Recensie Metallica in Symphony

Met Metallica in Symphony bracht de European Philharmonia onder leiding van Walter Proost een in your face crossover concert in het Koninklijk Circus. De Italiaan Roberto Molinelli tekende voor de arrangementen, behield de power van Metallica en verrijkte de elektrische sound met die van een klassiek orkest: in dit geval een stevige percussiesectie (pauken en xylofoon), koperblazers (die stevig mochten doorklinken in het tweede deel), en strijkers. Onder de eerste violisten zaten een paar dames die we 50+ schatten wat hen ongezien cool maakte en bewees dat muziek, ongeacht het genre, van alle leeftijden kan zijn. Hun strijkstokken kregen het hard te verduren. Geoffrey Vanderhaegen en Patsy Verfaille namen de vocals voor hun rekening. Opvallend dicht bij de orginele stem van James Hetfield kwam Vanderhaegen overigens. Hij kreeg dan ook een groter applaus dan zijn vrouwelijke collega die ofwel te vlak zong (‘Fade to black’) ofwel te braaf, klassiek (‘Nothing else matters’). Maar met een stevig ‘Battery’ en publiekslieveling ‘Enter sandman’ won ze het kritische metalpubliek toch voor zich. De fans wilden meer en kregen dat ook na een staande ovatie.

Openen deed de avond met ‘Master of Puppets’ dat Vanderheaegen uitstekend voor zijn rekening nam. Een binnenkomer van formaat was dat met stevige gitaren, drums en violen. Met een vals einde ook waar toch enkele fans in trapten. Zij gaven vroegtijdig een applaus. De zanger mocht ook al meteen de laagste regionen van zijn stem opzoeken. Orkest, elektrische band en zangers waren overigens klassiek opgesteld, de zangers en de electric band rechts van het podium naast hen de strijkers, koperblazers of percussie instrumenten in een halve cirkel.

Kenmerkend aan de nummers van Metallica zijn onder andere de versnellingen (in ‘One’ bijvoorbeeld), of de gitaarsolo’s (hier in een fenomenaal sterke versie van ‘Creeping death’ bjvoorbeeld). De muzikanten brengen het er telkens goed vanaf. Niet voor wat show links en rechts verlegen, steekt Eric Melaerts zijn tong ook even uit na ‘Creeping death’ terwijl de dirigent hem even de hand komt schudden. Een knappe solo zette hij neer terwijl de eerste violen ook hun accenten toevoegden. ‘Metallica!’ roept iemand het uit vanop het balkon. De kreet wordt op gejuich onthaald. De fan zal dat daarna nog twee keer doen, met twee keer hetzelfde effect maar dan steeds een extatischer antwoord van de andere toeschouwers.

In het tweede deel van ‘Metallica in Symphony’ lijkt het wel alsof de mix beter doorkomt, althans de kopers komen meer op de voorgrond zoals in ‘Disposable heroes’. Melaerts opent ‘Welcome home’ op elektrische gitaar waarna cimbaalgetik volgt, de tweede strijkers en vervolgens de rest van de muzikanten aanvullen. Een nummer dat mooi opgebouwd wordt, noemen ze dat. Wanneer alle muziekinstrumenten te horen zijn, het nummer op volle kracht te horen is, zien we ook de eerste fans headbangen in hun stoeltjes. Na ‘Enter sandman’ volgt een eerste gedeeltelijke staande ovatie. Ook tijdens deze song, soleerde Melaerts even, zij het rechtstaand deze keer om het geheel extra punch te geven en de fans toch iets van showeffect te geven in deze klassieke setting. De metalheads in de zaal maken met hun vingers een duivelsteken en klappen de song stevig in de handen mee. Wanneer een fan op het einde fluit alsof ie achter een meisje aanzit, grapt de dirigent even en vraagt ie of dat voor hem bedoeld was. Het toont ook de relaxte sfeer van het optreden aan.

De intro van ‘Nothing else matters’ op akoestische gitaar krijgt - terecht - een applaus en gefluit van het publiek mee. Maar het nummer wordt vocaal iets te braaf, te gepolijst gebracht. Het mist dat rauwe randje. Na ‘Battery’ reageert het publiek extatisch en fluit het danig om meer. Dat krijgt het ook, maar niet in de vorm van extra nummers waar sommige fans wel om vroegen (‘Seek and Destroy’, ‘Whiplash’ ... ). Net zoals bij een klassiek optreden, herneemt de European Philharmonia enkele nummers. In dit geval het strafste arrangement van het tweede deel en het op een na strafste: ‘Enter sandman’ en ‘Battery’. Die eeste toegift wordt vele malen steviger meegeklapt dan de eerste keer wanneer de basdrum te horen is. Ook Erics solo op het einde valt op, wanneer hij kiest vooor een glissando naar boven. Zo spreidt ie het bedje voor de drummer die enkel nog zijn laatste kick moet doen.

Zeker, zo nu en dan floten er enkele micro’s op het podium van al dat muzikale geweld en de gebruikte reverb op de stemmen. Maar het bewees evengoed dat dit een volledig live concert was, waar het orkest de elektrische band kon uitdagen en omgekeerd. Als een pletwals die niets of niemand uit de weg ging, zo’n verpletterende indruk liet ‘Metallica in symphony’ achter. Of hoe deze formule een ‘approved by the original band’-label verdient.

< Bert Hertogs >

De setlist:
Deel 1:

1. Master of puppets
2. One
3. For whom the bell tolls
4. Fade to black
5. Creeping death
6. Hate train

Deel 2:

1. Disposable heroes
2. Welcome home (Sanitarium)
3. Enter sandman
4. The unforgiven
5. Nothing else matters
6. Battery

Bis:

1. Enter sandman
2. Battery