Recensie Kasabian

Een optreden waarbij Vorst Nationaal wel erg laat in vuur en vlam kwam te staan. Dat leverde de Britse rockers van Kasabian af. De band zette een oversneden rock and roll optreden volgens het boekje neer. Niets spannends, niets vernieuwends ook om aan te merken. Wat vooral opviel was dat de groep halfweg zijn publiek verloor. Enkel die schare fans vooraan die aan het moshen sloegen, vielen op. Al de rest leek wel verbouwereerd te staan alsof het nieuws dat Bart De Pauw niet langer te zien is op zondagavond op één, dan pas was beginnen doordringen. De game changer bleek ‘Treat’ te zijn waarbij Sergio Pizzorno als een dansende beer aan het dansen sloeg vooraan het podium, de synths een instrumentaal intermezzo voor hun rekening namen en de song via de drums opnieuw opengetrokken werd waarbij de zanger de frontstage in dook om de rechterkant van het middenplein in te wandelen terwijl ie belicht werd door een volgspot. ‘Everybody knows I work it. Work it like a treat’ zong ie terwijl de song werd neergelegd door een knappe dialoog tussen de zanger die ‘I said’ zong waarbij het publiek mocht aanvullen.

Met tranen op de hoes van het recentste album ‘For Crying Out Loud’ en dus ook op de backdrop, die tevens blauw kleurden tijdens de start van de show op de tonen van iets wat eerder op een videogame leek waarna een bleep te horen was die stelselmatig versnelde en de stroboscopen rood kleurden, leek Kasabian ons een wel erg makkelijke mogelijke headline te geven, dat het optreden om te huilen was. Helaas voor de cynici, de azijnzeikers en ander tuig leverden Sergio Pizzorno, Tom Meighan, Chris Edwards , Ian Matthews en hun tour members een zeer degelijke rock and rolloptreden af. Tijdens ‘Eez-eh’ stak de band even ‘Around the world’ van Daft Punk in het nummer op het einde. Dat zou overigens niet de enige muzikale verwijzing zijn die de groep zou leggen. ‘Days are forgotten’ opende immers met een streep Ennio Morricone, met name ‘The ecstasy of gold’. Over ecstasy gesproken, dat komt ook ter sprake in ‘Bumblebee’, het tweede nummer in de set: ‘Cause when we‘re together, I‘m in ecstasy.’

‘Wasted’ werd stevig meegeklapt terwijl ‘Club foot’ een eerste hoogtepunt opleverde en de groep ook aanvoelde dat lang niet iedereen in de zaal mee was: ‘How’s everyone in the seats? Make some noise!’ luidde het. Daarna zakte het optreden in en was het wachten tot ‘Treat’ zodat de band het optreden weer stapsgewijs kon laten groeien tesamen met het publieksenthousiasme tijdens ‘Empire’ en ‘Bless this acid house’.

Het was echter wachten tot ‘Lost Souls Forever’, het laatste nummer op de reguliere set, dat de volledige kuip overstag ging. Het oho anthem zingt het publiek zelfs verder wanneer de groep al van het podium is. Dit is dan ook gewoon de sterkste song van het ganse optreden en rock and roll volgens het boekje krijgen we te horen en te zien. Die drums die de song doen meeklappen, die split jump van de zanger, … het maakt het plaatje helemaal compleet.

Met ‘Comeback kid’ dat qua sound naar 60’s-70’s rock verwijst, merkt Kasabian echter dat een groot deel van het publiek opnieuw afhaakt. Maar de ‘Get loose! Get loose!’ slogan van de frontman tijdens ‘Vlad the Impaler’ en finaal ook de uitnodiging om te springen, valt niet in dovemansoren. Tijdens de laatste toegift krijgt de groep het publiek zelfs zo ver op het middenplein en een deel van de tribunes om een sit down te doen en recht te veren van zodra de beat terug doorkomt.

Bij het buitengaan horen we de fans de melodie van L.S.F. neuriën. Kasabian zette dus een degelijk rock and rolloptreden neer in Vorst Nationaal, alleen bleek het publiek wat aan de stroeve kant.

< Bert Hertogs >

De setlist:

1. Ill Ray (The King)
2. Bumblebeee
3. Eez-Eh (met outro ‘Around the World’)
4. Underdog
5. Shoot the Runner
6. Days Are Forgotten
7. You‘re in Love With a Psycho
8. Wasted
9. Club Foot
10. Re?Wired
11. Treat
12. Empire
13. Bless This Acid House
14. Stevie
15. L.S.F. (Lost Souls Forever)

Bis:

1. Comeback Kid
2. Vlad the Impaler
3. Fire