Recensie Celtic Woman

Zeer dankbaar, dat was Celtic Woman in de Koningin Elisabethzaal. Dankbaar om het gulle applaus met twee gedeeltelijke en finaal ook een volledige staande ovatie voor de vier vrouwen. Hun laatste show van 2017 was dit en tevens het einde van hun Europese ‘Voices of Angels’-tour. Een mooier slot konden ze zich zelf wellicht niet gedroomd hebben in de beste concertzaal van Antwerpen.

Susan McFadden, Éabha McMahon, Mairead Carlin en violiste/harpiste Tara McNeill vormen samen het Ierse Celtic Woman. Het recept sinds 2004: Keltische traditionele muziek of bestaande klassiekers in een Keltisch jasje steken. Ondertussen zijn er verschillende zangeressen en violisten de revue gepasseerd op die 13 jaar tijd. Met 17 uitgebrachte albums wereldwijd (waaronder kerstplaten en een compilatie album) is het een behoorlijk productieve groep die in 2007 de European Border Breakers Awards won. Dit jaar scoorden de meiden zelfs een Grammy nominatie.

Celtic Woman leunt qua live concept dicht aan bij wat Helmut Lotti, Céline Dion, Andrea Bocelli, André Rieu, Il Volo en co doen. Populair klassiek waarbij Celtic Woman resoluut de Keltische kaart trekt en refereert naar de muziek in Riverdance of Lord of the Dance. Er komt links en rechts immers ook een streepje tapdans bij. Het geheel oogt een tikkeltje braaf misschien waarbij men mooi binnen de lijntjes kleurt, en het voelt soms wat te steriel aan, té geregisseerd allemaal hoewel de dames feilloos solo of meerstemmig zingen. Aan de andere kant past dit genre perfect bij de eindejaarsperiode.

Celtic Woman voelt soms aan als een missverkiezing waarbij de dames veel trapje op en trapje af gaan, of waarbij ze hun overigens prachtige jurken laten wapperen door rond hun as te draaien, dan weer de benen uit elkaar te plaatsen en wat opzij over te hellen. Met liefst 14 staan ze in totaal op de bühne, met een drummer, percussioniste, toetsenist, gitarist, doedelzak en uilleann pipes-speler, pianist en vier mannelijke dansers en backings. Verder horen we ook nog de tin whistle en de Ierse fluit in de arrangementen die niet zelden naar het einde van een nummer opentrekken en waarbij we (via de synths) een volledig orkest toegevoegd horen worden.

Het is nochtans wanneer Celtic Woman de pathos achterwege laat en zo gevoelig en authentiek mogelijk klinkt, dat de dames ons het meest weten te ontroeren. Bij opener ‘Mo Ghile Mear’ tovert violiste Tara McNeill voor het eerst tijdens de avond alvast kippenvel op onze armen terwijl Mairead Carlin op het einde van het tweede deel bij ‘Time To Say Goodbye’ solo ook de haartjes op onze armen rechtkrijgt. Het is een uitgepuurd arrangement dat we dan te horen krijgen waarbij ze enkel begeleid wordt door de vleugelpiano. Daarna komen de andere zangeressen erbij en muzikanten, en gaat de kracht en de emotie van bij de start wat verloren. ‘Time To Say Goodbye’ weet ons met zijn knappe start weliswaar sterker te ontroeren dan ‘You Raise Me Up’, een van hun meest gekende interpretaties die op de vertaling van Andrea Bocelli’s ‘Con te partiro’ volgt. Bocelli staat overigens op 20 januari 2018 in het Antwerps Sportpaleis.

Dat Celtic Womans kracht onmiskenbaar in authenticiteit ligt, bewijst Éabha McMahon die over een erg mooi en warm stemtimbre beschikt, tijdens haar a capellamomenten in de Noord-Ierse traditional ‘Sean Nós Songs’. Tijdens hun verblijf in de States naar aanleiding van de Grammy’s namen de zangeressen plaats achter de iconische micro die Frank Sinatra nog gebruikte om zijn songs in te zingen in de beroemde Capitol Studios in Hollywood. Het resultaat werd een uitgeklede versie van Adeles ‘Water under the bridge’ begeleid door de vleugelpiano, de bodhrán (een Ierse lijsttrommel) en de viool. En verder bewijzen Susan McFadden, Éabha McMahon en Mairead Carlin erin hoe prachtig hun stemmen met elkaar blenden in een zeer knappe versie die ze ook in Antwerpen lieten horen. Je voelde dan ook dat Celtic Woman oprecht was wanneer de dames meegaven dat Adele hen inspireert. Graag zouden we hen in de toekomst nog meer van dat horen doen. Meer teruggaan naar de basis van muziek, naar nummers vakkundig uitkleden ook. Naar authenticiteit, kwetsbaarheid, echte gevoelens en meer karakter tonen ook. Misschien daarom ook dat we fan zijn van Éabha McMahons stemtimbre omdat die het meeste karakter in de stem weet te leggen van de drie.

< Bert Hertogs >

De setlist:
Deel 1:

1. Mo Ghile Mear
2. My Heart Will Go On
3. Dúlamán
4. Isle of Hope
5. Amazing Grace
6. Across the World
7. She Moved Through the Fair
8. The Kesh Inn
9. Danny Boy
10. Níl Sén‘Lá

Deel 2:

1. Téir Abhaile Riú
2. Orinoco Flow
3. For the Love of a Princess
4. Ave Maria
5. Walk Beside Me
6. Water Under The Bridge
7. Ray solo
8. The Voice
9. Sean Nós Songs
10. Westering Home
11. Time To Say Goodbye
12. You Raise Me Up
13. The Parting Glass