Recensie Onschuld

De causale verbanden in de geschiedenis zijn er alleen maar achteraf. Je kan ze vooraf niet gebruiken om de geschiedenis met zekerheid te voorspellen. En deze waarheid gold ook voor de verhaallijn van “Onschuld”. “Onschuld” combineerde absurde karikaturale situaties en typetjes met een filosofische, kritische blik op de maatschappij en het leven. Het ging over hoe totaal onwaarschijnlijke evenementen in het leven van totaal vreemde mensen elkaar toch gingen beïnvloeden. De voorstelling bracht het verhaal van de hoop in de wanhoop en de leegte in het optimisme. De Roovers kropen in de personages en de leefwereld die Dea Loher had gecreëerd, een wereld waarbij de zelfmoordenaar tot diepere filosofische inzichten kwam dan de uitgebluste oud-filosofe, een wereld waar de blinde danseres meer kleur zag dan de zienden. Het vroeg wel wat moeite om mee in te stappen in die rare wereld, maar eens we mee waren met de rare hersenkronkels kreeg die andere realiteit een verbazingwekkende logica die in zijn sterkste momenten toch weer een spiegel bleek te zijn voor onze eigen maatschappij. 

Het begon allemaal heel eenvoudig: twee vluchtelingen zaten aan het strand te mijmeren over de wereld en hoe die draait. Fadoul was de zwartkijker en zijn vriend Elisio de optimist. Waar de ene vond dat de mensen allemaal gek zijn, zag de andere juist kansen. Tot plots Elisio een vrouw de zee in zag stappen, de golven tegemoet, en haar zag opgeslokt worden door het wilde water. In één moment verloor hij zijn onschuld: hij had niets gedaan om haar te redden. Het beeld van die verdronken vrouw zou vanaf nu zijn dromen gaan beheersen. Fadoul zijn leven kreeg ook een verrassende wending. Terwijl de mooie, blinde paaldanseres Absoluut hem openlijk probeerde te versieren, vond hij een plastic zak met geld. Dit moest een teken zijn van God. Vanaf nu werd hij vervuld van hoop en wist hij één ding zeker: God zit in een plastic zak.

Voor de rest was er nog de kinderloze Mevr. Van Havekerken die zich excuserend voor het wangedrag van haar zoon opdrong bij een echtpaar dat net op gruwelijke wijze hun dochter was verloren. We keken nog even binnen in het leven van Ella en haar onverstoorbare echtgenoot Helmut die schijnbaar immuun geworden was voor de inhoudsloze betogen van de oud-filosofe. We leerden de suikerzieke Mevr. Suiker kennen die autonoom beslist had dat ze bij haar dochter Rosa en haar schoonzoon Franz ging intrekken. Het werd een extra ballast voor de naar kinderen verlangende Rosa die ondertussen al moest leren leven met het feit dat Franz zijn studies voor dokter had opgezegd om bij een begrafenisondernemer lijken te gaan wassen.

Het waren stuk voor stuk erg uiteenlopende en absurde situaties en karakters die op zich best goed gespeeld werden, maar er soms net te ver over gingen. We voelden dan ook aan dat een deel van het lachen er eigenlijk kwam uit ongemak eerder dan uit een vorm van humor. En toch had “Onschuld” ook zijn grappige momenten. Wanneer Fadoul vertelde over hoe hij aan de kassa stond en eiste dat zijn briefje van vijftig euro zou gecontroleerd worden, kregen we een erg vermakelijke scène over de idiotie van de politiek correcte reactie en het “positief discrimineren om niet beschuldigd te worden van discriminatie”. Het was een absoluut terechte kritiek op wat er in onze maatschappij soms mis loopt. Ook het geweldige stuk waarbij Danny Bouman in de huid kroop van een jongeman die van de brug wilde springen, hield het publiek een weinig verbloemende spiegel voor. De commentaren van de omstaanders en de manier waarop die in beeld gebracht werden, vormden een mooi stukje maatschappijkritisch toneel.

Het was alleen jammer dat dit niveau niet representatief was voor de hele voorstelling. Sommige scènes duurden echt te lang of boden net te weinig spel in de taal. De scène van de dokter was misschien zelfs overbodig. Kortom: we konden aan het gesnurk van de man achter ons vaststellen wanneer het stuk minder boeiend werd. We zullen zeker niet beweren dat hij op het einde van de voorstelling was bijgeslapen, maar hij had zeker zijn powernapjes wel gehad.

< Sascha Siereveld >

Spel:
Robby Cleiren (echtgenote en Franz)
Luc Nuyens (echtgenoot en Helmut)
Sofie Sente (Ella)
Leen Diependaele (Mevr. Van Havekerken)
Danny Bouman (zelfmoordenaar en dokter)
Evgenia Brendes (Absoluut)
Isabelle Van Hecke (Mevr. Suiker)
Anne-Laure Vandeputte (Rosa)
Idrissa Mbengue  (Elisio)
Jovial Mbenga (Fadoul)

Scenografie: Stef Stessel
Productie: de Roovers spelen