Voor ze het podium verlaten, zingen Barman en Verheyen om de beurt “Yeah baby. We fucking deserve it!“ Daar zijn wij echter niet zo zeker van. Je kan een goede muzikant zijn en het is leuk om out of the box te denken. Maar als artiest moet je ook rekening houden met het publiek. En dat deed TaxiWars met hun optreden in De Roma totaal niet.

< Wannes Hobin >

De setlist:

1. Egyptian Nights
2. Taxiwars
3. Let’s Get Killed
4. Soul Repair
5. Questionsong
6. Roscopaje
7. Recent Winds
8. Trash Metal Ballad
9. Bridges
10. To The Hyphenated Poets
11. Who That
12. Honey, It’s The Blues
13. Pearlescent
14. It Went Boom
15. Deathride Through Wet Snow
16. Fever

Bis:

1. En Route
2. Colosseum