Recensie Pet Shop Boys

‘Je bent een feestje aan het missen Filip!’ roept een fan van Pet Shop Boys in het Frans richting Koninklijk Paleis. De vorst geeft niet thuis. Niet verwonderlijk want de Belgische vlag hangt immers ook niet uit. Het Britse muzikantenduo, dat live verstrekt wordt met drie bijkomende muzikanten, had een behoorlijke klus te klaren als afsluiter van Brussels Summer Festival op het Paleizenplein. Goldfrapp, dat voor hen optrad, zag immers dat de mayonaise maar niet wou pakken. ‘Guys?’ vroeg Alison zich luidop af, licht wanhopig omdat de respons van het publiek zo mager bleef. Tja, als de cameramannen inzoomen op de synths tijdens ‘Become the one’ en er gaan geen toetsen naar beneden terwijl je wel een repetitieve melodie hoort, dan zit je wellicht met een meelopende track te werken … Pet Shop Boys gaven hun publiek daarentegen een excentriek kleurrijk lichtspektakel waar je instant vrolijk van werd. Alleen was het jammer dat ze de meeste hits – ‘It’s a sin’, ‘Go West’ (cover van Village People), ‘Domino Dancing’ en ‘Always on my Mind’ (cover van Brenda Lee) – opspaarden tot het laatste half uur van het concert. Daardoor zat het niet al te best met de spanningsboog van het eerste uur.

In dat eerste uur tekenden we nochtans enkele opvallende hoogtepunten op. Met stip was ‘Love Is a Bourgeois Construct’ er een van. Een triomfantelijke song waarbij de oho-melodie zo aanstekelijk werkte dat het publiek die met plezier meezong. Verder klapte het ook danig mee in de handen terwijl we nog geen twintig minuten ver waren in de show. Pet Shop Boys trekte de visuele kaart. Al bij de start van ‘Inner Sanctum’ dat uit hun dertiende en jongste album ‘Super’ komt, schenen de visuals op twee cirkels en op het witte doek achteraan. Vanachter die ronde cirkels kwamen de lead zanger Neil Tennant en zijn compagnon Chris Lowe vervolgens op. Het duo heeft ons altijd al een dubbel gevoel bezorgd. Enerzijds leveren ze dansbare nummers af, anderzijds blijft Tennant erg statisch en niet zelden formeel (in pak) op het podium staan. Dat het publiek niet meteen weet hoe te reageren, is dan ook enigszins logisch. Zeker wanneer de straatlantaarns aan het Paleizenplein dan nog eens oranje licht op de massa stralen ook. Dan voelt het wat aan alsof we fuiven met het zaallicht aan …

‘The Pop Kids’ brengt Tennant deels in parlando, deels in zang. Het is dan pas dat we Afrika Green (zang en percussie), Christina Hizon (zang en toetsen) en Simon Tellier (zang, percussie en toetsen) te zien krijgen. Meteen maken zij de sound van de twee een stuk rijker, dieper en vooral ook percussiever. Het moet gezegd dat sommige nieuwe arrangementen van bekende hits en enkele recentere songs gewoon erg hedendaags klinken. Uitzondering is weliswaar ‘West End Girls’ waar Pet Shop Boys te dicht bleef bij het origineel waardoor de song toch wel wat gedateerd overkwam en na een tijd de aandacht van het publiek niet wist te behouden. Het nummer leek vooral te werken naar een andere opvallende climax.

Dat werd ‘Vocal’ dat uit 2013 dateert. De beats, de synthriffs, … alles aan het nummer dat ook voorzien werd van een opmerkelijk luider geluidsvolume, zorgde ervoor dat dit het kantelmoment van de show werd. Het collectieve ontdooi-moment van het publiek, quoi. Alsof het zich ook eindelijk bevestigd voelde in de lyrics ‘I like the people, I like the song. This is my kind of music. They play it all night long.’ en de toeschouwers zich uiteindelijk gewonnen wilden geven.

De smileys en dollartekens spatten van het scherm bij ‘Opportunities’ (Let’s make lots of money). Bij ‘Burn’ vormde er zich een lasercirkel op het witte doek. Maar de video en de onderbroken witte lijn in het midden bij ‘Love Etc.’ wist dan weer nier te boeien. En zo stelde Pet Shop Boys vast dat ze een hobbelig eerste uur concerteerden. Dat lag simpelweg aan hun set die hoogtepunten met dieptepunten afwisselden. Pas in het laatste half uur kwam daar verandering in bij ‘Go West’ van Village People waarbij het publiek uit volle borst ‘Together!’ zong. Toen het ook ‘All day. All day’ voor haar rekening nam tijdens ‘Domino Dancing’ bleek Neil Tennant erg tevreden. ‘Brussels you are amazing. Give yourself a round of applause’ klonk het en toen moest die andere meezinger ‘Always on my mind’ nog komen waarbij het witte doek plaats had geruimd voor veelkleurige lichtballen.

Pet Shop Boys op Brussels Summer Festival voelde dus aan als een Carpool Karaoke met James Cordon. Fun, aanstekelijk pretentieloos entertainment met zeer hoge meezingfactor.

< Bert Hertogs >