Recensie Cirque Eloize met Saloon

Cirque Éloize is opnieuw in het land. Dit keer treden ze met hun jongste voorstelling ‘Saloon’ op in het verlengde Hemelvaartweekend in het Koninklijk Circus te Brussel. Op papier lijkt dat een meesterzet om circus in het Koninklijk Circus te programmeren. Helaas is dat niet het geval, vermits het podium aan de lage kant is, en de parterre niet helt. Daardoor veranderden geen ongering aantal toeschouwers van plaats en wisselden hun stoel in voor een plekje op de tribunes. Saloon is een zeer degelijke circusvoorstelling maar zit dus helaas in de foute zaal geprogrammeerd.

Thema is de far west in deze nouveau cirquevoorstelling die dans, circus, muziek, poppenspel en acrobatie met elkaar combineert. Het gezelschap uit Canada dat 11 originele producties op zijn palmares heeft staan, bracht eerder onder andere al ‘iD’ en ‘Rain’ in de Belgische zalen. Vreemd dus dat er zeker in Nederlandstalig België nauwelijks ruchtbaarheid gegeven is aan de komst van dit gezelschap. Dat is ten onrechte vermits de circusartiesten uit dezelfde pool gehaald worden waar ook Cirque du Soleil gebruik van maakt. Sterker nog er is van samenwerking en uitwisseling onder die gezelschappen sprake. En eerlijk, soms overtreft Cirque Éloize ook het niveau van zijn grote en bekendere broer.

Ook op ‘Saloon’ valt weinig op te merken. De story telling is erg sterk, met als hoogtepunt dé confrontatie tussen de cowboys, de haantjes tijdens een indrukwekkende teeterboard act, waarbij een wipplank gebruikt wordt waarop de acrobaten springen zodat een ander de hoogte in gejaagd wordt en die dubbele salto’s kan maken. Verder is er nog een love story tussen een man en een vrouw.

Johan Prytz brengt magie in de voorstelling via de verbeelding. Dat gebeurt via een buffetpiano die als locomotief dient van een trein, het imaginaire paard dat ie berijdt, de vogeldrol die hij op zijn shirt krijgt en afveegt, de lichtspots waar hij met zijn pistool dat ie maakt met duim, wijs- en middelvinger naar schiet en die uitvallen, en de leuke verwijzing naar Lucky Luke (‘I’m a poor lonesome cowboy’). De voorstelling verwijst ook naar het stripverhaal wanneer het tekstballonnen (‘Help!’) en onomatopeeën (‘Pang!) visualiseert op het podium, op een boogscheut van het stripmuseum van Brussel overigens. Deze cowboy sterft ook wat tot knap poppensel leidt en leuke humor wanneer de artiest terug op het podium verschijnt met een aureooltje als diadeem.

Liefhebbers van het betere voeten- en benenspel komen dan weer aan hun trekken in een heerlijk stukje toneel achter het rode doek tussen Alastair Davies die de romantische anti-held speelt en Justine Méthé Crozat. Jérémy Saint-Jean Picard neemt de rol van Sherif voor zijn rekening. Samen met Crozat zet ie een adembenemende hand-op-hand acrobatie neer. Crozat is duidelijk een durfal die zich onder andere vanop een etage horizontaal laat vallen in zijn armen. Hoe hij het doet, is niet meteen duidelijk. Maar Picard slaagt er ook in om de rand van zijn cowboyhoed op zijn voorhoofd en tussen ogen en neus te laten balanceren om vervolgens die weg te laten wippen en perfect op te vangen met zijn voet. Naast die trucs die op het eerste zicht eenvoudig lijken, trekt Saloon niet zelden de verticale lijn in deze voorstelling waar behoorlijk wat luchtacrobatie aan te pas komt via de straps en de Chinese pole bijvoorbeeld. Verder wordt er ook gejongleerd en gespeeld in het publiek waardoor een podiumwissel in geen tijd voorbij is.

The Kid wordt gespeeld door Shena Tschofen. Zij blijkt van vele markten thuis. De kroonluchter in kruipen en ondersteboven Crozat in de lucht houden, met 1 hand aan de luchter, en de voet verstrengeld met die van Crozat snel rondtollen in de lucht, viool spelen, of de zweep/lasso bovenhalen: ze doet het allemaal. Maar vooral: haar cyr wheel act begeleid op de tonen van Patsy Clines‘ Crazy is met stip een van de hoogtepunten van de show.

Het zijn violist Ben Nesrallah, gitarist Trevor Pool en zangeres Sophie Beaudet die de show voorzien van live zang met gekende countrydeuntjes als Johnny Cash’ ‘Bad news’ en ‘Ring of Fire’, ‘Crazy’ van Cline, Lead Belly’s ‘Where did you sleep last night’ en ‘In the pines’, Cotton-Eyed Joe en als kers op de taart een a capella meerstemmig ‘Will the circle be unbroken’. De opgewekte ritmes werken aanstekelijk en het publiek klapt dan ook danig mee in de handen. En het einde, waar (voorlopig) de strijdbijl wordt begraven is wondermooi.

< Bert Hertogs >

Saloon van Cirque Éloize staat nog t.e.m. 28 mei 2017 in het Koninklijk Circus te Brussel.