Recensie Warre Borgmans & Fidelio Strijkkwartet - Wolfgang

Dat Warre Borgmans een begenadigde verteller is, konden we al zien in “Schone Woorden”. Daar liet hij zich begeleiden door gitarist Jokke Schreurs. Voor “Wolfgang” koos hij voor het Fidelio Strijkkwartet en neemt hij ons mee doorheen de wereld van Joannes, Chrysostomus, Wolfgangus, Theophilius Mozart.

Wonderkind Mozart, toen hij nog de kleine Wolfi of Amadéke was, reisde samen met vader Leopold en zus Nannerl Europa rond om te concerteren. Moeder werd aan het thuisfront op de hoogte gehouden door middel van brieven. Borgmans verwerkte die brieven tot een ontroerende en bij momenten hilarisch grappige voorstelling.

Beginnen doet hij door ons meteen al duidelijk te maken dat de muziek centraal zal staan deze avond. “Music is the thing”. Wanneer iemand aan Mozart de vraag stelde wat hij moest leren om te componeren was het gevleugelde antwoord: afwachten en thee drinken. Het is pas wanneer je een grote innerlijke, impulsieve drang voelt dat je een goede componist zal zijn. Je moet je oren, ogen én hart laten werken.

Aan de hand van anekdotes uit eigen leefsfeer schetst hij de figuur van Mozart. Wat dacht u van een kleur- en geurrijke anekdote over Borgmans en de muzikanten on the road en hun stoelgang? Ajuinsoep in Roeselare en de daaropvolgende rit terug naar huis? Borgmans’ relaas wordt nooit platvloers en gaat naadloos over naar de gezondheidsperikelen van Mozart. Ook gedichten van Freek de Jonghe en Hugo Claus verwerkt hij in de voorstelling.

Borgmans laat het publiek aan z’n lippen hangen en gaat vaak een speelse interactie aan met z’n toehoorders. Een GSM die afgaat, onze fotograaf die hij opmerkt, opmerkingen uit het publiek. Hij laat zich nooit van zijn stuk brengen, alsof alles precies zo geënsceneerd is. Ook de interactie met het Fidelio Strijkkwartet is vermakelijk aan te zien en horen. Borgmans weet ook wanneer hij uit de schijnwerpers moet gaan en de muziek de overhand moet laten nemen. Muziek die perfect gebracht wordt door het Fidelio Strijkkwartet. Het speelt strijkkwartetten van Mozart, maar ook werken zoals Opus 1, Mozart’s eerste koorstukje en menuetten van tijdgenoten. Héél even laat Borgmans zich ook verleiden om te zingen. Een versje van Daan Zonderland, een nachtegaal in Echternach, dat op muziek werd gezet door Fidelio’s Bart Van Istendael.

De grote finale is de Speelgoedsymfonie toegeschreven aan Leopold Mozart. Geflankeerd door Van Istendael wordt op een groot assortiment speelgoed gerateld, geblazen, getrommeld en getriangeld.

Een tikkeltje slapstick en héél entertainend. Als toemaatje krijgen we nog korte stukjes uit klassiekers van Johnny White, Louis Neefs en Ann Christy. Of wat dacht u nog van de tunes van Mannix en Mission Impossible. Is het Warre Borgmans die zijn eigen nostalgie even inwilligt of is het om de diversiteit van het Fidelio Strijkkwartet aan te tonen?

Wij durven er om wedden dat het voltallige publiek, tot op de laatste zuurpruim toe, met een grote glimlach de Arenberg buitenkwam en met de bruisende muziek, zeg maar met een hoog Spa-gehalte, in het achterhoofd huiswaarts keerde.

< Nathalie Charlier >