Recensie Coldplay

Formidabel, dat was het eerste optreden van Coldplay tijdens hun ‘A head full of dreams’ tour in het Koning Boudewijnstadion. Formidabel, niet in de ironische betekenis van het woord zoals Stromae het in zijn wereldhit bedoelt om duidelijk te zijn. Chris Martin, die een half optreden de Belgische vlag in zijn achterbroekzak mee zeulde, bracht geheel op zijn manier een ode aan Stromae, wellicht de meest populaire Belgische artiest van het moment. Op het einde van ‘Hymn for the weekend’, dat visueel voorzien werd van metershoge vlammen, liet de frontman zich vallen op het B-podium, kroop recht en strompelde over de catwalk alsof ie zat was om vervolgens liggend aan het begin van het hoofdpodium ‘Fix you’ in te zetten. Dat was al een eerste referentie naar Paul Van Haver. Door even akoestisch en solo op gitaar, gebruikmakend van een looping station ‘Formidable’ te coveren inclusief het gekende handgebaar van Stromae op het einde, kreeg hij de 50.000 toeschouwers moeiteloos op zijn hand.

‘Zijn we hier op het verkeerde concert aanbeland?’ waren de eerste reacties rondom ons toen klokslag negen uur ‘O mio babbino caro’ uit Puccini’s opera ‘Gianni Schicchi’ door de luidsprekers klonk. Het zou het enige streepje hoge muziekcultuur zijn die in het Koning Boudewijnstadion te horen was die avond nadat AlunaGeorge op blote voeten, gehuld in een groen topje, kort fleurig rokje in groen, wit en geel dat ze tot boven haar navel had getrokken (een truc om zo optisch haar benen te verlengen aldus onze buurvrouw) een oogverblindend voorprogramma verzorgde dat weliswaar niet altijd even toonvast was.

Het artistieke parcours van Chris Martin, Jonny Buckland, Guy Berryman en Will Champion kan terecht in vraag gesteld worden. Voor ‘Every teardrop is a waterfall’ gingen ze een deuntje lenen bij ‘I go to Rio’, en hun ‘alternatieve’ imago hebben ze sindsdien dan ook resoluut ingeruild voor een populair imago met anthems die van begin tot einde meebrulbaar zijn en variëren op de klinker ‘o’.

Sinds 2011 hebben ze ook een live succesformule gevonden die hen als gegoten zit, en waar ze in se niet veel aan veranderd hebben voor het stadion. Net als in het Sportpaleis waren er lichtgevende bandjes voor de toeschouwers die mee voor de knappe lichtshow zorgden. Al was er nog te veel daglicht het eerste half uur, en was het effect dan enkel op de rechtertribunes en balkon te merken. De rest van het publiek had de ondergaande zon nog op z’n snoet. Die armbandjes kleurden voor het eerst rood tijdens opener ‘A head full of dreams’ waarbij we Charlie Chaplin in de intro hoorden, er voor het eerst maar lang niet voor het laatst vuurwerk afgeschoten werd en er veelkleurige confetti de lucht inging over de breedte van de catwalk wat een regenboogeffect opleverde. De bandjes kleurden – niet geheel verrassend – geel tijdens ‘Yellow’, blauw-paars tijdens ‘Every teardrop is a waterfall’ en alle mogelijke kleuren tijdens ‘Paradise’ onder andere. Gek overigens dat ‘Everglow’ totaal niet voorzien werd van licht via de armbandjes. Een aantal toeschouwers haalde dan maar de smartphones boven.

Het eerste half uur ging aan een rotvaart voorbij. Chris zette zich aan de buffetpiano bij ‘The Scientist’ dat het publiek uit volle borst meezong toen de ‘Nobody said it was easy’ aan de beurt was in de lyrics. Opvallend veel cameralui filmden het optreden trouwens. Zo stonden er op het hoofdpodium twee mannen te filmen, en hing er een camera aan enkele draden die over de catwalk en de hoofden van de mensen heen kon bewegen. Verder stond er een kraancamera rechts opgesteld. Lang niet alle beelden waren live te zien op de schermen overigens wat doet vermoeden dat de band dit materiaal wel eens zou kunnen gebruiken voor een concertfilm. Niet zelden namen de cameralui overigens het publiek in beeld om zo de sfeer extra op te zwepen.

‘Hehey hoho’ klinkt het al uitbundig bij de fans na de Tiësto remix van ‘Paradise’. Even wanen we ons aan het hoofdpodium van Tomorrowland. Maar dit is wel degelijk een Coldplay-optreden. Dat zakt in wanneer de heren voor het eerst plaatsnemen op het B-podium en daar ‘Always in my head’, ‘Magic’ begeleid door electric drums en ‘Princess of China’, waar de elektrische gitaar en het percussieve karakter opvalt, zingen. Geen Rihanna te bespeuren overigens in Brussel. We horen haar op tape en zien haar in de visuals een Shiva-choreografie (effect met verschilende armen) uitvoeren.

Bij ‘Clocks’ laten de Britten de laserstralen op het publiek los waarbij de toeschouwers op de tribunes rechtveren en stevig aan het meeklappen slaan. Maar het eerste waan-zin-nig moment tekenen we op tijdens ‘Charlie Brown’ waarbij het ganse middenplein synchroon de lucht in springt met dat handje in de lucht. Wat. Een. Feest!

Daar deed de band nog een schepje bovenop tijdens ‘Viva la vida’ waarbij de ‘o’’s erg luid meegekeeld werden en het nummer zwaar werd meegeklapt. Coldplay bewees hier dé stadionband van het moment te zijn.

Maar opnieuw zakte de sfeer even in toen de groep de VIPs ging plezieren op hun C stage dat helemaal vooraan de middelste tribune was neergepoot waar de duurste plaatsen ook waren. ‘In my place’, begeleid door synths en 2 gitaren en ‘Don’t panic’ brachten ze dan wel degelijk, je voelde dat op dat moment een deel van het publiek, omwille van de zichtlijnen wellicht, of de plakkerige hitte gedeeltelijk afhaakte.

Confetti op de catwalk in de kleuren van de Belgische vlag, veelkleurige ballonnen, lasers, vlammen, vuurwerk … Ook naar het einde van het optreden haalde Coldplay alles uit de kast en onderstreepte het het visuele karakter van de show. Wie op de tribunes of het balkon een beetje schuin zat, had overigens het beste zicht op het geheel. In het B-podium zaten bijvoorbeeld leds die mee tot de visuals van de show behoorden. Niet voor niets hing er dus een camera aan draden boven de hoofden van het middenplein.

Zeker, qua sound zat de geluidsmix vooral in het begin van het optreden niet echt lekker. En ook tijdens zijn bindteksten was Chris niet al te best verstaanbaar. Het Koning Boudewijnstadion is dan ook niet gebouwd voor concerten. Toch was dit optreden een van de betere concerten qua geluid die we in het Brusselse stadion de afgelopen jaren hebben meegemaakt.

Terwijl het publiek de uitgang opzocht, werden er zwarte doeken en plastiek over de muziekinstrumenten gedaan op het podium en party tentjes daar nog eens over geschoven. Ondertussen haalden de stewards de bladblazers, sneeuwschoppen en borstels boven om het middenplein confettivrij te maken voor het tweede concert.

< Bert Hertogs >

Lees ook:

Recensie Coldplay Dag 2 in het Koning Boudewijnstadion Brussel op 22 juni 2017 ****

Recensie Coldplay in het Antwerps Sportpaleis op 18 december 2011 ****1/2

De setlist:

1. O mio babbino caro (uit de opera ‘Gianni Schicchi’ van Puccini)
2. A Head Full of Dreams (intro met Charlie Chaplin)
3. Yellow
4. Every Teardrop Is a Waterfall
5. The Scientist
6. Birds (met stukje ‘‘Oceans‘‘ in de intro)
7. Paradise (met outro Tiësto remix)

B-Stage

1. Always in My Head
2. Magic
3. Princess of China
4. Everglow (single versie)

A-Stage

1. Clocks (met stukje ‘‘Army Of One‘‘ in de intro)
2. Midnight (gedeeltelijk)
3. Charlie Brown
4. Hymn for the Weekend
5. Fix You (met stukje ‘‘Midnight‘‘ in de intro)
6. Viva la Vida
7. Adventure of a Lifetime

C-Stage

1. Kaleidoscope (lange versie)
2. In My Place (akoestisch)
3. Don‘t Panic (akoestisch met zang door drummer Will Champion)
4. Formidable (cover van Stromae)

A-Stage

1. Something Just Like This (The Chainsmokers & Coldplay)
2. A Sky Full of Stars
3. Up&Up (met lange outro)