Emotioneel twaalfde Choreolab

Voor de twaalfde keer kropen de dansers van Ballet Vlaanderen in de huid van die van choreografen en creëerden ze zelf enkele korte stukken. Jonas Vlerick die verschillende jaren deel uitmaakte van de compagnie richt zelfs zijn carrière nu op choreografie. Zijn ‘Solar Industries’ waarbij hij de dansers in zwart en wit kleedde met uitgekiend zwart wit scènebeeld in de belichting en boeiende muziekpartij van Clint Mansell wist ons van begin tot einde te boeien. Heel wat val- en draaibewegingen kent de choreografie die verwijst naar het ontstaan van sterrenstelsels en zwaartekracht. Vlerick leverde de meest complete choreografie af van de avond met onder andere stagiaire Lara Fransen in een knappe rol. Zij maakt vanaf volgend seizoen deel uit van het corps de ballet.

Het was in vele opzichten een emotioneel geladen avond, die muzikaal niet zelden gedragen werd door pianomuziek overigens. Virginia Hendricksen neemt als half-soliste afscheid van Ballet Vlaanderen en werkt vanaf dan achter de schermen als assistent choreograaf. In ‘The Future Past’ behandelt ze afscheid nemen als thema. Nancy Osbaldeston en Lara Fransen zingen Keanes ‘Somewhere only we know’ in de coverversie van Lilly Allen waarbij Albina Skvirskaya hen live begeleidt op piano. Viisueel trekt Hendricksen de diagonale lijn in het lichtplan. De choreografie verwijst naar klassiek ballet. We zien een danseres links achteraan plaats nemen die een na een vergezeld wordt van een andere danser tot er nog maar eentje danst. Vervolgens gaan ze samen op een lijn met de handen achter elkaars rug af waarbij de choreografe suggereert dat je afscheid nemen niet alleen doet, maar samen. 

De nieuwe rijzende ster bij Ballet Vlaanderen is de Britse Nancy Osbaldeston. Ze is – geheel terecht overigens – onlangs gepromotoot van soliste tot principal van de compagnie. Daarmee slaat ze eigenlijk een stap over, die van eerste soliste. Het is vooral haar veelzijdigheid die haar erg interessant maakt op het podium, dat ontdekten we eerder al in het seizoen. Tijdens Choreolab werd dat nogmaals onderstreept. 

Hoorden we haar in ‘The Future Past’ zingen, dan zagen we haar de avond als choreografe van Entr’acte openen. Osbaldeston toont de wereld van de pierrot, de clown. De beide kanten ook: zowel de tristesse, de melancholie (o.a. naar het kind zijn), als de humor. Dat doet ze door een witte driewieler boven te halen. Verder toont ze toneel in het toneel, door het theaterdoek te spiegelen zodat we de twee toneelmeesters zien die zowel het doek openen voor de muzikaal leider als de clown die achter de schermen nog last minute gesticuleren wie er nu eerst het applaus in ontvangst zal nemen. Op subtiele wijze legt ze zo het spanningsveld tussen muzikanten en dansers bloot. Gary Lecoutres pak wordt uitgedaan, dat op zich blijft voort tuimelen via de verschillende andere dansers. Rondom hem cirkelen de dansers met een ballon rond hem. Ook al doet de Britse die al enkele jaren in Antwerpen woont, beroep op gekende beelden, en focust ze naast beweging ook op mime, toch storen die cliché’s nooit. En dat is op zich een knappe prestatie van deze dromerige choreografie waarmee ze ook haar rol als danseres lijkt te relativeren (‘Ik ben hier om het publiek een mooie avond te bezorgen, meer niet’ lijkt ze te suggereren.) op muziek van Mozarts Sonata in C Major, KV545/ 1 Allegro, Mazombo’s ‘O hohem da Mandibula Torta’ en Sondheims ‘Send in the clowns’.

Verder is de kersverse principal van Ballet Vlaanderen te zien in ‘As you like’ van de Amerikaanse Acacia Schachte die als soliste vanaf volgend seizoen te zien is. Haar choreografie is erg eclectisch en daardoor is het niet altijd even makkelijk om er een lijn in te zien. Sterk is het eindbeeld waarbij een rollercoasterrit, de daarbijgaande bewegingen en mimiek getoond wordt. Maar ook hier is het vooral Nancy Osbaldeston die in haar veelkleurige jurk in rood opvalt in een passioneel duet waarbij haar gezichtsexpressie – dat verlangen – in combinatie met de uitgestrekte hand naar het publiek ons danig onder de indruk brengt. Ook haar solo is van erg sterk niveau. 

Het buitenbeentje tijdens Choreolab is beslist ‘Late night tales’ op de gelijknamige muziek van Nils Frahm. De Amerikaanse Drew Jacoby die principal is bij Ballet Vlaanderen danste onder andere werk van Pina Bausch, William Forsythe en Béjarts ‘Boléro’. Het is dan ook niet meteen een verrassing dat er enige theatraliteit in haar eigen werk geslopen is. Een metalen wolk hangt in de nok. Jacoby refereert naar de trashy popscene, de drag queen ook. Het vreemde en het lelijke in de beelden van fotograaf Helmut Newton trekt haar ook aan. 

Hier mag Tom de Jager heerlijk op de lachspieren van het publiek werken door op rustige muziek volledig uit de bol te gaan. De uitslover op een feestje lijkt het wel. Hoe herkenbaar trouwens! Dansers worden op de scène gerold terwijl ze uitdagende poses aannemen, dan weer met de benen wijd open gespreid op de scène zitten. ‘My blue heaven’ klinkt het nostalgisch in de muziek die te horen is via een oude plaat met zo veel krasgeluiden op en zo afgespeeld dat die meer vals klinkt dan wat anders. Of hoe nostalgie vaak het resultaat is van opgeblonken herinneringen terwijl het vaak niet meer is dan een product uit zijn tijd. Als objecten laat Jacoby haar dansers rond hun as draaien alsof ze gezamenlijk ook nog eens op een collectieve as staan die ronddraait. Daarmee ondersteunt ze visueel het idee van de platendraaier, hier komisch uitgevoerd waarbij de cirkel rond is met de clownerie van Entr’acte waar deze grotendeels lichtvoetige Choreolab mee begon. 

< Bert Hertogs >