PDF-versie voor persoonlijk gebruik

Recensie Fidelio

zaterdag 4 maart 2017HetPaleis

Fidelio

Met ‘Fidelio’ brengen Walpurgis en hetPaleis een muziektheaterstuk dat gebaseerd is op de gelijknamige opera van Ludwig van Beethoven. De enige opera die Beethoven ooit schreef trouwens. Judith Vindevogel herleidde het werk tot de essentie. Zo duurt deze voorstelling, voor kinderen vanaf 6 jaar, ongeveer 50 minuten. Even lang of kort als een lesuur dus. Hoewel de programmabrochure humor beloofde, zagen we die niet meteen in het script. En ook op andere vlakken ontbrak er wel wat waardoor de jongste theaterbezoekertjes niet allemaal mee waren. Op muzikaal gebied viel er dan weer nauwelijks wat af te dingen op de live zang van Kurt Gysen (Pizarro en Rocco), Astrid Stockman (Marcelline) en Annelies Van Hijfte (Leonore en Fidelio) en de arrangementen en soundscapes van Jago Moons die de zangers live begeleidde aan de toetsen en knoppen.

In deze productie zien we een (bescheiden) straatprotest (een vlag met daarop Ché Guevara wappert onder andere) in een video.  Van Hijfte komt vervolgens het podium op als Leonore en snijdt de lange haren af tot een korte coupe om zich vervolgens in mannelijkere kleren te hijsen. Als Fidelio (wat evenveel betekent als trouw), een man dus, zal ze zich aanbieden om gevangenisbewaker te worden. Rocco, de gevangenisdirecteur, ziet dat zitten. Zijn dochter Marcelline ziet Fidelio zelfs op een andere manier zitten. Zij wil dat ‘hij’ op haar past en wordt verliefd. Uiteindelijk wil Fidelio haar vriend Florestan die al twee jaar gevangen genomen wordt door de tiran Pizarro bevrijden. Maar Pizarro beveelt Rocco om Florestan te vermoorden en hem te begraven. Rocco zal daar geld voor in de plaats krijgen. Indien hij dat niet doet, zal Rocco zelf niet al te best behandeld worden. Fidelio kan Pizarro uitschakelen. Leonore kan haar Florestan bevrijden.  Rocco doet er nog een schepje bovenop en laat alle gevangenen vrij.

De toeschouwers zitten allemaal op redelijk ongemakkelijke metalen bankjes. Een kussentje had er best wel bij gemogen.  Maar daar wringt het schoentje niet het meest. ‘Fidelio’ laat dé slachtofferrol die voor Florestan weggelegd is (Saïd Boumazoughe in de film) niet live spelen. We zien hem enkel op de video wat ver liggen in een ruimte die voor kinderen wellicht niet meteen aan een gevangenis doet denken. Op dramaturgisch vlak is dat een redelijk dramatische keuze. Op die manier kan het publiek zich nauwelijks inleven in zijn benarde situatie omwille van de afstand en het andere medium dat video toch wel is ten opzichte van live theater. Wanneer het personage bevrijd wordt, zien we hem als een uitgemergelde pop terugkeren. Dat levert weliswaar een van de mooiste momenten op, op muziek van de Moonlight Sonate (Pianosonate nr. 14 in cis mineur, opus 27 nr. 2), dat weliswaar van zijn hand ook is maar geen deel uitmaakt van de opera van Ludwig van Beethoven,. Het nummer roept echter wel de juiste sfeer op voor deze scène: die van tristesse. Van Hijfte zien we de pop manipuleren wanneer die naast haar zit, ze laat hem ademen en knuffelt hem. Een knap beeld is dat. Met een vertaling van ‘Ode an die Freude’ doet de productie finaal een wat kleffe oproep om elkaar graag te zien. Ook dat werk van Van Beethoven maakt eigenlijk geen deel uit van zijn opera Fidelio. De catharsis voelt hier wat geforceerd aan al lust het jonge publiek hier wel pap van, omdat het nu eenmaal een gekend wijsje is.

Dat geforceerde voelen we ook wanneer Astrid Stockman de kinderen oproept wanneer zij ‘Weg met Pizarro. Weg met die tiran!’ scandeert. Dan maant ze wanneer ze ‘meedoen!’ zegt, de kinderen op de eerste rijen net iets te luid aan om dezelfde tekst mee te roepen. Probleem is echter dat lang niet iedereen doorhad dat de gemaskerde man, die eerst te zien is op het scherm wanneer die belt met Rocco, de slechterik was. Dat komt ook door de vertaling van het libretto. We kunnen ons namelijk niet meteen inbeelden dat een kind onder de tien weet wat bijvoorbeeld bedoeld wordt met het woord ‘een despoot’. Vandaar ook wellicht dat er nauwelijks kinderen mee de tekst scandeerden (kinderen doen overigens zelden iets op bevel dezer dagen).  

 Dat naast een aantal zaken die niet duidelijk genoeg zijn voor de kinderen -  zo zien we niet dat Florestan opgepakt wordt tijdens het straatprotest, en zien we hem niet veranderen in een pop waardoor sommige kinderen niet de link leggen tussen de pop die bevrijd wordt en de acteur in het begin van de voorstelling in de video - zorgt ervoor dat we met gemengde gevoelens de zaal verlaten. Wanneer Kurt Gysen en Annelies Van Hijfte onder het podium verdwijnen, zorgt dat er ook voor dat de kleinste kindjes hen proberen te zoeken onder het podium en daardoor dus afgeleid zijn. Misschien is het daarom geen slecht idee om tussen podium en vloer in het vervolg een zwart doek te hangen.  

De vertaling van het libretto is weliswaar ok op een paar stroeve zinnen na en het wat barokachtige taalgebruik links en rechts. De zang is prima van de twee dames al zingt Kurt Gysen wel erg luid, waardoor dat in de kleine ruimte van de kleine zaal in hetPaleis niet zelden ons het gevoel bezorgt dat het te veel van het goede is en hij er los over gaat, wat alweer de inleving niet ten goede komt...

< Bert Hertogs >


Do you like our reviews and pictures?
Feel free to support concertnews.be by sharing this page or giving a donation.
You make an independent website like ours possible. Thanks!







Geef steeds in je comment mee op welk artikel je reageert.
Please put in your comment to which article you are responding.

Tabs Concertnews.be

News
Soon
Reviews

More news

  • Podcast
  • Facebook
  • Twitter