Recensie Revelations

De langste zeventig minuten ooit uit ons ganse jonge leven. Dat leek ‘Revelations’ van Wouter Van Looy, Wim Henderickx en Muziektheater Transparant wel. Een extatische liefdesrelatie met de goddelijke Ander. Dat is het uitgangspunt van de voorstelling op basis van de tekst ‘Visioenen’ van de 13de-eeuwse dichteres en mystica Hadewijch d’Anvers. De regie is van de hand van Wouter Van Looy.  Voor de compositie tekende Wim Henderickx wiens muziek die naar de Middeleeuwse en vroegrenaissance muziek refereert met een snuifje invloeden uit het Midden-Oosten voorzien wordt van de electronica van Jorrit Tamminga. Het geheel ademt traagheid uit, en wil vooral een sfeer oproepen, die van de goddelijke extase, visioenen en onthechting.

Het publiek zit in de Theaterstudio rond een kruisvormig podium. Aan de vier hoeken zijn schermen opgehangen waar we de videoprojecties die al even traag gaan als de rest van de voorstelling van Kurt d‘Haeseleer te zien krijgen. Opvallend grote schermen zijn het overigens voor de beperkte ruimte waar we ons in bevinden. Openen doet de voorstelling met de projectie van enkele teksten die veel te snel passeren zodat we ze niet helemaal kunnen lezen. ‘Revelations’ probeert de link te leggen, een parallel tussen de teksten van Hadewijch d’Anvers en Mohamed El Bachiri’s ‘Een jihad van liefde’. Maar die boodschap geraakt op die manier ondergesneeuwd.

Wat overblijft zijn sopraan Lore Binon en vijf zangeressen van Cappella Amsterdam die wat etherisch en hoog zingen, variërend op ‘a‘ en ‘o‘ op het podium, dan weer achter het publiek rondgaan. Dat zorgt voor een zeer ruimtelijke ervaring aan klank en muziek wat absoluut de sterkte is van deze productie. Maar scenisch weet deze langs geen kanten te overtuigen. Zo zien we Binon als de zwangere Hadewijch in het midden van het kruis op een ronddraaiend element, zien we de vijf andere zangeressen elk in hun kleur (geel, blauw, rood, groen, zwart) met kitscherige engelenvleugels aan. Plots zien we de twee lichtgevende nooduitgang-bordjes in ons vizier. En vanaf dan wordt het moeilijk om de focus bij ‘Revelations’ dat lang geen revelatie is, te houden.

Ijl en ver klinken de stemmen, ook zo voor de fluiten, violen en het slagwerk (inclusief belletjes) die de sound bepalen. Niet dat er geen interessante momenten zijn overigens. Wanneer de zes ‘Gloria’ zingen en de viool en dwarsfluit dissonante klanken laten horen, is dat best boeiend. Maar het geheel gaat te traag vooruit, we zien nauwelijks spel op de bühne en de videoprojecties voegen verder weinig toe aan deze al erg abstracte ervaring. Wanneer we vaststellen dat we tot drie à vier keer naar onze klok kijken tijdens het geheel, en achteraf het gevoel hebben dat er gerust tot 20 minuten aan materiaal geschrapt mocht om de zaak boeiend te houden en de spanningsboog wat strakker te houden, kunnen we niet anders dat concluderen dat ‘Revelations’ absoluut niet ons ding was. Toch zeker niet om te consumeren op het einde van een drukke werkweek, eigen aan de eerste week na de paasvakantie. Daarvoor vergt ‘Revelations’ – opvallend – naar ons gevoel erg veel inspanning om naar te kijken of te luisteren dan wel dat het voor ontspanning zou zorgen. Hoe open het geheel ook wou zijn, het zorgde net voor het tegenovergestelde en gesloten reacties bij ons. Een van lichte afkeer ook.

< Bert Hertogs >