Recensie Drugs kept me alive

Een zeer jong en wellicht ook progressief kunstminnend publiek trok naar de Bourla om Fabres ‘Drugs kept me alive’te zien. Fabre schreef deze monoloog voor Antony Rizzi vijf jaar geleden. Rizzi kon een jaar niet dansen omdat ie een medicijn tegen de hepatitis moest innemen. Verder bleek hij HIV-positief. Dé quote uit het werk ‘Ik ben een dansende apotheek’ mag dan wel grappig zijn, ze geeft weliswaar ook weer hoe de danser zelf zijn leven leefde: met legale en illegale drugs. Daarover gaat het stuk ook, dat je met legaal spul ook in een roes kan komen, of je lichaam in extase, rust, of noem maar op kan krijgen. ‘Ben ik ziek?’ is de vraag die Rizzi meermaals aan het publiek stelt als je weet wat je neemt en waarom? Al stelt ie verslaving voor als een bewuste keuze die je onder controle kan houden. Die visie doet toch wel wat vragen oproepen. Finaal lost hij zijn mensbeeld op het publiek: ‘de mens is een zeepbel’.

Met een pierrotachtige muts staat ie achter een houten schraag op wieltjes. Een kaars brandt ie, en door de lucifer uit te laten doven, creëert hij rook die hij met een sierlijke handbeweging laat opgaan in de lucht. Het is meteen de start van zijn beweging, zijn choreografie die hem bij een eerste doosje poeder brengt dat voor rook zal zorgen in een schaal. Die rook kan hij als een bol laten groeien, tot die als een grote witte bubbel uiteenspat en over de tafel zijn weg naar de vloer vindt. ‘De prijs is goed. Het plezier is immens.’ zijn de eerste zinnen uit deze productie. In negen scènes vertelt Rizzi welke medicijnen hij nam en welke invloed die cock-tail op zijn lichaam had. Ook de paradox haalt ie naar het einde toe aan, dat ie zichzelf moest vergiftigen om in leven te blijven.

Tussendoor onderbreekt ie voor zeepreclamespots die hij telkens een seksuele lading meegeeft, soms ook door een vet Italiaans accent in zijn Engels te steken. Onder de middelen die hij gebruikte zitten onder andere eviplera, sustiva, interferon, ribavirine, truvada, valium, rilatine, cocaïne, en nog veel meer. Wanneer hij ‘Ik choreografeer in mijn eigen vuil’ zegt, verwijst ie naar de diarree die een neveneffect van een laxerend product. Ook bij zijn seksleven staat ie stil. Zo nam hij een middel dat hem vier uur een erectie gaf en waarbij hij meermaals klaarkwam. Telkens volgde er minder en minder sperma bij de zaadlozing tot het nog om slechts enkele druppels ging. Maar elke keer vloeiden er wel meer tranen. Een orgasme is ook het moment dat je even niet bij de tijd stilstaat. Seksualiteit staat voor neuken en geneukt worden in alle lichaamsholtes en gaten waar het kan, volgens hem. Rizzi was daar ook onvoorzichtig bij, liefde en seks is nu eenmaal irrationeel. Hij geeft toe dat ie een blowjob gaf om professioneel hogerop te geraken en beschrijft hoe hij anale seks had, de aars van zijn sekspartner leegzoog tot Rizzi’s hoofd zo rood zag als een Indiaanse krijger.

‘Ik ben een ongeneeslijke romanticus. Verleider. Levensgenieter. Soldier of love. Avonturier. ...’ zijn maar enkele van de negen thema’s die hij aansnijdt en koppelt aan drugs. Onder andere in zijn zoektocht naar euforie, naar het transcendente, naar de goddelijke extase kwam hij bij drugs terecht. De scène is dan ook volledig omzoomd met allemaal flesjes met pillen in. Flessen die hij bij de start al in zijn shirt verzamelt zodat hij een buikje krijgt die hij moet meezeulen tijdens het dansen. Een voor een vallen de flesjes over de scène die er chaotisch bij zal liggen op den duur. Drie grote schalen staan verspreid met zeepsop waarmee hij lange cilindervormige zeepbellen maakt die hij door zijn voeten tot aan zijn middel laat gaan om ze dan uit elkaar te laten spatten. Daarna doet hij dat no eens over via zijn armen.

Sterk is ook het moment waarop hij met een grote zeepbel een andere kleinere zeepbel pingpongt op een cirkelvormig absorberend hulpstuk. Finaal laat ie de kleine zeepbel in de grote overgaan. Die scène lukt niet van de eerste keer. ‘Give them what they want’ klinkt het dan, verwijzend dat je als theatermaker (soms) ook moet bieden waar het publiek om vraagt. En hoewel Rizzi’s performance multidisciplinair is, overtuigt ie vooral in zijn gezichtsexpressie, bewegen en acteren (die slissende ‘s’ na het innemen van een bepaald product bootst ie goed na bijvoorbeeld, alsook andere neveneffecten die hem een oud mannetje, dan weer een extreem viriele man maken). Maar qua dans zagen we weinig verrassende zaken. Het moeilijkst van al hebben we het met het repetitieve karakter van deze voorstelling, de negen scènes waarin steeds producten genoemd worden en het effect dat het op hem had. Dat zorgt ervoor dat ‘Drugs kept me alive’ op den duur vreemd genoeg wat eentonig wordt en begint te vervelen. En het is best geen eenvoudige voorstelling om je aandacht erbij te houden. Tenzij je rilatine op voorhand had genomen, wat de aandachtsspan vergroot, of cafeïne misschien...

< Bert Hertogs >