Recensie Thomas Smith Strak

Strak heet de jongste comedyshow van Thomas Smith die dit jaar 50 wordt. Een zetel, een bijzettafeltje, het podium dat deels in wit gehuld is, enkele XXL-kleurpotloden en een abstracte tekening die ingekleurd wordt in de visual, vormen het decor van ‘Strak‘. Wat de show van Smith, die geboren werd in Delft, maar Britse ouders heeft, eigen maakt is de grote hoeveelheid improvisatie die hij hanteert. Zo herinnerde de comedian zich nog levendig dat ie ooit in het CC van Merksem een benefietoptreden gaf voor mensen met het chronisch vermoeidheidssyndroom. Er was toen 30 man in de zaal. “De rest was wellicht te moe.“ grapte hij. Toen hij een koppeltje - later bleek het een date avond te zijn tussen een jongen en een meisje, dus van ‘een koppel‘ leek nog weinig sprake - zag zitten dat helemaal links vooraan, een beetje afgezonderd van de rest zat, had ie alvast zijn eerste slachtoffers beet die hij tijdens de avond verder kon jennen. 

Zo stelde hij een upgrade voor aan het meisje door twee stoelen aan te bieden in de middenbeuk. De twee twijfelden tot Smith het meisje vastgreep en gewoon verplaatste terwijl de kerel bleef zitten. Verder was er nog een koppel dat bijna 50 jaar samen was en dus al behoorlijk ‘gefroemeld‘ had in het leven, iets waarvan Smith vermoedde dat de date night onder die twee jonge mensen ook wel eens zo zou kunnen eindigen. Terwijl hij de gepensioneerde vrouw knuffelde, kreeg Smith applaus van het publiek. Althans dat dacht ie. In feite ging het naar de jongen die zijn kans schoon zag om uiteindelijk tóch bij zijn date te gaan zitten.

Verder was er nog de man uit Oelegem, Bart, die Thomas Smith vanop de eerste rij een muntje aanbood waar de komiek helemaal niet om gevraagd had. En was er het koppel waarvan de vrouw op de achterste rij van het rechterblok haar smartphone bovenhaalde ‘omdat haar zoon in gevaar verkeerde‘. Toen Smith haar een tweede keer betrapte, kozen de twee er - gelukkig - voor om de zaal te verlaten: “Je hebt twee soorten mensen in Merksem: de gewone en zij die een zoon hebben die in gevaar is“ stelde de komiek.

Smith gaf toe dat ie een beetje moe was, dat zou overcompenseren en zag er vooral tegenop om 50 te worden. Hij somde ook de kwaaltjes op die een man dan meemaakt: bij het opstaan een been hebben dat nog een half uur wil blijven liggen bijvoorbeeld. Maar vooral ook dat ie zijn mannelijkheid kwijt is nu hij een leesbril nodig heeft. Hij is nu niet meer zo gevaarlijk wanneer het jagersinstinct in hem naar boven komt dan vroeger. Want zonder bril is ie niets. Dat ie nog nooit anale seks gehad heeft in zijn leven, vindt hij minder moeilijk om toe te geven. Het leverde ook even wat taalhumor op: “In de poep zitten, interesseert me geen reet.“ Hij vergeleek het met een vijs lostrekken met een waterpomptang in plaats van een schroevendraaier, of brood uit een broodrooster halen met een mes in plaats van een vork: gereedschap moet je gebruiken voor wat het bedoeld is. Daarmee verduidelijkte hij meteen waarom ie niet zo‘n fan van anale seks is.

Erg herkenbaar was ie dan weer in de dagdagelijkse beslommeringen opsommen en het feit dat je geen punten scoort bij je vrouw wanneer je constant gaat stoefen als je iets bereikt hebt (een badkamerrekje rechttrekken, en de wasmand leegmaken, wat een hele opgave blijkt met een 7- en 5-jarige in huis bv., ...) Terecht kaartte hij aan dat vrouwen die een andere vrouw feliciteren die haar huishoudelijke karweien niet meer zo nauw neemt ‘omdat ze een spirituele goeroe is‘ toch wel wat hypocriet zijn: ‘Als ik dat doe, ben ik een lamme klootzak.‘ 

Verder vertelde Thomas Smith hoe brandweerman Eddy, van de zone Duffel, hem stevig te grazen had genomen toen er één dakpan van zijn dak weggevlogen was en die suggereerde om de brandweer te bellen van Mechelen vermits hij in Sint-Katelijne Waver woont. ‘Wie is hier de komiek?‘ vroeg de man zich af terwijl Smith een excuus moest zoeken voor zijn vrouw. Uiteindelijk is het dat nog het meest van al wat bij ‘Strak‘ bleef hangen in het CC van Merksem. Dat de interactie die Thomas Smith opzoekt soms in zijn nadeel speelt omdat het publiek bij momenten grappiger is dan hij en hem ook daardoor zijn pointe niet (altijd) laat maken. De bemerking dat je ‘oei‘ als antwoord krijgt wanneer je vertelt dat je een goede avond hebt gehad, doet je bijna een schuldgevoel geven. Beter is dus ‘niet slecht‘ te antwoorden zodat die lastige repliek niet volgt. Het werd uiteindelijk de running gag van de show. Wanneer Smith een opening liet, zag iemand wel zijn kans schoon om ‘oei‘ te antwoorden waar het kon.   

Maar naar het einde toe zakte de show wat in, wellicht ook omdat Thomas Smith moeilijkere thema‘s als politiek (de brexit, Trump die hij maar ‘een debiel‘ vindt,...), migratie (de comedian heeft sinds kort een Belgisch paspoort en heeft dus twee nationaliteiten: de Britse en de Belgische. Hij vreesde anders een citytrip met enkele reis naar Londen te ontvangen, een sneer aan het adres van Theo Francken is dat), verdraagzaamheid dat op de proef wordt gesteld (wanneer de zigeunerkindjes Isomo en Rolex komen spelen en ze Smith vragen wanneer ze met vakantie gaan, vreest ie dat het een methode is om te weten te komen wanneer ze kunnen inbreken. Hij antwoordt dan: “Wij zijn niet van die mensen die zich constant moeten verplaatsen om gelukkig te zijn.“ En verder is er de grote hoop helden (Miles Davis, Michael Jackson, Bill Cosby, ...) waar het fan-zijn van niet evident is vermits ze in contact kwamen met het gerecht en stond de Britse Belg op zijn manier ook stil bij diegenen die vorig jaar het tijdelijke voor het eeuwige ruilden (Prince, Leonard Cohen, David Bowie, George Michael, ...).   

Strak is niet slecht, dat bespaart ons alvast een ‘oei‘ als reactie. Maar de show in Merksem duurde 100 minuten en mocht gebalder, scherper ook (want nu overtroefde het publiek hem bij momenten). De scène waar we hem in de zetel zagen liggen en hij ons vroeg of er nog vragen waren, duurde ook veel te lang. En ook al is het beeld dat Thomas Smith tussen de kleurpotloden (jeugd) en de zetel (voor gepensioneerden) staat best knap, toch kunnen we ons niet van de indruk ontdoen dat die ingekleurde tekening op het scherm achteraan wel erg mooi ingekleurd was. Alsof Smith net als iedereen in de zaal, in zijn jeugd niet (letterlijk en figuurlijk) wel eens buiten de lijntjes kleurde...

< Bert Hertogs >