Recensie Lady Linn and friends

“Het is lang geleden dat ik nog voor zo veel volk gespeeld heb.” Het is wellicht een van de meest oprechte bindteksten die we de afgelopen jaren konden optekenen. Lady Linn – “in het echte leven een spraakwaterval, op het podium niet echt” – genoot zichtbaar dat de Roma uitverkocht was voor een tamelijk exclusieve avond waarin ze andere artiesten uitnodigde om met haar het podium te delen. Isabelle A, Bart Peeters en Natalia die ze in de jongste editie van ‘Liefde voor muziek’ beter leerde kennen, had ze voor de gelegenheid uitgenodigd. De Roma van haar kant wist uit te pakken met een nieuw geluidssysteem en bleek nu op akoestisch vlak vlotjes te kunnen concurreren met die andere exquise zaal op akoestisch vlak in onze stad: de Koningin Elisabethzaal. “Het was een van de betere optredens die ik al gezien heb” hoorden we een koppel achteraf in de premetro zeggen. Er was iets van aan, al kon het uiteraard nog steeds ietsjes beter.

Het is op zijn zachtst gezegd opmerkelijk dat Lien De Greef nog steeds als Lady Linn mag optreden en dat ze nog geen brief van de advocaten van Lady Gaga ontvangen heeft dat haar artiestennaam te veel doet denken aan die van de zangeres van ‘Pokerface’. Met een kleine vertraging startte haar optreden op de tonen van ‘Ask for more’. Buiten was het geen weer om een hond door te laten en dus was het publiek wat aan de late kant. De Greef gedroeg zich als een echte gastvrouw die haar gasten op het podium met veel respect behandelde. En daar zat al meteen de eerste ‘maar’ van dit optreden: ze zette zich iets te veel in een dienende/ondersteunende rol voor de andere artiesten toch zeker in het eerste deel. Pas op het einde van de set in het tweede deel trok ze volledig het laken naar zichzelf toe. Kortom, ze mocht wat meer al bij de start de frontvrouw zijn en spelen. Nu was Lien vooral een muzikante onder haar muzikanten en cijferde ze zichzelf iets te veel weg tussen haar Magnificent Seven: Joris Caluwaerts (piano), Filip Vandebril (bas), Steven Van Gelder (drum), Tom Lodewyckx (gitaar), Yves Fernandez (trompet), Marc De Maeseneer (saxofoon) en Frederik Heirman (trombone). Zo speelde ze zelfs even stagehand van Sioen wanneer ze zag dat de kabel in zijn gitaar niet goed stak toen ie aan ‘Panic Mountain’ was begonnen, een song die de politiek en media bekritiseert omwille van de angst die ze zaaien.

In het zwart met een zwarte hoed op, stapte Lady Linn het podium van de Roma op. Vooraan in het optreden mocht Heirman al meteen een eerste solo op trombone afsteken, niet veel later tijdens ‘That’s allright’ was het de beurt aan de sax en vervolgens de trompet. Een song die ze ook opnieuw knap opbouwde met de stem en vervolgens basgitaar waarbij het publiek het ritme meeklapte en de kopers het geheel voorzagen van een indrukwekkende crescendo. De toeschouwers mochten vervolgens ook hoog ‘oehoe’ zingen wat hen goed afging. Qua sound is de Roma enorm vooruitgegaan met de maatregelen die ze op akoestisch vlak nam. Er hangen nu twee op maat gemaakte inflatables onder het plafond. Dat is wellicht het meest zichtbaar van al (al moet je goed kijken om het te zien). Het geluid is nu een stuk droger dan vroeger en voelt wat als een grote studio aan. Het echo effect is kortom verdwenen. Maar dan nog hang je af van de man achter de knoppen, die nog steeds een optreden naar de knoppen kan helpen. Niet zo bij Lady Linn and friends. Al was het jammer dat er ruis zat op de gitaar van Raymond van het Groenewoud tijdens ‘Geen ontkomen aan’.

Dat niet alle artiesten hun teksten van buiten kenden, was ongetwijfeld een van de grootste bezwaren die we hadden tijdens enkele songs in dit optreden. Een partituurstaander stond dan ook klaar voor zij die nood hadden om te kunnen spieken. De ene artiest deed het met papier (Bart Peeters), de andere had een tablet nodig (Isabelle A). Het zorgde ervoor dat sommige songs wel erg formeel aanvoelden. Zo’n staander werkt ook voor een deel als vierde wand die moeilijk te doorbreken valt...

Met stip was een hemels ‘Hemel’ door Bart Peeters de strafste song van het eerste deel. Zeker, Bart is al jaren kind aan huis van de Roma en dat voelde je ook bij het publiek dat hem samen met Raymond van het Groenewoud een stevig applaus gaf. Maar de man uit Boechout kwam ook danig uit zijn pijp. Zocht ie aanvankelijk wat naar zijn Engels timbre tijdens ‘Here we go again’, toegegeven we zijn al een tijd niet meer gewend om hem in het Engels live te horen, dan zette ie mede dankzij een straffe Yves Fernandez op trompet een erg knappe versie neer.

Als er al een van de gasten teleurstelde dan was het wel Isabelle A. De Gentse die al een tijd in Antwerpen woont, liet zich overstemmen door de band. Wanneer de geluidsmix kiest om zelfs de gitaar voor de zang door de speakers te laten horen, dan ben je veel te bedeesd op een podium, dan speel je een soort verstoppertje, vinden we. Isabelle moet vocaal veel meer ballen aan haar lijf durven hebben. Qua uitstraling, looks, kledij, bewegingen, … zit alles zeer goed. Maar ze moet wat meer Natalia durven zijn, wat meer durven, en ze moet die lead durven pakken. De lead nemen, betekent dat jouw stem boven al de rest te horen is. Natalia moet dan weer op haar beurt zich wat meer leren inhouden. Gas inhouden is trouwens moeilijker dan gas bij te moeten geven. Maar zoals Natalia in de Roma stond, was het perfect. Goed gedoseerd en tegelijkertijd genieten en plezier beleven. Maar nooit ging ze ‘erover’, wat ze wel in haar eigen shows durft doen en ze durft zich daar soms nog in verliezen ook. ‘Intermezzo’ van Isabelle klonk dan ook niet meer of niet minder dan een intermezzo, al voorzag de dwarsfluit het geheel van een interessant klankbedje.

Natalia bleek naast Bart Peeters een van de verrassingsgasten die niet aangekondigd waren. De Kempense gaf mee dat ze heel blij was dat Lady Linn haar gevraagd had om met haar het podium te delen. “Wij zijn collega’s maar zien elkaar zelden.” stipte de zangeres die in hetzelfde jaar geboren is als ondergetekende aan. Ook dat merkte je in de Roma, de artiesten hadden er allemaal zin in om eens iets te doen dat hen uit hun dagelijkse – euh – routine haalde. “Ik ben buiten adem” klonk het na een fe-no-me-nale versie van ‘Sing your heart out’. Dat was niet gelogen, Natalia zong de ziel uit haar lijf én dat nummer ging haar zeer goed af. Geen over the top Amerikaans gedoe waar we ons in haar shows zo danig aan storen. Neen, de zangeres ging voor de essentie: de muziek voor zich laten spreken. En met ‘Verlangen’, een cover van Clouseau, die ze samen met Lady Linn voor de gelegenheid bracht, toonde ze ook in het Nederlands ons te kunnen boeien. Alleen die ‘sch’ die kwam er stemhebbend in plaats van stemloos door.

De sfeer is gezet, het publiek laaiend enthousiast. En toch slaagt Lady Linn er niet meteen in om het moment te vangen wanneer ze overgaat in ‘I don’t wanna dance’, haar grootste hit. Neen, ze zet in de foute toonaard in en moet de song hernemen. Het publieksenthousiasme zakt dan ook wat in tot ze op het einde voor publieksinteractie gaat. Dan zet ze de situatie knap recht. Ze deelt het publiek op in twee, beneden en balkon, en organiseert samen met haar muzikanten een weergaloos a capellamoment waarbij het nummer in canon gezongen wordt. De toeschouwers zingen prachtig mee. Kippenvel. Wanneer Flip Kowlier het reggaenummer ‘Mo ba nin’ zingt waarbij hij ondersteund wordt door de andere artiesten, is het trekken en sleuren om het publiek mee te krijgen. Zijn teksten zijn dan ook nauwelijks verstaanbaar én reggae ligt wel erg ver verwijderd van het overheersende genre van de avond.

Het is dan ook Raymond van het Groenewoud – wie anders – die in het tweede deel voor hét hoogtepunt van de show tekent. Aan de synthesizer brengt ie ‘Liefde voor muziek’ in een sublieme gospelversie waarbij de andere artiesten samen met het publiek een gospelkoor vormen. Voor de gelegenheid wordt de ‘olé ola’ – die enkel geschikt is voor onder andere voetbalstadia aldus de zanger – ingeruild voor geneurie op de letter ‘m’. Maar niet alleen dat erg straffe arrangement viel op. Raymond was ook de enige die even overging tot wat freewheelen tijdens het optreden. En hij aarzelde niet om kritiek te leveren op vtm. In zijn strofe had ie het over een ‘afgebleekte vtm sticker’ en na het eerste refrein klonk zijn bindtekst: ‘Dat was deel 1. En dan nu tijd voor ... Reclame!’ Héérlijk dat ie zo onrechtstreeks Natalia en Bart Peeters jende die hun diensten dezer dagen aanbieden aan vtm. Toen Natalia op een fenomenale manier de hoogste (gospel)regionen van haar stem opzocht tijdens het nummer, antwoordde Raymond droogjes: ‘Zo hoort u het ook eens van een ander’. Wat een heerlijke humor heeft die man.

Maar het meest beklijvende nummer werd voor de toegiften gespaard. ‘Wat nog komen zou’ schreef Bart Peeters toen ie zijn vader verloor. Lady Linn vertaalde het naar ‘Raindrops on a leaf’. Samen brachten ze de song, zij in het Engels, hij in het Nederlands. Met als resultaat een ronduit indrukwekkende live versie. Het is van Barts ode aan Yasmine, op 25 juni 2009 in het OLT, geleden – toen,de dag dat ze uit het leven stapte, droeg ie een wonderschoon ‘Een vriend zien huilen’ aan haar op  – dat we hem nog zo boven zichzelf zagen stijgen qua live uitvoering. Hoe authentieker, oprechter en kwetsbaarder een zanger zich opstelt op het podium, hoe liever we het hebben. Op dat vlak werden we zeer hard verwend door Lady Linn and friends.

< Bert Hertogs >

De setlist:
Deel 1:

1. Ask for more
2. Dream
3. That’s allright
4. Panic Mountain (met Sioen)
5. I am aware (met Sioen)
6. Here we go again (met Bart Peeters)
7. Hemel (met Bart Peeters)
8. Regret/Zo zal het zijn (met Isabelle A)
9. Intermezzo (met Isabelle A)
10. Slowly

Deel 2:

1. Dark
2. Lucky
3. Geen ontkomen aan (met Raymond van het Groenewoud)
4. Sing your heart out (met Natalia)
5. Verlangen (met Natalia)
6. I don’t wanna dance
7. Mo Ba Nin (met Filip Kowlier en de andere gasten)
8. Can’t find you (met Filip Kowlier)
9. Liefde voor muziek (Raymond van het Groenewoud en gasten als gospelkoor)
10. High
11. Hallelujah Anyway (met Stef/Gustaf)
12. Love affair
13. We used to be

Bis:

1. Raindrops on a leaf/Wat nog komen zou (met Bart Peeters)
2. Cry baby