Recensie Limbo

Met “Limbo” haalde de Zomer Van Antwerpen opnieuw een opmerkelijke circusact naar de Koekenstad. Sinds hun première in Adelaide in 2013 toerde dit gezelschap ononderbroken de wereld rond met een programma dat vuurspuwen, paaldansen, tapdansen, trompetsolo’s en zwaardslikken wist te combineren in één show. In deze mix zaten staaltjes van performancekunsten die absolute wereldtop waren, maar er waren helaas ook momenten waarop men gewoon de tijd zat te vullen.

De eerste grote act uit de voorstelling was een tapnummer van Hilton Denis. Het was werkelijk om duimen en vingers bij af te likken. De snelheid en het schijnbare gemak waarmee hij zijn schoentjes deed klikken was fenomenaal. Hilton kreeg ruimschoots de tijd om zijn talenten te etaleren en het publiek zat er van te smullen. Het was absolute wereldtop en dit op een klein rond podiummetje in een circustent aan de rand van Schelde. Persoonlijk zouden we nooit gedacht hebben dat een tapdansact thuis hoorde in een circus, maar we waren maar wat blij om deze performance te zien.

De Braziliaan Marco Motta kreeg de tweede act. Ceremoniemeester, mondharmonicaspeler en muzikaal leider Elyas Khan zette de toon en dat werd dit keer iets neerslachtig, flirtend met het lugubere terwijl Marco hangend als een lijk werd binnengedragen. Zijn polsen werden met linten aan een katrol bevestigd en de spots rond het podium vormden passend de tralies van een kooi waarin deze levende dode zijn kunsten mocht laten zien. We werden getrakteerd op een heerlijk staaltje gymnastiek waarbij gratie, souplesse en kracht versmolten tot een magisch stukje luchtacrobatie. De passende lichtshow tijdens dit onderdeel maakte het stukje af.

En na deze twee geweldige acts kwam er een opvulstukje waarbij men een liedje ging zingen. Dit was geen geweldig succes en zeker niet na twee knallers van topniveau. Er volgde nog een korte dansroutine op het ritme van charleston-achtige muziek met een New Orléans-invloed. Leuk, maar niet van hetzelfde niveau als de openingsacts. En dat was een beetje het probleem van “Limbo”: er zaten echt geweldige optredens tussen, maar daarnaast ook wat middelmatige en zelfs zwakke momenten.

Nog zo’n absolute topper was bijvoorbeeld Mikael Bres zijn prestatie aan de Chinese paal. Dit was zeker niet de eerste keer dat we in een circusvoorstelling een act aan de paal zagen, maar dit was wel de absoluut beste prestatie ooit. Het gemak waarmee Mikael zijn kunsten etaleerde was fenomenaal. Terwijl de band het zachte “Will you watch me when I fall?” speelde, wandelde hij zijn paal op, zette hij zich horizontaal en hield hij zich zonder handen staande in de nok van de tent. En dit alles deed mij het een gemak alsof het de normaalste zaak van de wereld was. Het publiek hield vol spanning de adem in toen hij op het einde van zijn act vanuit de nok naar beneden gleed en net enkele centimeters voor zijn gezicht de grond raakte tot stilstand kwam. We hoorden het publiek een zucht van verluchting slaken toen alles goed afgelopen was.

We gaan ons hier niet wagen aan een vergelijking van de moeilijkheidsgraden van de verschillende stunts, maar de paalact van Mikael Bres liet bij ons in ieder geval een betere indruk na dan de hoepelact van de Canadese Evelyne Allard. Dan toch maar liever het vuureten en zwaardslikken van Heather Holliday. Deze acts hadden iets nostalgisch. Het waren lekker ouderwetse kermisattracties die ons gevoel als een metronoom deden overslaan tussen afschuw en respect. Langs de ene kant was het enorm knap en technisch om brandende fakkels te zien doven in haar mond of de vlam via haar mond van de ene naar de andere fakkel te zien overgaan, maar het was tegelijkertijd ook eng. Het idee dat iemand een brandende tl-buis in haar keel duwt en dat je haar strottenhoofd van binnenuit verlicht ziet is absoluut angstaanjagend en vies, maar tegelijkertijd is het ook wel spannend en apart. Het was in ieder geval weer eens iets uit een klassiek, ouderwets circus.

Dat ging niet helemaal op voor de act van Eamon McNelis. Toegegeven: de trompet is van oudsher het voorkeursinstrument van de Pierrot uit het circus, maar dan past het in een clownsact. In Limbo was het eerder een solomoment in een concert. En net zoals het daar de gewoonte is, mocht Eamon laten zien hoe virtuoos hij zijn instrument kon hanteren. Het verdict: Eamon kan heel aardig overweg met zijn trompet en heeft een hele hele lange adem. Het publiek was dan ook behoorlijk onder de indruk van zijn prestaties.

En toch ging onze muzikale voorkeur uit naar wat Mick Stuart wist te brengen op zijn polymba. Mocht u nu denken: “Dat instrument ken ik helemaal niet.”, kunnen we u dat helemaal niet kwalijk nemen. Mick heeft het namelijk helemaal zelf uitgevonden en gebouwd met behulp van een hele reeks Afrikaanse duimpiano’s en een hoop elektronica. Het resultaat van al dat knutselen, was een sound die soms iets weg had van de warme houtklank van een marimba gecombineerd met een gamelan en een andere keer weer eerder een koude calypso-klank van een steelpan. Het had hoe dan ook altijd wel iets exotisch en met behulp van al die elektronica tegelijk ook iets heel modern. Alleen al om dit instrument eens te horen bespelen, zou je naar “Limbo” moeten komen kijken. De andere topacts zijn dan gewoon een hele mooie bonus.

< Sascha Siereveld >