Recensie Ben Miller Band

Het Amerikaanse Ben Miller Band zette in La Madeleine een erg enthousiast optreden neer waar het spelplezier vanaf droop. Met stip is Rachel Ammons, gitariste, violiste, en backing vocal het geheime wapen van de band. Wat ze ook doet op het podium, ze weet erin te schitteren. Of ze nu een waanzinnig straffe solo neerzet (die versnelling in een erg boeiend ‘Babylon falling’ gevolgd door puike drumsolo van Scott Leeper, het opzwepende spel in ‘Ghosts’ dat uit de plaat ‘Any Way, Shape Or Form’ komt, ...), een knappe dialoog die ze aangaat met haar viool en de mondharmoncia van lead zanger en gitarist Ben Miller tijdens ‘Black Betty’, een cover van Ram Jam uit 1977, of ze de hoofdmelodie mag spelen in een terecht zeer goed onthaald ‘Get right church’ of de zang voor haar rekening mag nemen, … steeds weet de zwartharige vrouw wiens lokken bijna tot haar knieën reiken, het publiek met verstomming te slaan. Verder karakteriseert de sound van de band zich via de zelfgemaakte instrumenten zoals de ‘one string washtub bass’ van Scott Leeper die overigens ook de drums bespeelt. Verder is er nog bassist en gitarist Bob Lewis, die ook het geluid van een zelfgemaakte gitaar laat horen. Het luidruchtige publiek, dat kritisch was - zo waren de reacties zeer gemengd toen Miller vroeg om mee te zingen op ‘Call me if you ever want to party’ – maar ging het uiteindelijk wel degelijk overstag. En de groepsleden? Die genoten van het moment wat aanstekelijk werkte.

Ben Miller Band is in 2005 samengesteld en brengt folk, blues en countryinvloeden in zijn songs. Een banjoband dus ook en zeker in de tweede helft van het concert kwam dat instrument meer op de voorgrond zoals bij ‘We’re gonna run when the world’s on fire’. Nog iets wat eigen is aan het genre zijn de crescendo’s en versnellingen (ook onverwachte zoals in het verrassend arrangement van ‘House of the rising sun’, een cover van The Animals uit 1964) die ook hier hun doel niet missen. Het publiek klapt mee, reageert erg enthousiast en de sfeer wordt er alleen maar nog meer uitgelaten door.

Het grootste minpunt van het concert was met stip het geluid. Zeker bij de start floot een micro heel erg luid. Dit euvel leek moeilijk opgelost te geraken want ook verder tijdens het optreden, kwam dat gefluit opnieuw de kop op steken, weliswaar tussen twee songs door, wat het nog min of meer aanvaardbaar maakte. Op het einde van hun openingsnummer toonde Ben Miller al moeiteloos zijn kopstem te kunnen aanspreken terwijl Smiling Bob zijn wasbord bovenhaalde voor ‘Hurry up and wait’. Vaak zingt Miller overigens door een oude groene telefoonhoorn wat een speciaal effect oplevert. Het is onder andere het geval tijdens het nieuwe ‘Big boys coming’.

‘Sketchbook’ introduceert de frontman als een klein Beatlesnummer hoewel het publiek luidruchtig blijft praten in de buurt van de toog. Met ‘Merci beaucoup.’ dankt hij het publiek na ‘Ghosts’ waarbij iemand in het publiek antwoordt met ‘De rien.’ ‘My accent is awful.’ repliceert Miller vervolgens wat hem vergeven wordt. ‘You can stay.’ laat een fan weten. Miller dankte zijn fans ook bij ‘Foreigner’ omdat ie zo veel plaatsen kan bezoeken en zich er weliswaar steeds een buitenlander voelt, zeker wanneer ie de grens oversteekt.

< Bert Hertogs >