Recensie Pappie loop toch niet zo snel

De tour van ‘Pappie loop toch niet zo snel’ loopt op zijn laatste benen voor Jonas Van Geel, Jelle Cleymans, Gert Verhulst en Maggie MacNeal. In een uitverkocht en warm Cultuurcentrum van Merksem speelden de vier alsof het hun laatste optreden was. Met grapjes en plaagstootjes die de zangers elkaar toebedeelden bijvoorbeeld. Zo liet Jonas Van Geel Gert Verhulst wel erg lang wachten in ‘Hé Monique’ toen de telefoon ging en hij - in de rol van de kleine Monique - moest opnemen. Van Geel zag zijn kans schoon om van de gelegenheid gebruik te maken om de telefoon backstage te zoeken, kwam met een XXL-exemplaar af, en verwees daarmee heel kort naar de sketch van Joske Vermeulen die wijlen Gaston Berghmans, Merksemnaar overigens, die een jaar geleden stierf, groot maakte. Daarmee scoor je punten bij een stroboer. Van Geel bleek niet alleen de grappigste maar was vocaal ook de strafste van het gezelschap. 

Openen deed Jelle Cleymans met ‘Plastic rozen verwelken niet’ van Guido Belcanto. Zijn vader Jan die de sax bespeelde tijdens het optreden, zat ooit in de band van Belcanto wist de voormalig frontman van Spring te vertellen. Het werd meteen de eerste grap die Jonas Van Geel uithaalde met zijn collega, door op zijn beurt ook een applaus te vragen voor ‘zijn vader’ terwijl die wees naar de papa van Jelle. ‘De man ernaast dat is je zus.’ ging hij doodleuk verder. Cleymans en het publiek konden er hartelijk om lachen. De twee legden vervolgens het verschil uit tussen een schlager en het levenslied, waar dit optreden in het teken van stond. Met ‘Levensliederen bezingen de schaduwzijde van het leven’ citeerden de heren even Wikipedia. 

Met ‘Is er een ander tussen jou en mij?’, begeleid door onder andere sax en trompet, van John Terra bewees Van Geel al meteen de beste zanger van de avond te zijn. In de lagere regionen, klonk zijn stem heerlijk vol en diep. En die hoge noten kwamen er vlotjes uit. Ook zijn versie van ‘Zij gelooft in mij’ behoorde met stip tot een van de hoogtepunten van de show. Maggie MacNeals stem klonk op haar beurt in ‘Laat me alleen met mijn verdriet’ voldoende doorleefd, met die specifieke korrel in haar stem ook. Alleen in haar eigen nummer ‘Terug naar de kust’ leek het wel alsof de song naar omlaag getransponeerd was. We misten enkele vocale uithalen. Speelde ze op safe? Feit is dat vooral Cleymans’ saxpartij hier indruk wist te maken. Leuk was ook het moment waarop zijn zoon met de zangeres de sirtaki begon te dansen op ‘Mandoline in Nicosia’ dat - u raadt het nooit - onder andere begeleid werd door Patrick Steenaerts op mandoline. Tijdens ‘Bloed, zweet en tranen’ mocht die dan weer soleren op elektrische gitaar. Tijdens ‘Heel apart gevoel vanbinnen’ van Corry kreeg MacNeal in het tweede deel het publiek ook moeiteloos aan het zingen en klapte het danig in de handen mee.

Gert Verhulst, die dezer dagen meer de BV lijkt te spelen in Vlaanderen dan CEO van een bedrijf als gevolg van ‘K3 zoekt K3’, presenteert nu op wat hij eind vorig jaar de ‘meest uitdagende zender van Vlaanderen’ noemde. Ondertussen is de euforie rond de zender al wat gaan liggen. Zijn ‘Late night show’ breekt geen potten, de remake van ‘Zeg ‘ns euh’ vorige zomer stelde teleur en ondertussen staat het businessmodel van het moederbedrijf achter de zender onder druk, net als bij alle commerciële tv zenders overigens omdat er steeds vaker uitgesteld gekeken wordt, en de reclame inkomsten onder druk staan. Verhulst mag dan wel letterlijk de grootste zanger van de vier op het podium zijn, vocaal was ie zeker niet de grootste in Merksem. Zowel in ‘Rocky’ van Bobby Prins als in ‘Zeven anjers zeven rozen’ van Willy Sommers klonk de ‘El Bandido van de Vlaamse entertainmentsector’ dixit Cleymans erg benepen in de hoge noten. Verhulst doopte zich ondertussen om in ‘Begrafenissen Verhulst’ omdat ie behoorlijk wat nummers op zijn lijst had staan waar er wel iemand in dood ging.

Heerlijk was Jonas Van Geel wanneer die constant de nood voelde om ‘Hé Monique’ te plaatsen en de toeschouwers achtergrondinfo te geven over de song die zo al eigenlijk uitgelegd was nog voor die gezongen werd. Toen halfweg het nummer de telefoon opnieuw ging, grapte Van Geel dat hij een tweede lijn had en dat Moniques moeder een callcenter begonnen was. Het leutige telefoongesprek stond in schril contrast met ‘Dokter Bernhard’ van Bonnie St. Claire waarin Verhulst de rol van de dokter speelde en op het einde de zangeres een wel erg dramatisch telefoontje ontvangt.

Een hekel heeft Cleymans aan artiesten die tijdens een optreden vragen om mee te zwaaien, maar nu stond ie zelf op het podium met die vraag tijdens ‘Malle Babbe’. Het publiek zwaaide en zong deze hit van Rob De Nijs vol goesting mee. De tempowissels en de veranderende sfeerzetting blijven deze song dan ook indrukwekkend maken. In een beweging ging het nummer over in ‘Zeg ‘ns meisje’ dat het publiek al bij de start meeklapte toen Philip Kerkhofs zijn basdrum kickte.

Het gezelschap zette het publiek vervolgens op het verkeerde been door te stellen dat ze een nummer gingen brengen van een Vlaamse zanger die ook een pretpark heeft. Heel wat mensen dachten dat het om Verhulst zelf ging, maar die vond de ‘Samsonrock’ toch niet meteen passen in een avond die rond het levenslied draaide. Bobbejaan Schoepens ‘Zie ik de lichtjes van de Schelde’ was dat wel. De vier artiesten brachten het samen, maar de samenzang blendde hier niet altijd even goed. Op het einde liet het kwartet het nummer over aan het publiek dat degelijk zong. Qua samenzang was ‘Pappie loop toch niet zo snel’ met stip het nummer waar de vier stemmen van de zangers wel het best tot hun recht kwamen.

Dat het niet al te best gesteld was met de kennis van het levenslied, bewees het publiek dat moeite had met de vraag van Jelle welke artiest uit Heist-op-den-Berg kwam en levensliederen in zijn catalogus heeft zitten. ‘Polle Pap’ riep iemand. Die komt weliswaar uit deze gemeente, maar de nummers van Soulsister kan je bezwaarlijk onder de categorie ‘levensliederen’ plaatsen. Cleymans bracht ‘Sancta Maria’ van Bobby Prins.

De sfeer werd erg ongedwongen toen Jonas Van Geel opnieuw op het podium verscheen tijdens het tweede deel. In ‘Kleine kokette Katinka’ ging ie met Cleymans voor een choreografie waarvoor ze op hoogtestage zouden zijn geweest. Uiteindelijk stelde die choreo met de typische showdans/achtergronddanserpasjes niet zo gek veel voor en staken ze de draak met het genre terwijl hun stemmen wel perfect blendden. Ook zo wanneer ze samen met MacNeal het achtergrondkoortje vormden van Verhulst tijdens ‘Zeven anjers zeven rozen’ van Willy Sommers. ‘De fles’ van André Hazes en Herman Brood werd al helemaal hilarisch toen MacNeal in Amsterdams dialect zong en Van Geel daar nog een schepje bovenop deed. Even integreerde die laatste ook een streepje ‘Hakuna Matata’ in de song.

De zangavond die tijdens ‘Hé Monique’ dreigde om te slaan in een ‘vertelavond’ sloeg zo wel vaker om in een comedy-avond. Serieus namen ze zichzelf en het genre ‘levenslied’ dus niet, wat ons finaal een dubbel gevoel bezorgt. ‘Pappie loop toch niet zo snel’ was enerzijds een ode aan het levenslied, maar anderzijds ook een parodie. Laat ons stellen dat dat een contradictio in terminis is.    

< Bert Hertogs >

De setlist:
Deel 1:

1. Plastic rozen verwelken niet - Guido Belcanto (Jelle Cleymans)
2. Is er een ander tussen jou en mij? - John Terra (Jonas Van Geel)
3. Laat me alleen met mijn verdriet - Rita Hovink (Maggie MacNeal)
4. El Bandido - Will Tura (Gert Verhulst)
5. Hé Monique - Frans en Monique + Joske Vermeulen - Gaston en Leo (Gert Verhulst en Jonas Van Geel)
6. Witte Rozen - Zangeres zonder Naam (Gert Verhulst)
7. Dokter Bernhard - Bonnie St. Claire (Maggie MacNeal en Gert Verhulst)
8. Zij gelooft in mij - André Hazes (Jonas Van Geel)
9. Malle Babbe - Rob De Nijs (Jelle Cleymans)
10. Zeg ‘ns meisje - Paul Severs (alle vier)
11. Zie ik de lichtjes van de Schelde - Bobbejaan Schoepen (alle vier)

Deel 2:

1. Verloren hart verloren droom - Johnny White (Jonas Van Geel)
2. Terug naar de kust - Maggie MacNeal (Maggie MacNeal)
3. Mandoline in Nicosia - Zangeres zonder Naam (Jelle Cleymans en Maggie MacNeal)
4. Sancta Maria - Bobby Prins (Jelle Cleymans)
5. Kleine kokette Katinka - De spelbrekers (Jonas Van Geel en Jelle Cleymans)
6. De fles - André Hazes & Herman Brood (Jonas Van Geel en Maggie MacNeal)
7. Rocky - Don Mercedes (Gert Verhulst en Maggie MacNeal)
8. Heel apart gevoel vanbinnen - Corry (Maggie MacNeal)
9. Pappie loop toch niet zo snel - Herman Van Keeken (alle vier) 

Bis:

1. 7 anjers 7 rozen - Willy Sommers (Gert Verhulst en de andere drie als backings)
2. Bloed, zweet en tranen - André Hazes (alle vier)